Schrijfopdracht #221 - Schrijven is scheuren - Garfield

Garfield Mevrouw De Vries was tweeëntachtig toen ik bij haar kwam als hulp in de huishouding. Jarenlang had ze het in haar eentje gered en nog steeds voelde ze er niet voor een vreemde toegang tot haar huis te verschaffen. Zo zei ze dat. Maar haar dochters en de huisarts drongen erop aan. Die eerste ochtend ontving ze mij in een keurig mantelpakje dat perfect samenging met de klassieke inrichting van haar woonkamer. Met bloemenstof beklede fauteuils, tafels met gekrulde poten, zware gordijnen voor de ramen. Maar wat vooral de aandacht trok was de kalender aan de muur, een scheurkalender van Garfield. De oranje kat met de grote ogen had in deze omgeving niets te zoeken. Dat was duidelijk. Bovendien gaf hij de verkeerde datum aan. De kalender stond op 22 november. Het was april toen ik bij mevrouw De Vries begon. De volgende week gaf de kalender nog steeds 22 november aan, de weken daarna ook en de maanden daarna ook. Nooit spraken we erover, maar op een warme zomerdag in juli moest ik er iets van zeggen. ‘Zal ik hem maar niet eens op de goede datum zetten?’ Ik wilde het eerste blad eraf scheuren, maar mevrouw sloeg met haar vlakke hand op tafel. ‘Nee. Hij staat goed zo.’ Ik moest me er niet mee bemoeien. De zomer ging voorbij, de herfst brak aan. In mijn agenda zag ik dat 22 november dat jaar op mijn werkdag viel. Toen we die dag samen aan de koffie zaten, probeerde ik het weer. Heel voorzichtig. ‘Eindelijk klopt de datum.’ Het bleef lang stil. Toen zette ze haar kopje met een zachte tik op het schoteltje. ‘Mijn zoon. Hij was gek op die kat. Wilde zelfs striptekenaar worden.’ Ze staarde naar de kalender. En begon eindelijk te praten. ‘Die kalender hangt al 34 jaar zo. Ter herinnering aan hem. Aan de dag dat hij ons verliet.’ De dag waarop haar zoon vertrok en niet meer terugkwam. Ze heeft nooit geweten waarom. De eerste vijftien jaar ontving zij elk jaar op 22 november een kaart van hem. Daarna niet meer.