Nooit meer #214

'Dit is de hoofdparachute die automatisch opent.' De instructeur liep langs de mannen en vrouwen die klaar stonden voor hun eerste sprong. In het midden stopte hij en wees naar de hulpparachute op de rug van de vrijwilliger. 'Mocht die niet opengaan, wat nooit gebeurt,'voegde hij er aan toe.'Hebben we nog de hulpparachute.' Hij stak een vinger in de lucht om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Je hoeft nooit bang te zijn dat er iets misgaat tijdens de sprong. Onze ervaren en deskundige riggers vouwen de parachutes en staan er garant voor.' Hij draaide zijn hoofd van links naar rechts.'Zijn er nog vragen?' Iedereen zweeg. Hij klapte in zijn handen.'Mooi, dan gaan we springen.' Het vliegtuig steeg brommend naar negenduizend voet en ik zat te beven op het bankje. Angstvallig keek ik naar mijn buurman die nonchalant voor zich uit keek, 'Maak je geen zorgen,man,'zei hij en glimlachte.' Je hebt gehoord wat hij zei.' Ik perste mijn lippen op elkaar en lachte terug als een boer die kiespijn heeft. 'Ik weet het niet...zal mijn aangeboren angst wel zijn.' Het groene licht ging branden als teken dat het vliegtuig de gewenste hoogte had bereikt. De instructeur stond op en liep naar ons toe. 'Jullie staan op het punt je eerste sprong te maken,mensen.' Een grote deur schoof open en de wind rukte aan onze spullen. 'We gaan op de volgorde zoals jullie hier zitten,'schreeuwde hij.' Denk erom. De parachute gaat automatisch open. Na de sprong krijgen jullie in de kantine je eerste spring brevet. Succes.' Trillend over mijn hele lichaam zag ik de twee voor me naar deur lopen en springen. De instructeur wees naar me en zag me aarzelen.'Maak je geen zorgen. Het is een unieke ervaring. Spring en geniet ervan.' Hij sloeg me op mijn schouder. Langzaam stond ik op en wankelde naar het gapende vierkant. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik omlaag keek en ver beneden het land keurig zag opgedeeld in vierkanten van verschillende grootte en kleuren. Slootjes sneden het landschap door midden. Onder mij bolden drie parachutes op. 'Spring!' Ik zette de bril op mijn neus, sloot mijn ogen en sprong het vliegtuig uit. Als een steen stortte ik met een duizelingwekkende snelheid naar beneden. Ik wachtte op de geruststellende ruk aan mijn armen als de parachute werd geopend. Ik probeerde omhoog te kijken en grabbelde met mijn vingers naar de hendel om de reserve parachute open te trekken. Er gebeurde niets..helemaal niets. Ik voelde me een speelbal van de wind. Ik schreeuwde van angst toen ik de verbijsterende blik in de ogen van de andere springers zag. Ze zagen de doodsangst in mijn ogen. Op dat moment wist ik het zeker. Dit zou ik niet overleven. Mijn hart bonsde als een razende en het bloed trok weg uit mijn gezicht. Hij nam de Virtual Reality helm van me af en keek me bezorgd aan. 'Gaat het?' 'Godverdegodver,'vloekte ik en haalde diep adem. Mijn hoofd zakte tussen mijn benen. Langzaam kwam mijn hart weer tot rust en voelde ik me iets beter. Het zweet stond op mijn voorhoofd en mijn haren plakten aan elkaar. Moeizaam kwam ik overeind en zocht steun aan de stoel waar ik op had gezeten. 'Nooit meer,' fluisterde ik tegen hem.'Ik heb het zweet in mijn handen staan.' Voor de cabine verdrongen mensen zich voor hun levens echte VR Experience. Ik maakte dat ik buiten kwam en depondeerde mijn maaginhoud in het weiland.