Het Troodos gebergte #219

Vandaag staat een trip door het Troodos gebergte op de agenda. Met de bus worden we vroeg opgehaald bij het hotel en rijden we naar het verzamelpunt waar we overstappen in Toyota Land Cruisers. We hebben een Nederlandse gids en hij heet Rene. Het eerste gedeelte gaat over geasfalteerde wegen en is de stemming opperbest. De muziek schalt uit de speakers en in een lange rij trekken we het gebergte in. Onderweg zet Erik af en toe de muziek zachter, zodat hij iets kan vertellen over wat we onderweg tegenkomen. We merken dat we in het gebergte komen. De neus van de Toyota duikt omlaag dendert over het rotsachtige pad heen en achterin stuiteren we alle kanten op. 'Hou je vast,'roept Rene.'We hebben nu een ruig stukje. ' Hij heeft makkelijk praten met zijn gordel om. Er zit een oudere vrouw naast mij en ik hoor het kunstgebit rammelen in haar mond. Mijn vrouw probeert de helse rit te filmen maar daar is geen beginnen aan. Een achtbaan is er niets bij en als we een ondiepe plas induiken en de Cruiser met grommende motor weer de weg omhoog vindt vraag ik me af of mijn ribben gekneusd of gebroken zijn. Anderhalf uur later stappen we gebroken uit bij het restaurant waar we de lunch nuttigen. Rene ontpopt zich als een goede organisator en een uur later dansen we met het personeel de sirtaki, toegejuicht door de andere gasten. Als we weer tevreden de auto instappen is de temperatuur gestegen tot meer dan 35 graden en staat er geen zuchtje wind. Na weer een uur door elkaar gerammeld te zijn hebben we de Toyota verlaten en zitten we weer in de bus, terug naar het hotel. Maar we zien dat het nog geen half vier is en de tour zou duren tot vijf uur. Maar Rene zou Rene niet zijn als hij daar geen goede oplossing voor had. De bus stopte bij het begin van een dorpje zoals er duizenden zijn in Cyprus. Rene stond op en nam de microfoon. 'Tot slot stoppen we in dit dorpje waar een paar bezienswaardigheden zijn, zoals het kerkje in het centrum en schitterend klooster aan de rand van het dorp. Hier kunnen jullie op eigen gelegenheid gaan kijken. Als jullie gewoon rechtdoor lopen zie je de bus vanzelf staan. ' Dus reed de bus leeg verder en sjokten wij met zestien man onder de brandende zon door een saai haveloos dorpje waar echt helemaal niets bijzonders was te zien. De paar mensen die buiten zaten keken verbaasd naar het groepje dat puffend en zwetend langs ze heen trok. Toen we eindelijk weer in de bus zaten stopten we ruim een uur later bij het eerste hotel. 'Vergeet de gids en de chauffeur niet, 'riep Rene, en wees naar het rieten bakje wat voorin de bus, naast de chauffeur stond. We zagen dat er al wat losse muntjes in lagen. Heel erg veel zijn er niet bij gekomen. Vanwege privacy redenen zijn namen gefingeerd.