# 220 Delphi

Zijn dood stond vast. Op de vooravond kwam de uitgever het eerste exemplaar aanbieden. Zijn echtgenote, zijn zoon, zijn twee dochters, vooral zijn zus en zijn broer sloegen direct het laatste hoofdstuk op, daar moest het tachtig jaar oude familiegeheim in worden onthuld. Ook al hoefde het niet waar te zijn en bleef het een familieroddel. Zijn geheimzinnige glimlach bestierf met zijn laatste adem. Geen geheim mee in het graf, alles stond op papier. Zijn zus deelde als eerste zijn glimlach, ze was altijd al een snelle lezer. De jongste dochter begreep het niet helemaal: “Was opa dan een kind van oma?” Willems vermoeden was jaren terug al gewekt omdat oma altijd Ed zei tegen opa. Edgard lijkt sprekend op hem, maar de waarheid zit dieper. Oma heeft de verhalen van tante Gerda steevast ontkend. Als het klopt is zij geen tante maar een halfzuster, ook al is zij twaalf jaar ouder. Linda zou dan geen tante van Sofie zijn maar omgekeerd. “Hebben jullie gezien wat er achterin staat?” Mark leest wat er aan de binnenzijde van het dikke achterkaft staat: “Wie weet waar Lopos ligt bezit de sleutel”. Onder de tekst bevindt zich een QR-code. Willem heeft zijn mobiel al in de aanslag: “Haha, hij vraagt om de sleutel”. “Echt opa de puzzelaar.” “Ik ga in opa’s stoel zitten en kom er niet uit voordat ik het heb opgelost.” “Desnoods stellen we de uitvaart uit.” “Nee, dat doen we niet.” “Ik ga gewoon naar bed, ik hoor het morgen wel.” “Dat had je gedacht, je moet het zelf uitzoeken.” Alleen Trevor koos de zekere weg. Als een detective las hij minutieus elke letter vanaf de titelpagina: Delphi, de waarheid, de hele waarheid en niets dan de waarheid, Anonymus. Waarom Anonymus? denkt Trevor.