#221 Een verscheurd jaar

Het wordt steeds moeilijker om iets voor mijn vader te vinden voor Sinterklaas. Een paar geitenwollen sokken, een flesje kruidenbitter, aftershave en ja, wat nog meer? Ik weet dat het voor hem al een cadeautje is om bij ons Sinterklaas te vieren, toch vind ik dat er ook presentjes voor hem in de mand moeten liggen. In een opwelling koop ik een scheurkalender met 'wijsheden voor 365 dagen geluk'. Ik vraag me af of het wel een goed idee is, zoveel geluk heeft papa niet de laatste tijd. Mama overleden, zelf ernstig ziek, dat neemt niet weg dat ik geen optimistischer mens ken dan hem. De kalender is een gouden greep. Hij hangt in de keuken en zijn dag begint met de kalender. De afgescheurde blaadjes legt hij op het kastje. Voor mij. Ik ben nog niet binnen, heb soms de jas nog aan, dan geeft hij me het stapeltje. ‘Moet je eens lezen.’ Terwijl ik lees blijft hij voor me staan en wijst. ‘Deze is ook mooi en die had mama mooi gevonden.’ We praten erover en voor het eerst toont hij me gevoelens die zijn nuchtere ik meestal verborgen houdt. Soms liggen er veel blaadjes. Vermanend kijkt het stapeltje me aan. Papa woont ook zo ver weg, houd ik mezelf voor. In het najaar kom ik vaker, soms liggen er maar drie blaadjes. Zijn ziekte slaat genadeloos toe. Dat jaar vieren we 5 december met een paar cadeautjes bij papa. Als een soort bezwering heb ik weer dezelfde scheurkalender voor hem gekocht. 10 december word ik opgeroepen door een vriendin. Het gaat niet meer. De kalenderblaadjes zijn niet meer afgescheurd vanaf 7 december. Ik besluit bij hem te blijven. Tot 20 december lees ik hem iedere dag de wijsheid voor. De laatste dagen vooral voor mezelf. Bij het opruimen van zijn huis, lees ik de laatste blaadjes van het jaar. Sommige wijsheden zijn zo raak en troosten me. Zijn kalender van het nieuwe jaar hangt nu in mijn keuken. Ik verzamel de blaadjes op een stapeltje. Waarom weet ik niet.