Je gelooft het misschien niet, maar ik heb de afgelopen weken mee zitten luisteren naar het nieuws. Ze hebben het met name over twee mannen, die elkaar maar niets vinden. De namen vind ik maar gek, iets met een oen en een trompet. Ik weet niet wat er daarbuiten allemaal aan de gang is, maar als ik het nieuws moet geloven staat mij straks niets dan bommen en verwoesting te wachten. Nu ligt mijn moeder op de operatietafel, ik kan de uitgang al zien. Kon ik nog maar even blijven zitten, volgens mij is het hier veel beter, geen oenen en trompetten. Ik draai me om, probeer weg te zwemmen van het lichtpuntje, waardoor een oog naar me zit te gluren. Laat mij hierbinnen maar groot worden. Ineens begint mijn huisje kleiner te worden, van buiten hoor ik gekreun. Mam, wat ben je allemaal aan het doen? Stop eens met persen, laat me zitten! Ik dacht dat moeders hun kinderen altijd goed aan konden voelen, waarom luistert ze dan niet naar me? Voor ik het weet ben ik mijn huis uitgezet en lig ik in de handen van een man met een mondkapje. Hij is zó lelijk dat ik er van begin te janken. Veeg dat bloed van me af, geef me aan mijn moeder, voordat ik je onder kots. Ze wiegt me langzaam heen en weer, er glinstert iets op haar wangen. Ik vind het hier maar niks, veel te licht. Op de televisie zie ik een oranje man met een bolle kop. Ze hebben het vast weer over bommen. Ik draai me naar mijn moeder. ‘Mam, mag ik terug?’