#221 Ome Gerrie

Koffie klotst over Woody Geelstra’s uniform als zijn collega Cecille Ramlal keihard optrekt. Hij gooit zijn halflege beker weg en zet het zwaailicht op het dak. De rit gaat naar de Veestraat in Zuid, waar hij opgroeide. De melding is een zes-nul-vijfje op nummer 28. Nummer 28? ‘Gas erop, Ramlal! Dit is het adres van ome Gerrie. Hij, een onnatuurlijke dood gestorven?’ ‘Je stinkt uit je bek, Geelstra. Ik heb liever dat je hem dichthoudt.’ Woody zet zich schrap, Cecille’s rijstijl is onconventioneel. Hij ziet zichzelf met een bos krullend haar boven blozende wangen, in afgetrapte sneakers. Zijn hoody verwassen. Hij haatte het dat hij de afdankertjes van zijn broers kreeg. Die tijd is voorbij. Met zijn 25 jaar heeft hij het goed voor elkaar. Met vlag en wimpel geslaagd op de politieacademie, en hij volgt een bijscholingscursus als premiejager. Zijn broers hebben het nakijken. Bij ome Gerrie voelde hij zich welkom. Daar mocht hij kisten timmeren. Samen keken ze series waar hij thuis niet naar mocht kijken. Ome Gerrie trok hem dan op schoot. Voor Woody was er cola en soms mocht hij een slok whisky. Dan viel hij weleens in slaap. Ome Gerrie zal nu rond de zestig zijn. ‘Geelstra! Kom op lapzwans!’ Op straat staan mensen met elkaar te praten, wijzen naar het huis. De deur staat op een kier en Woody loopt achter Cecille naar binnen. De lijkenlucht doet zijn maag omdraaien. In de woonkamer tikt de oude vertrouwde klok. Het is precies acht uur en de koekoek springt tevoorschijn. Op de bank ligt ome Gerrie met opengesperde ogen. Zijn shirt en de bank zitten onder het bloed. Een gebroken whiskyfles steekt uit zijn hals. De koekoek trekt zich met een mechanisch geluid terug. Ernaast hangt een Peter van Straaten-scheurkalender. 15 Maart, 2003 leest Woody. Een beweging in de tuin trekt zijn aandacht. Door de smoezelige ramen staart een kleine jongen hem met lege ogen aan vanonder een bos krullend haar. Hij draagt een verwassen hoody met donkerrode vlekken. De jongen pakt een bal op en verdwijnt.