#212 Welkom...

'Pedro,'zo is mijn naam. Ik ben al zo ver in mijn ontwikkeling dat ik mijn moeders stem herken. Iedere dag hoor ik haar zangerige stem en voel haar zachte hand. Ze zingt voor mij en noemt mij de kans op een beter leven. 'Te quiero,'zegt ze zacht.' Je moet dapper zijn. We hebben een zware tocht voor de boeg. Ik weet niet wat ze bedoelt maar ik voel dat er iets in werking wordt gezet. Na negen maanden ga ik eindelijk mijn moeder zien, maar om een reden die ik niet begrijp wil ze mij nog niet zien. Die dag dat ik weet dat het niet lang meer kan duren neemt ze me mee in een iets wat verschrikkelijk rammelt en schudt en waar veel mensen op elkaar gepakt staan. Ellebogen porren tegen haar aan en drukken mij bijna plat. Het duurt lang en ik voel dat ze aan het eind van haar krachten is. De stress en het gewicht van mij mee te dragen dreigt zijn tol te gaan eisen. Omdat ik besef hoe belangrijk het voor mij en voor haar is dat ik blijf waar ik ben houd ik me rustig en probeer zo min mogelijk te bewegen. Opeens zijn we er uit en voel ik een brandende hitte. Strompelend en uitgeput belanden we op een plek die rustiger is dan net. Ik voel dat haar stress iets is afgenomen maar dat we er nog niet zijn. We staan stil en op dat moment voel ik dat er water bij mij wegloopt. Mijn moeder verkrampt en ze drukt haar benen tegen elkaar. Hulpeloos overgeleverd aan krachten waar ik geen invloed op heb probeer ik me toch te verzetten. Zware stemmen dringen tot mij door en moeder drapeert haar wijde kleren om zich heen alsof ze wil verbergen dat ze zwanger is. We komen weer in beweging en opeens hobbelen we niet meer. Ik merk dat moeder haar tanden op elkaar klemt en bid tot God. Haar handen omvatten liefdevol haar buik en ze wiegt heen en weer, Ze staat op en krijgt opeens haast. Haar voetstappen weerkaatsten in een kale gang. Dan hoor ik opeens opgewonden stemmen en ik voel dat we worden opgetild en op iets zachts worden neergelegd. Felle lampen schijnen en opeens baad ik in het licht. Lachende en gelukkige mensen wachten op mij en ik doe mijn best om er uit te komen. Eindelijk zal ik mijn moeder zien die haar leven voor mij op het spel heeft gezet. Ik floep eruit, wordt opgetild en bij haar op de borst gelegd. ' Welkom, Pedro,'fluistert ze in mijn oor.'Welkom in de verenigde staten.'