Geur van de dood #215

Hij loopt door het weiland en kijkt bezorgd omhoog naar de naderende donderkoppen. De laatste paar uur is hij goed opgeschoten en even stond hij zichzelf een korte pauze toe, maar nu de zon bijna onder is heeft hij daar spijt van. De duisternis spreidt zich snel uit en de hoop dat hij zijn bestemming zal halen heeft hij laten varen. De eerste regen kondigt zich aan en hij trekt zijn capuchon strakker over zijn hoofd. De weg is vlak bij. Eenmaal op het asfalt kan hij sneller vooruit komen. Opeens zakt de grond onder hem weg, hij zwaait met zijn armen in een krampachtige poging zijn evenwicht te houden en als in slow motion valt hij in een diep gat. Hij kijkt omhoog en ziet de donderwolken steeds verder weg. Een gil besterft op zijn lippen. Voor zijn gevoel duurt het een paar minuten maar in werkelijkheid zijn het slechts enkele seconden. Hij raakt onzacht de bodem. De geur van nat zand en verrotting dringt door in zijn neusgaten. Even blijft hij onbeweeglijk zitten terwijl de hemel zijn sluizen steeds verder open zet. Dan krabbelt hij overeind en glijdt weer uit. Hij staart omhoog, zijn ogen dichtgeknepen tegen de regen. De rand lijkt eindeloos ver weg. Op de bodem begint zich een flinke plas te vormen. Adrenaline stroomt door zijn aderen als hij vloekend omhoog springt. Zijn vingers klauwen wanhopig in de wand en hij breekt zijn nagels op het zand. Dikke wormen die zijn aanwezigheid betwisten kronkelen over zijn vingers. Hij dwingt zichzelf rustig te worden en te zoeken naar een oplossing. De bodem van de put verandert in een stinkende modderplas waar zijn voeten steeds dieper in wegzinken. De geur van een naderende dood wordt steeds sterker en huilend kijkt hij omhoog naar een inktzwarte nacht. Zijn tranen vermengen zich met de regen. Gedreven door een reuzenkracht, ingegeven door een drang naar overleving springt hij omhoog en ramt zijn vingers in het zand. Hij weet het..dit gat wordt zijn graf. Hij vindt nergens houvast en zijn voeten glibberen weg. Eruit, hij moet eruit!! Woede en angst geven hem reuzenkracht. Zand brokkelt af en valt op de bodem. Naar adem happend valt hij in het water dat nu al tot aan zijn knieën staat. Een bedorven lucht slaat op zijn keel. Nu zou zijn leven in een flits aan hem voorbij moeten trekken,maar er gebeurt niets. Hij sluit zijn ogen en voelt zijn hart als een razende tekeer gaan. Nog één keer doet hij een tot mislukken gedoemde poging uit het gat te komen. Dan geeft hij zich over aan het onvermijdelijke en laat zich plat op de bodem vallen. Het regenwater sluit zich boven zijn hoofd.