#221 - Gelukkige vrouwen scheuren niet

‘Gelukkige vrouwen schrijven niet.’ Sara Parton Eerst lees ik het verkeerd: ‘Gelukkige vrouwen scheuren niet,’ maar al snel dringt tot me door dat het toch echt om schrijven gaat. Zomaar op een morgen in mei staat mijn leven op zijn kop: ik schrijf en ben dus niet gelukkig. Ik blader alvast naar de volgende dag en lees de intrigerende tekst: ‘De lengte is het probleem niet.’ Deze uitspraak is veel leuker om over te mijmeren. Gewoon maar doorscheuren naar deze tekst? Nee, ik ga moedig de confrontatie met mezelf aan in deze kleine ruimte, alleen met mijn eigen lichaamsgeuren. Wie is die Sara Parton eigenlijk? Wat denkt ze wel? Dan zie ik op de achterkant dat ze deze uitspraak in 1855 deed: een tijd waarin vrouwen heen en weer werden geslingerd tussen ambities en trouw aan het gezin. Tijd voor jezelf is een luxe die niet voor vrouwen in de negentiende eeuw gold. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid tijd voor schrijven te hebben en er ook nog eens heel blij van te worden. Ik kan het niet nalaten vooruit te bladeren. Zolang ik niet scheur, is er niets aan de hand. Had ik het maar niet gedaan, want nu lees ik: ‘Ik heb al mijn boeken uit verveling geschreven.’ P.F. Thomese Daar moet ik even over nadenken. Verveling, een lamlendige leegte: is dat een bron om vanuit te schrijven? Is schrijven juist niet het omgekeerde: vanuit de volheid woorden tot een verhaal omvormen? Of staat die veelheid me vaak in de weg en is er rust nodig om aan de inspiratie ruimte te geven? Er staat iemand op de deur te bonzen. ‘Kan ik nu eindelijk? Schiet eens even op.’ Ik laat de scheurkalender voor wat hij is en verlaat het toilet. Neuriënd loop ik naar de keuken: ik scheur en ben gelukkig. Wat ze er ook van zeggen.