Eigen rechter # 220

John had op zijn telefoon gekeken en kon zijn ogen niet geloven. Het was inderdaad wat zijn vriend Hank hem had verteld. De foto was van een Amerikaanse jongen die natuurlijk van niets wist. Iemand had die gebruikt voor zijn profiel en gisteravond was hij er met de hulp van Hank achter gekomen wie er achter zat. Toen Anna onder de douche stond was John haar slaapkamer binnen geslopen,had haar telefoon gepakt en snel de historie doorzocht. Daar was het...hij trilde van woede. De klootzak had met haar afgesproken. Godverdomme. Snel las hij het over en sloeg het op in zijn geheugen. Zijn hart bonsde als een razende en een rood waas trok voor zijn ogen. Hij moest het de klootzak wel toegeven. Hij was slim. Zelf was hij er niet achter gekomen. Het was door een paar toevalligheden dat hij argwaan had gekregen. De achtergelaten bloemen bij de voordeur, het cadeautje wat was bezorgd. De stiekeme berichtjes via Facebook. Hij herinnerde zich dat hij zelf jaren geleden met een rood hoofd en stotterend bij zijn schoonmoeder voor de deur stond om te vragen of hij Petra mocht meenemen naar de bioscoop. Niks geen achtergelaten bloemen voor de deur of geheime afspraakjes. John had niet opgekeken van zijn krant toen Anna zei dat ze nog even naar een vriendin ging. Maar hij sprong op toen ze langs fietste. Toen Petra vroeg waar hij heen ging mompelde hij iets onverstaanbaars, trok zijn jas aan en sprong de auto in. Nu stond hij te wachten op een donker hoekje op de parkeerplaats en vroeg zich vertwijfeld af of hij zich niet had vergist. Hij fronste toen hij in het donker een fietslampje zag aankomen en verderop koplampen zag knipperen. Ondanks dat hij het had verwacht, schrok hij toch. Daar was die hufter, die oude viezerik. Zijn vingers sloten zich om het de steel van de schep. Hij ontstak zijn koplampen en in het felle licht zag hij een man staan die zeker niet leek op de profielfoto. Anna had hem ook gezien want ze schrok en sloeg een hand voor haar mond. John jogde de afstand in een halve minuut en stond zwaar ademend voor Anna, zwaaiend met de schep. De man deinsde achteruit en stak afwerend zijn handen vooruit. 'Anna, ga naar de auto en wacht daar op mij, 'schreeuwde John met overslaande stem. 'Pap,,wat doe jij hier? ' Ze stond daar met haar lange jas aan, muts op en een das omgeslagen. Haar mooie ogen wijd opengesperd en in opperste verwarring.'Wie is dat? ' 'Dat is een oplichter die jou met een valse profielfoto hierheen heeft gelokt. ' Anna staarde hem woedend aan.'Ik kan op mezelf passen, pap. Bemoei je niet met mijn leven...ik regel het zelf wel. ' De man grijnsde.'Hoor je wat ze zegt. Je moet weg. ' Zijn aanvankelijke angst ebde snel weg en maakte plaats voor zelfverzekerdheid. John voelde een onbeheersbare woede in zich opkomen en verstevigde zijn greep op de steel.'Niet voordat ik jou een lesje heb geleerd. ' De schep zwaaide omhoog en naar voren en raakte hem aan de zijkant van zijn hoofd. John hijgde zwaar en liet nu de schep bovenop zijn hoofd terecht komen. De man viel schreeuwend achterover. Bloed stroomde uit een diepe wond , liep over zijn gezicht en vormde een plas achter zijn hoofd. Anna sloeg haar handen voor haar gezicht en gilde.'Houd op...je vermoord hem. ' Ze rende op haar vader af en ging aan zijn arm hangen. John schudde zijn hoofd, kwam bij zijn positieven en besefte wat hij gedaan had. Hij keek Anna aan.'Je moet 112 bellen. ' Verward keek hij wild om zich heen, smeet de schep van zich af en rende naar zijn auto. Op weg naar huis kwamen twee politie auto 's en een ambulance met sirene en zwaailicht hem tegemoet rijden. John stopte aan de kant van de weg en legde zijn hoofd op het koele stuur...