#209 - Spiegelbeeld

* Disclaimer; ik heb een fictief personage weggezet * Spiegelbeeld Als ik naar mijn reflectie in de spiegel kijk, zie ik haar. Mijn gedachten nemen een loopje met me. Wat als ik haar ben? Hetzelfde gelaat, lichtelijk ronde wangen met sproetjes en heldergroene ogen die verdriet uitstralen. Toch ziet ze er zeker uit. Langere haren, rossig blond. Puntgave huid. Zou ik er zo uit moeten zien? Niet de sukkelige, slungelige vuurtoren, maar deze jonge godin. Als ik naar mijn reflectie in de spiegel kijk, zie ik het teleurgestelde gezicht van mijn vader. De vader die niet de zoon krijgt die hij ooit wilde. Ik zie de pijn in zijn ogen, welke mijn ogen zijn. De teleurstelling die ik zie steekt. Ik wilde nooit voetballen, niet met ridders spelen. Ik wilde paardrijden en met barbies spelen. De pony die ik voor mijn verjaardag wilde is er nooit gekomen. Een kasteel nam de plaats in. Nooit meer heb ik zo hard gehuild. Als ik naar mijn reflectie in de spiegel kijk, zie ik mijn ex. Schaamte en gêne vullen haar ogen, die me nooit meer direct aan zullen kijken. Ik hield echt van haar, maar kon de leugen niet blijven leven. Haar ogen gevuld met tranen van liefde en pijn. Ik, de hartenbreker. Als ik naar mijn reflectie in de spiegel kijk, zie ik pas de barsten, omgeven met bloed. Ik haal het glas uit mijn vuist. Verdoofd ben ik, dus pijn doet het niet. Ik zet een stap terug en kijk van een afstandje naar mijn spiegelbeeld. Dit ben ik niet.