# 219 Donut Panic

Het roze glazuur was al flink bevochtigd. Met zijn ruwe tong had hij hem zeker al tien keer rond laten gaan. Net voordat hij de eerste hap wilde nemen, klonk op de tv het gerammel van de lottoballetjes. Elke zaterdagmiddag, precies om twee minuten voor vijf, stond zijn Patricia naast de ballenbak. Hij had haar al zo vaak geschreven en de liefde verklaard. De eerste keer had ze teruggeschreven, van die andere driehonderd brieven wacht hij nog op antwoord. Door gefixeerd te zijn op het beeldscherm, floepte de donut uit zijn hand. In een slow-motion beweging probeerde hij hem nog te vangen, echter de snelheid maal de massa van zijn bovenarmen weerhielden hem van een geslaagde actie. Rollend maakte de donut zijn weg over de bolstaande Aldi laminaat en in zijn tocht nam hij onder andere pluisjes en dubieuze zwarte haren mee. Hendrik zweette al, maar op dat moment werden de sluizen opengetrokken. Het eerste lottonummer klopte al niet, Patricia had hem weer in de steek gelaten. Nu moest hij wel achter zijn verloren kameraad aan. Hij ging rechtzitten en de bank juichte van opluchting. De blauwe trainingsboek kleefde wel nog aan het leer. Tot drie keer toe probeerde Hendrik op te staan, bij iedere poging piepte zijn luchtpijp steeds een octaaf hoger, het scheelde niet veel of Minnie Riperton klom naar buiten. Hij duwde zijn eelt geïnfesteerde voeten in de versleten sloffen en begon traag aan zijn kruistocht. De donut had ondertussen de keuken bereikt en het viel Hendrik niet mee om ongepland zo’n afstand af te leggen. Daar lag zijn verloren vriend, onder het stof, haren en Hansaplast. Vanuit de hoek kwam zijn kater, Robert Redcat, aangekropen. Ze staarden eerst in elkaars ogen, daarna richting de donut. Beide waagden een sprong. En door deze intense reis werd Robert Redcat geplet, echter zorgde zijn ledematen voor een Art Nouveau stijl, die Hendrik miljonair maakte. Hij schrijft nog steeds brieven aan Patricia.