Het is kerst en de avond is bijna toverkrachtig te noemen als ik de stenen trappen van het kasteel betreedt. De fakkels aan de wand leiden mij naar de woonkamer waar een uitbundigheid in kerstversiering zich bevindt. In de hoek bij het raam staat een kerstboom zo hoog dat je de piek bijna niet meer kunt zien. De boom is versierd met kerstballen en lichtjes. Daarnaast bevindt zich een openhaard. Op de hoeken van de schouw staan kandelaren met brandende kaarsen en daartussen siert een guirlande de schouw. De kerstsokken die traditioneel aan de rand hangen wachten geduldig op de komst van de Kerstman. Het haardvuur knettert en ik kijk hoe de vlammen dansen vanaf de haardblokken. Een voor een schieten ze speels omhoog en ik voel hoe ik betoverd word door dit schouwspel. Een bijna magisch spel voor de koude wintermaanden. Een verloren vonk schiet mijn kant op. Het raakt mijn hand en voor ik het weet voel ik hoe de betovering zijn intrede doet. Langzaam word ik, als een draad van een spinnenwiel, omwonden door een sterrenstof van goud tot de magie volbracht is. Naast de openhaard staat een stoel. Ik plof neer op de stoel en hoor het kerstmuziek zachtjes op de achtergrond. Op het tafeltje staat een kopje chocolademelk. Net als ik een slokje wil nemen verschijnt Nisse. Een Zweeds kerstkaboutertje. Hij kijkt mij aan, knipt met zijn vingers en voor ik het weet worden mijn kapotte schoenen vervangen door galante hakjes. Een fijn snufje sterrenstof gevolgd door een plofje is voldoende om in een oogwenk gehuld te zijn in een kerstjurk van fluweel. “Snel, je moet mooi zijn’, zegt Nisse. “De kat van Jule verdraagt geen oude lompen”. Een monsterlijke kater hoor ik al sissend achter mijn stoel vandaan komen. Snel spring ik op om voor de kat koekjes te pakken uit de grote kast. Maar net als ik het deurtje van het kastje open wil doen word ik overladen aan een hoeveelheid aan bezemstelen. ‘Wat is dit?’ roep ik, bedolven onder de stelen. ‘Die moeten verstopt worden volgens de Noorse traditie’, roept Nisse. ‘Anders gaan de heksen en geesten erop vandoor op kerstavond!’ ‘Kom’, zegt Nisse, en hij reikt zijn hand. ‘We gaan aan tafel!’ De sfeer in de keuken is koud en kil. Er is nauwelijks verlichting. Een walm aan rook vult de keuken. De omvangrijke tafel biedt weinig meer dan brood en wijn. Als de rook opgetrokken is kijk ik recht in de ogen van een harig beest met enorme hoorns. Het heeft een baard en met een uitzonderlijk lange tong lepelt hij de wijn uit het glas. Het beest stelt zich voor als Krampus. De duivelse broer van Sinterklaas uit Oostenrijk straft de stoute kinderen door ze mee te nemen naar de hel, daar waar de goedheiligman kinderen beloond. ‘Zie ons als dag en de nacht’ zegt Krampus. En hij wrijft lachend met zijn hoef over zijn wang. Naast Krampus zit een blonde jongen. ‘Aangenaam’ zegt hij. ‘Jack Frost. Prins Winter’, zeg maar. ‘Ik hoop dat ik het niet te koud heb gemaakt? ‘ Ik wil hem niet beledigen en stop met het wrijven over mijn armen. ‘Proost en smakelijk eten’ zegt Krampus. Om mij heen zie ik hoe borden omhoog geheven worden zonder dat ik daadwerkelijke personen zie. Jack stelt mij gerust. Het zijn de geesten van onze voorvaderen die op kerstavond de restjes met ons opeten. Even hoor ik Jack twijfelen. ‘Met wie hebben wij het genoegen ook al weer?’ ‘Aangenaam’ zeg ik. ‘La Befana’, en lach mijn Italiaanse feeëntanden bloot.