#209 Afgelopen

“Eet je wel genoeg?” “Waarschijnlijk meer dan jij. Het zal je nog verbazen hoeveel ik eet. Alleen de tussendoortjes sla ik over. Voor mij geen vette troep.” Hoe vaak heb je deze conversatie de afgelopen jaren gevoerd? Zeker tientallen keren. En geef ze eens ongelijk. Kijk nou toch naar jezelf! Die magere kop waar langs alle kanten de botten zichtbaar zijn. Je kaak, je kin, je jukbeenderen. Allemaal liggen ze direct aan de oppervlakte met een dun laagje huid eroverheen. Met een beetje fantasie kun je zo de omtrek van je schedel natekenen. Daar heb je geen anatomische studie voor nodig. Waarom vragen ze het eigenlijk? Ze weten de reden. Met hun tweede vraag beantwoorden ze namelijk de eerste. “En, nog gelopen?” De laatste tijd krijgen ze wel een ander antwoord op de tweede vraag. Ik moet het toegeven, je weet de mensen te verrassen. “Nee, ik heb de laatste tijd geen wedstrijden meer gedaan.” “Oh, waarom niet? Het ging toch hartstikke goed? Waarom zou je dan stoppen?” “Euh, ja, ik heb de motivatie verloren. Ik heb last gehad van blessures en het weer zat ook niet echt mee de laatste tijd. De winter was nat en koud, de zomer was weer erg warm. Daar was ik op een gegeven moment helemaal klaar mee.” Wat een suf lulverhaal is dat zeg. Je had een beetje last van je knie en dat weer; je woont in Nederland weet je nog? Vorig jaar was de winter ook nat en het voorjaar was bloedheet. Volgens mij heb ik je toen niet horen klagen. Weet je wat ik denk? Ik denk dat je niet eerlijk bent. Maar wacht, ik zeg niet dat je een leugenaar bent. In het Engels hebben ze er een mooie term voor, ‘white lie’. En daarom neem ik het je niet kwalijk. Je liegt niet tegen anderen, daar ben ik van overtuigd. Je houdt alleen jezelf voor de gek. Niks blessure of slecht weer. Je durft gewoon niet meer af te zien. Hoor je me Jurrit? Ik zal nog duidelijker zijn. Je bent een lafaard. Je bent bang geworden om diep te gaan en pijn te lijden. Je kijkt nu toch in die spiegel, zeg het maar tegen jezelf. Zeg maar dat het je knietje was en een paar graden vorst. Nou? Toe dan. Sorry, ik ben te streng voor je. Die laatste kustmarathon was vreselijk afzien. En, eerlijk is eerlijk, ik weet ook dat je die tijd niet meer gaat overtreffen. Daarin moet ik je gelijk geven. Maar om dan helemaal op te geven. Ik begin me weer op te winden, merk je het? Weet je wat? Ik heb een plan, laat me uitpraten, alsjeblieft. We doen het volgende. Dit weekend ga jij achter de computer zitten en je zoekt een wedstrijd op. Maakt me niet uit welke afstand, je regelt het maar. Je schrijft je in, en je gaat weer aan de bak. Hebben we een afspraak?