# 212 Natuurlijk weet ik wat ik wil

Ik wil geen voetballer worden, ik weet precies wat ik wil worden als ik groot ben. Danser en dan op de maan. Hier kan ik goed oefenen, ik ben al in de zevende week begonnen met bewegen en met de week word ik actiever. Ik hoor mijn mama zeggen dat ik flink aan het schoppen ben. Mijn vader beweert dat ik net als hij een topvoetballer zal worden. Nou, echt niet. Ik heb al meerdere zondagen met mama aan de zijlijn gestaan. Wat een gegil en dat heen en weer rennen over het veld. Nee, ik wil mooie passen maken en geen pass met de bal. Ik moondance met mijn Ierse voorouders op heerlijke klanken. Gelukkig draaien mijn ouders mooie muziek, daarom heb ik ze ook gekozen. Ik trappel er lustig op los in het vruchtwater. Dat is de reden dat de maan mij zo aantrekt, ik heb begrepen dat je daar net zo loopt als in een zwembad, dus net als nu. Als je het mij vraagt dan blijf ik liever hier en oeps, met dat ik dit denk, word ik met mijn badwater door een nauwe tunnel afgevoerd. Ik hoor mijn moeder schreeuwen en zuchten. Mijn vader roept: ‘Oh, mijn God!’ Dan zet ik voet op aarde. Een kleine stap voor de mensheid, voor mij een reuzensprong. Bij het zien van mijn voetjes zucht mijn moeder voor het laatst en zegt: ‘Wat een poezelige pootjes.’ Voetballer in de dop zijn de woorden van mijn vader. Met een plié geef ik aan wat hun te wachten staat. Dat ze het leven hebben geschonken aan een befaamde balletdanser.