#214 De sprong van mijn leven.

Boeiend stukje heb je geschreven, Bianca. Een mengeling van realiteit en surrealisme.. 'De leeggescheten flamingolijken', hoe kom je erop. Met plezier gelezen. gr. Nynke

Dankjewel Nynke! Groetjes, Bianca

Bianca mooie zinnen schrijf je in je vrije val. De flamingolijken , ik zie je in Artis al vallen! Fijne avond.

ik viel bijna in slaap bij de mindfulness-referenties maar na de slotzin ben ik weer helemaal wakker! WTF? Geweldig einde, Bianca!

Leuk inspirerend verhaal. Graag gelezen.

geweldig stuk, leest snel en dat mag ook wel woestknap einde

Ik vind dat ook het roze gevoel benoemd en erkend mag worden. 'Verig' daarentegen doet het niet voor mij. Engelengekrijs is fraai. Ook omdat je het hiernamaals er later nog tegenaan gooit. Je bouwt je beelden zorgvuldig op van geboorte tot hiernamaals in je tekst. De 'foreshadowing' van het levenloze touwtje is ook enig. De zalmroze zwerm (moest die enorm zijn?) allitereert mooi, alsmede de azuurblauwe aquarel. Zelfs zonder het vleugje poëzie had ik het leuk gevonden.

Bedankt allemaal voor jullie reacties en complimenten. Ik krijg er nog meer zin in schrijven van! Ik ben er nog maar heel kort mee bezig. Sinds afgelopen zomer is het mijn nieuwste verslaving, daarvoor waren het vrijwel alleen dagboeken en zakelijke brieven. Ben dus erg blij met de feedback. Tilma, bedankt voor de opmerkingen. Daar kan ik wat mee! De zwerm had ik trouwens enorm gemaakt, omdat het de bedoeling was dat de ik er even later dwars doorheen zou donderen en zich dan aan de vogels zou vastgrijpen, vandaar ook het verige gevoel en het gekrijs en gekras. Blijkbaar komt dat in ieder geval bij jou niet helemaal over. Ik ga nadenken wat ik ermee kan doen! Het vleugje poëzie, grappig dat je dat noemt. Ik ben klassiek fluitist en daardoor van nature nogal gericht op ritme, klank en afwisselende zinnen. Blijkbaar krijg je daar vanzelf een poëtische stijl van. Ik zal erop letten dat het niet te veel wordt!

Hoi Bianca, ik hou ervan, dat poëtische in je tekst. Wat dan weer heerlijk in contrast staat met die leeggescheten flamingolijken. Ik vind het een geweldig stukje!

Goh, Bianca, als je nog maar zo kort schrijft heb je talent! Het is inderdaad tegen het poëtische aan. Ik ben meer van de humor en kwam ook aan mijn trekken door de roze chaos, enorm leuk verzonnen!

Bijzonder verhaal met een geweldige laatste zin. Er zit een poëtisch ritme in. Ook de innige doodskus met moeder aarde vind ik heel mooi. Het enige wat ik minder mooi vind, is het opzuigen van de sfeer. Voor mij geen mooie combinatie van woorden. Voor het overige een mooi en goed geschreven verhaal.

Haha...ik heb zelf helemaal niets met mindfulness. Wilde iemand neer te zetten die zichzelf vergeefs dwingt om ermee tot rust te komen. Ik weet het nog niet. Sfeer opzuigen laten staan, juist omdat het stom is of er toch iets anders zweverigs van maken dat ook nog lekker combineert? Ik denk erover om sfeer te vervangen door ijle lucht. Wat vinden jullie?

Misschien kan je er iets achter zetten, bijvoorbeeld 'zoals ik op de cursus geleerd heb' of 'zo hebben ze het mij geleerd, maar dat valt nu toch niet mee.' Ik heb ook niets met mindfulness, dus ik herkende het niet. Ik zou het niet veranderen in 'ijle lucht', want dan wordt het concreet in plaats van zweverig en ik denk dat je dan de ironie eruit haalt. Dat is zonde. Succes met de verdere overwegingen!

Het zweverige vind ik wel zo passend, eerder pakkend.

Dankjulliewel! Ik laat t staan zoals het was, want ik moet zelf wel lachen om die sfeer opzuigen. Lekker sfeertje zal het zijn, haha. Maar toch leerzaam om er zo in detail over na te denken. Waarom schrijf je iets eigenlijk zo op? Wat wil je ermee en wat doet het bij je lezers? Kun je zelf achter ieder woord gaan staan dat je in zo'n kort stukje gebruikt hebt? Interessant dat schrijvers en lezers daar ook zo verschillend in zijn.

Helemaal mee eens. Groetjes.

Bianca - ik ben geen voorstander van dichterlijk taalgebruik in situaties die zich daar niet voor lenen. je schrijft hier vanuit het perspectief van iemand wiens/wier parachute niet opengaat. Dan past doodsnood, paniek en eventuele berusting. Daarbij passen, mijns inziens, geen zinnen zoals bijvoorbeeld "Eenzaam zweef ik een innige doodskus met moeder aarde tegemoet", hoe mooi ook gevonden (en zo zijn er meer). Door de impliciete onlogica van deze fraaie formulering in de gegeven situatie, word je als schrijver zichtbaar, en juist in fictieverhalen wil je de lezer meevoeren naar een andere "realiteit". Taalzeurtje: je beseft iets of je beseft het niet. Jezelf dwingen iets te beseffen is onzinnig. Re #15 - lezers en schrijvers zijn niet zo verschillend. Het probleem is dat een schrijver een situatie in zijn hoofd heeft waarin hij de lezer moet zien onder te dompelen. Deze "overdracht" gaat gepaard met een inherente mismatch, en het is de kunst deze barrière zo klein mogelijk te maken.

Leonardo, Dankjewel voor het uitgebreide leerzame advies! Ik neem het graag ter harte, al vind ik het wel moeilijk, want dan blijft er weinig van mijn verhaal over.. De opdracht was om het verhaal een humoristische inslag te geven. Ik zag geen humor in de geschetste situatie van een parachute die niet werkt en heb daarom geprobeerd om het belachelijke en absurde te zoeken in een met de situatie contrasterende gedachtegang. Maar ik ben het wel met je eens. Ik heb me als schrijver te veel laten zien en dat komt de inleving niet ten goede, terwijl dat wel het belangrijkste is waar een schrijver voor moet zorgen. Ik doe graag een tweede poging, alleen om nog meer te kunnen leren van de eventuele feedback: Met het koord van de reserveparachute levenloos in mijn hand stort ik verder omlaag. Ik snak naar adem terwijl de adrenaline als een mes door mijn lijf schiet. Zo wil ik niet gaan, zo had ik het me niet voorgesteld! Ik schreeuw als een pasgeborene. Nog enkele momenten te leven waar ik niets mee kan, zelfs geen afscheidsberichtje sturen. Ik heb het voor elke sprong gedaan. Zul je net zien. Aan de andere kant was hij er natuurlijk allang klaar mee. Hij zal wel opgelucht zijn als hij hoort dat ik eindelijk- Nee, nee, nee. Hoe lang nog? Ik doe mijn ogen open en houd mijn adem in. Onder mij een huiveringwekkend groot landschap. Ik zie een zwerm zalmroze vogels en ik haat ze. Bijna. Ik knijp mijn ogen alvast dicht en neem een hap lucht alsof ik onder water ga. Dan raak ik onder mij iets zachts, heel veel zachts. Het valt met me mee naar beneden en er krast iets langs mijn wang. Hoor ik engelengekrijs? Wild sla ik om me heen en grijp me als een drenkeling vast aan alles wat ik maar kan pakken. Ik doe mijn ogen open. Ben ik in de hemel of in de hel? Ik ben bedekt met iets kleverigs. Het stinkt. Ze liggen op en naast me. Leeg gescheten flamingo lijken bewaken het hiernamaals tegen idioten zoals ik.

Bianca, ik geef geen fb als ik denk dat het zinloos is ... Het gaat me om je volgende verhaal.

Was dat even een sprong in het diepe … wow!