#219 Bron

'Weet je zeker dat je niet meegaat?' vragend kijk ik opzij. Juliette zit naast me, haar rug tegen de koele rotswand, haar ogen gesloten. Ze schudt loom maar weloverwogen haar hoofd. 'Je zou me na een dag weer terug moeten brengen, Marc. Nog voordat we überhaupt de bergpas over zijn.' Ze opent haar ogen en laat haar blik over het kristalheldere water voor ons glijden. Daar waar de zomerzon het oppervlak raakt, glinstert de oude bron als een smaragd. Theatraal spreidt ze haar armen en omhelst het zoete luchtledige van onze geboortegrond. 'Ik kan deze plek niet missen, Marc. Het is mijn levensader. Ik sterf als ik hier vandaan zou moeten.' Ze grijnst verontschuldigend naar me, alsof ze daarmee haar dramatische woorden wil ontkrachten, maar ik zie dat ze het meent. Als ze daarna opstaat en in één soepele beweging haar topje uittrekt, overweeg ik heel even om mijn reisplannen aan de wilgen te hangen. Ze stapt uit haar spijkerbroek en pakt mijn hand. 'Kom' zegt ze zacht en ze leidt me naar de waterrand. Daar draait ze zich naar me toe en laat ze haar handen onder mijn shirt glijden. Haar vingertoppen dwalen over mijn borstkas terwijl haar ogen zich vasthaken in de mijne. Een vreemde mengeling van opwinding en weemoed trekt door mijn lichaam. Hongerig begraaf ik mijn gezicht in de holte van haar hals en adem diep de vertrouwde geur van haar huid in; fris als het water dat hier al eeuwenlang naar de oppervlakte borrelt. 'Als je maar nooit vergeet waar je thuis hoort,' fluistert Juliette. En nog voordat mijn reis begonnen is, weet ik dat heimwee me zal volgen, waar ik ook naartoe ga.