Schrijfopdracht #214 - De sprong van je leven

Zachte landing Vandaag maakt haar man zijn eerste solosprong. Connie is bij elke oefensprong aanwezig geweest, maar dit hoeft ze niet te zien. Ze heeft hem bij het vliegveld afgezet en is met de kinderen doorgereden naar het vlakbij gelegen pretpark. Ze vermaken zich kostelijk. Plotseling stopt Robin met springen. Hij kijkt omhoog. ‘Mama, papa vliegt.’ Connie volgt het omhoog gestoken armpje van haar zoon en besluit razendsnel dat dit een van die momenten is waarop het erop aan komt de rust te bewaren. Jaap vliegt niet, hij valt. De weinige haren die hij nog heeft, wapperen in de wind. Ze herinnert zich zijn lessen en schreeuwt omhoog. ‘Aan dat gele koordje trekken, Jaap. Dat gele koordje.’ Ze kan het niet zo heel goed zien, maar het lijkt erop dat Jaap aan een blauw koordje trekt. Connie zucht. Die man kan ook nooit eens iets goed doen. Hij blijft vallen en komt steeds sneller dichterbij. Ze roept haar kroost bijeen. Het is één ding dat hij valt, maar dan toch in ieder geval niet boven op haar kinderen. Ze waarschuwt ook de andere kleuters, die niets van het naderend onheil in de gaten hebben. ‘D’r vanaf. Allemaal d’r vanaf.’ Het is het enige wat ze nog kan doen. Ruim baan maken en er maar het beste van hopen. Er klinkt een hard ploffend geluid. De gevangen lucht golft alle kanten op. Haar Jaap, haar onhandige, maar allerliefste Jaap, landt midden op het springkussen. Hij stuitert nog drie keer omhoog en blijft dan op zijn billen zitten. Hij kijkt beduusd om zich heen. Connie hossebost over het kussen naar hem toe. ‘Hij deed het niet’, zegt Jaap met een zacht stemmetje. Trillend wijst hij naar het blauwe koordje. Connie zucht. ‘Die gele. Ik zei het nog. Je moest die gele hebben.’