opdracht #209 - het oude gezicht

Mijn gezicht heeft sedert de lente een serieuze verandering ondergaan. Uit verveling staar ik elke dag enkele malen in mijn vergrotende handspiegel die ik trouw in mijn beautycase overal mee naar toe sleep, naar dit voor mij onbekende gezicht. Om te beginnen is er goed nieuws. Mijn haar dat ik sinds mijn ziekte niet meer laat verven, is mooi zilvergrijs en krult weer als in mijn jonge jaren. Door het jarenlang te verven was het stug en minder soepel geworden. Ik heb spijt dat ik daar niet eerder mee ben gestopt. Ja, en dan de ogen. Op sommige uren zie ik twee mooie, grote bruine kijkers waar nog altijd lichtjes in vonken. Stralende ogen. Men heeft mij vroeger dikwijls complimentjes gegeven over mijn stralende blik. Op de meeste uren zie ik nu twee poelen vol verdriet. De oogleden hangen zwaar over het bruin. De tranen vloeien rijkelijk, hun sporen zijn zichtbaar in de rimpels naast de neusvleugels gegrift. Soms vloeien ze van een vreugdemoment, maar meestal van zielepijn. Ook het zicht is sterk verminderd. Ik moet ze sluiten voor fel licht. Maar ik prijs me gelukkig dat ik de schoonheid van de passiebloem nog zie. En de zoete geur kan opsnuiven met een normale neus, die door mijn echtgenoot ooit lieflijk een wipneusje werd genoemd. De kleine mond die vroeger zo graag lachte, beeft, trilt en af en toe willen de lippen de woorden niet meer vormen. En dan die ouderdomsvlekken. Ze rijzen als paddenstoelen uit mijn huid. Uit frustatie krab ik ze open en dan smijt ik de spiegel ver van mij af. Ik ben altijd fier geweest op mijn gezicht. Hoogmoed komt voor de val. Zo zie je maar weer. Gelukkig bedekt mijn grijze haardos mijn oren waar gehoorapparaten mij nog enigszins met de buitenwereld verbinden. En weet je, oren worden steeds groter. Ik eindig bij het nekje. Mager ondersteunt ze mijn kin die nog altijd wilskracht uitstraalt. Nee, veel moois is er niet meer aan mijn gezicht te ontdekken. “Oud” heeft geen medelijden met de mens. Ik schrijf dit stukje niet om medelijden op te wekken. Het is de realiteit en daar durft bijna niemand over te schrijven. Ik wel en ik hoop dat veel medemensen naar de spiegel rennen en hun gezicht, ook al beantwoordt dat misschien niet aan het schoonheidsideaal zullen kussen en koesteren zolang het nog kan.