#223 Winter in Bagdad

Dit verhaal speelt zich af in een lang vervlogen tijd, in Bagdad, toen de stad nog Madinat as Salam heette. De winters waren er toen, net zoals nu, zeer zacht. Sneeuw was en is er zeer zeldzaam. Wat in vroegere tijden minder zeldzaam was, waren de witte broodvlokjes die er uit de hemel vielen, het zogenaamde mysterieuze manna, rijk aan proteïnen en beschermende vrije radicalen, boordevol power-elementen, verrukkelijk zoet als honing. Toen sneeuwde er veel meer manna dan nu. Dat kwam doordat de sultans en de kaliefen redelijk wat ifrieten in dienst hadden. Je weet wel, van die geesten in flessen en theepotten die wensen voor hun eigenaars doen uitkomen. Het was de gewoonte dat zij een manna-wens uitspraken bij het aanbreken van de lente. Ze deden dat voor hun volk zodat ze het einde van de winter met een volle maag konden vieren. Maar de mensen wachtten tevergeefs op het goddelijke hemelvoedsel. Het zag er niet naar uit dat zij de witte engelenpis nog ooit op hun tongen zouden kunnen smaken… Sultan Selder was een vetzak geworden. Het leven van zijn onderdanen interesseerde hem niet meer. Waarom zou hij zijn kostbare ifrieten-wensen afstaan aan het plebs? Ze lachten toch alleen maar om hem. En in zijn tuinen groeide er vanzelf genoeg voedsel voor zijn hele hofhouding. Hij leefde alleen nog maar voor zijn eigen genot. Zijn volk had het er maar mee te stellen. De egoïst eiste iedere avond een maagd op. Om meloenen mee te eten in zijn bed en om haar de dag nadien bloederig te laten onthoofden. Hij was niet altijd zo geweest. Zijn hart was ooit wel warm geweest. Maar toen zijn eerste vrouw hem bedrogen had, was het in een klomp ijs veranderd. Met zijn seks- en moordverslaving probeerde hij zijn ergerlijke gevoel van vernedering te overstijgen. Hij had niet door dat het eigenlijk een tegendraads effect had en niemand durfde hem dat te vertellen. Prinses Adembenemend kon het niet langer aanzien. Straks waren alle jonge vrouwen dood. Haar vader probeerde haar nog tegen te houden. “We kunnen een van onze dienstmaagden sturen,” zei hij. “Nee,” zei de prinses. “Ik ga.” Haar vader haalde zijn onfeilbare, gouden dolk uit zijn riem. De prinses schrok daar wel even van. “Ik laat je niet onteren en ik ga niet toekijken hoe ze jouw mooie hoofd op een staak gaan spietsen,” zei hij. Haar vader hief zijn hand op, klaar om haar hart te doorboren. Aan het doffe, donkere licht in zijn ogen zag de prinses dat hij haar werkelijk liever zelf neerstak dan dat ze zich zou moeten laten bezoedelen. Maar haar licht was straffer. Hij aarzelde. Het leek wel alsof zij omgeven was door een stralenkrans. Was ze dan zo vastbesloten? Vanwaar haalde ze die kracht? De prinses nam de dolk uit zijn handen en ze plantte die welbewust in de houten keukentafel. “Als de lente komt, zal ik de machtigste vrouw van het land zijn,” zei ze adembenemend zacht. Haar moeder, die het tafereel stilletjes in een hoek van de kamer had gevolgd, trad haar voorzichtig bij. “Zij is beschermd door mijn ifrieten-wens die ik haar schonk bij haar geboorte. Onze dochter geeft daardoor de gave van de fantasie gekregen. Ze vindt er wel wat op om de sultan te temmen. Geef je dochter je zegen en heb vertrouwen.” De man knikte en liet zijn dochter gaan. Het werd de heetste en langste winter in Bagdad en die duurde wel duizend etmalen en een nacht. De ochtend daarop sneeuwde het eindelijk. De sultan en de prinses huwden met elkaar en iedereen leefde nog lang en gelukkig.