#226 - De onverzoenlijke

“Ik ben slecht in verzoenen,” zei hij bitter. Zijn adem ontsnapte als een wolkje uit zijn mond. Hij stond ter plaatse voor de deur te trappelen. Ondanks zijn zwarte, wollen mantel zag hij er kil en koud uit. “Kom binnen,” zei ik, “Het is te koud om buiten te blijven staan.” Hij keek me aangenaam verrast aan. Hij had verwacht dat ik achterdochtig zou zijn, dat ik hem zou vragen waarom hij op deze koude winterdag tussen Kerst en Nieuw kwam aanbellen, dat ik een poging zou doen hem weg te jagen. Ik deed niets van dat alles. Als hij kwam waarvoor ik dacht dat hij kwam, dan had ik daar vrede mee. “Ik ben hier tegen mijn zin,” gaf hij toe, “maar het moet.” “Dat begrijp ik,” antwoordde ik, “Ondanks alles heet ik je welkom; ik had je min of meer verwacht.” Ik bood hem een kopje koffie aan. Hij weigerde wegens “Ik blijf niet lang.” “Het is in orde, hoor,” zei ik nog. Hij bleef staan terwijl ik me in mijn meest comfortabele zetel neervlijde. Ik staarde door het raam naar buiten, naar een wereld die ondertussen volledig tot rust was gekomen. Ik was blij dat hij zijn bezoek had uitgesteld tot na de Kerst. Zo had ik de hele familie, kinderen en kleinkinderen, nog eenmaal bij leven bij elkaar gezien, op een dag waarop geen enkel hard woord was gevallen. “Ik heb mij verzoend met het onverzoenlijke,” fluisterde ik nog. Ik heb hem niet meer horen weggaan.