Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#226 - De onverzoenlijke

“Ik ben slecht in verzoenen,” zei hij bitter. Zijn adem ontsnapte als een wolkje uit zijn mond. Hij stond ter plaatse voor de deur te trappelen. Ondanks zijn zwarte, wollen mantel zag hij er kil en koud uit. “Kom binnen,” zei ik, “Het is te koud om buiten te blijven staan.” Hij keek me aangenaam verrast aan. Hij had verwacht dat ik achterdochtig zou zijn, dat ik hem zou vragen waarom hij op deze koude winterdag tussen Kerst en Nieuw kwam aanbellen, dat ik een poging zou doen hem weg te jagen. Ik deed niets van dat alles. Als hij kwam waarvoor ik dacht dat hij kwam, dan had ik daar vrede mee. “Ik ben hier tegen mijn zin,” gaf hij toe, “maar het moet.” “Dat begrijp ik,” antwoordde ik, “Ondanks alles heet ik je welkom; ik had je min of meer verwacht.” Ik bood hem een kopje koffie aan. Hij weigerde wegens “Ik blijf niet lang.” “Het is in orde, hoor,” zei ik nog. Hij bleef staan terwijl ik me in mijn meest comfortabele zetel neervlijde. Ik staarde door het raam naar buiten, naar een wereld die ondertussen volledig tot rust was gekomen. Ik was blij dat hij zijn bezoek had uitgesteld tot na de Kerst. Zo had ik de hele familie, kinderen en kleinkinderen, nog eenmaal bij leven bij elkaar gezien, op een dag waarop geen enkel hard woord was gevallen. “Ik heb mij verzoend met het onverzoenlijke,” fluisterde ik nog. Ik heb hem niet meer horen weggaan.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Aangrijpend verhaal, Bruno. Goed geschreven, met voldoende ruimte voor de lezer om een eigen invulling te geven. gr. Nynke

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Indrukwekkend. Deze zin snap ik niet helemaal: “Ik heb mij verzoend met het onverzoenlijke,” fluisterde ik nog. Het zou de hij zowel als de ik kunnen zijn. Of zijn die twee identiek? Ik lees het later nog een keertje.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het hoofdpersonage (de ik-persoon) heeft zich verzoend met het onverzoenlijke: de onverzoenlijke dood (de bezoeker).

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat het om vrede met de dood ging, had ik begrepen. Ik had dus het idee dat de ik daardoor zeker was, berusting had. Vandaar mijn twijfel bij het fluisteren.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik stel me voor dat je op het einde, als je dan toch alleen bent, geen behoefte hebt om harder te spreken dan wat tegen jezelf te fluisteren...

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno, heel mooi en ietwat mysterieus neergezet. Ik moet wel bekennen dat ik pas na het lezen van het commentaar begreep dat de bezoeker de dood zelf was. Ik dacht dat het om een gebroeilleerd familielid ging die afscheid kwam nemen van zijn stervende vader. Graag gelezen!

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Toen ik begon te schrijven was de bezoeker de vader van de schoondochter van de ik-persoon die spijt had dat hij het huwelijk van zijn dochter met de zoon van de ik-persoon geboycot had. Terwijl ik aan het schrappen was, veranderde de bezoeker in de dood. Zo gaat dat soms met schrijven.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk de commentaren te lezen bij je tekst Bruno en vooral je laatste eigen reactie. Die is wel ingewikkeld in 300 woorden. Fijne zondag

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb nu al vijf weken na elkaar deelgenomen aan de wekelijkse schrijfopdracht, en ik merk dat een aantal van die opdrachten inspiratie geven om er langere verhalen rond te verzinnen. Misschien werk ik die later wel eens verder uit. Voorlopig bundel ik de opdrachtjes in een "boek" op Sweek: De Wekelijkse Schrijfopdracht.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb op dit forum geleerd dat als de HP doodgaat en het verhaal is in de ik-persoon geschreven dit niet geloofwaardig overkomt. Immers de HP kan het niet zelf navertellen. :ninja: Ik ben het geheel eens met #1- er is een mooie ruimte voor de lezer om het zelf in te vullen. :thumbsup:

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote: Bruno Lowagie]Hij stond ter plaatse voor de deur te trappelen. Ondanks zijn zwarte, wollen mantel zag hij er kil en koud uit.[/quote] Kil en koud, maar toch staat hij te trappelen? Als iemand staat te trappelen, zou ik eerder denken dat hij enthousiast of nerveus is. [quote: Bruno Lowagie]Hij had verwacht dat ik achterdochtig zou zijn, dat ik hem zou vragen waarom hij op deze koude winterdag tussen Kerst en Nieuw kwam aanbellen, dat ik een poging zou doen hem weg te jagen.[/quote] Hoe weet de ik-persoon dit? Kan hij gedachten lezen? Ik snap wat je ermee probeert te zeggen, maar toch zal het gek klinken in het oor van de lezer. Er zijn ook andere manieren voor. Misschien via dialoog: 'Ga je niet vragen wat ik hier kom doen?' 'Waarom zou ik?' 'Ik heb hardloopschoenen aangetrokken. Voor het geval dat...' Verder is het een goed verhaal, graag gelezen!