#225 Louter zakelijk

Hij was het algoritme van alle personen die hem voorgingen. Van zijn misantropische grootmoeder, die het imperium oprichtte tot zijn vader en moeder die gezamenlijk een ijzeren regime voerden, dat werknemers tot en over het randje duwde. Zijn oudere broer, Roland, was de aangewezen persoon om het bedrijf te leiden, stierf deze op twaalfjarige leeftijd aan een hevige longontsteking. De familie verwerkte het leed met de emoties die ze meester waren, op de meest wrange en kille manier. Salarissen van de werknemers werden gekort en de productie steeg. De persen rolden in de jaren 40 drie keer zo hard en er werden steeds meer kleinere kranten door het groeiende mediaconcern overgenomen. Na zijn studie bedrijfseconomie vonden zijn ouders het tijd dat Charles het bedrijf ging runnen. Sinds die tijd had Charles al enkele jaren nauw samengewerkt met hen. In de wandelgangen werd gesproken over Charles de Verschrikkelijke. Hij maakte korte metten met personeel dat hem durfde te ondermijnen. Hoewel Charles het bedrijf naar grote hoogte bracht, bleef zijn privéleven mistig. Ook al had Charles een machtspositie binnen de media, hij lette nauw op zijn omgeving. 11 juli 1963 ‘Noem je dit medium rare?’ ‘Sir?’ Charles stak het mes in het vlees en wrikte heen en weer. ‘Dit is nog taaier dan Primo Carnera!’ Het bord vloog met een forse snelheid tegen de muur. De jus vormde een Rorschach-achtige beeldprent. ‘Zal ik de chef vragen om een nieuwe maaltijd te maken?’ ‘Laat maar zitten. Beter nog, ik wil dat iedereen oprot!’ Hij sloeg op het belletje dat aan de tafel was bevestigd en binnen enkele seconden stonden de chef en drie schoonmaaksters in de eetkamer. ‘De afgelopen drie maanden waren fantastisch, maar jullie zijn allemaal ontslagen. Pak jullie spullen en verdwijn.’ Met ongeloof in hun ogen keek het personeel in het rond. ‘Hebben jullie me niet gehoord? Wegwezen. Uit mijn zicht!’ Ze keken elkaar verward aan en deden wat van hun gevraagd werd. Ze verlieten de eetkamer en Charles bleef enkele minuten stoïcijns voor zich uit staren. Geklap was hoorbaar in de hal en Charles ging een kijkje nemen. Op de trap zat zijn jonge tuinman, Joe, theatraal te klappen. ‘Bravo, Chief, bravo.’ ‘Wat doe je nog hier?’ sprak Charles terwijl hij hem benaderde. Joe zweeg en grinnikte. Een scheve lach verscheen op Charles’ gezicht. Hij boog voorover en kuste Joe op zijn zwoele lippen, trok aan zijn rode sjaal en opperde hem op te staan en te volgen. De tocht leidde naar de grote slaapkamer waar het bed fungeerde als speels decor. Joe duwde Charles op de matras en besprong hem. Een intermezzo van sensuele aanraking en koosnaampjes volgde. Charles keek verrast toen Joe twee flinke stukken touw uit zijn tuinbroek haalde. ‘Iets nieuws. Spannend.’ Charles liet hem zijn gang gaan. Zijn armen en benen werden aan de bedstijlen vastgebonden. Vervolgens kleedde Joe zich uit en zijn donkere adonis lichaam glansde van het werkzweet. Hij trok Charles broek omlaag en liet hem de fijne kunsten van fellatio ervaren. Charles voelde zich prettig en sloot ontspannen zijn ogen. Echter veranderde het in een koortsachtige droom, bestaande uit enkel flitsen. De praalwitte tanden van Joe waren gemengd met zijn bloed. Zijn lid werd in zijn gezicht gespuugd. Charles zat in een achtbaanrit waar hij niet aan kon ontsnappen en jammerde onsamenhangende woorden uit. Het “waarom” wellicht nog het meest concrete. Joe kwam dichterbij en fluisterde zijn oor: ‘Een hond heeft altijd een reden om vals te worden.’ Hij hield Charles een oud krantenknipsel voor, gedateerd 11 juli 1943. Charles kende de prent. Drukker en trouwe werknemer van Charles’ ouders, Lionel Carter, had zich in de werkplaats opgehangen. “Lionel laat zijn vrouw Mariette en vierjarige zoon Joe Carter achter.”