#208 Golem

Het vogelgekwetter zwelt steeds harder aan en ergens tussen irritatie en realisatie dat dit het geluid van de wekker is, breekt mijn bewustzijn door de oppervlakte van een diepe slaap. ‘Goedemorgen, Tilma. Het is donderdag 23 augustus. Buiten is het 19 graden, met een verwachte middagtemperatuur van rond de 24. Kans op regen 0,5%.’ ‘Mogge, Golem.’ Terwijl ik naar de badkamer strompel, babbelt Golem verder. ‘Het woord van de dag is capitulatie. Betekenis: het opgeven van weerstand bieden óf voorwaardelijk dan wel onvoorwaardelijk overgeven. Verkeersinformatie: Er staat een file van 3 kilometer op de A4 tussen Burgerveen en Hoofddorp.’ Ik leun met mijn voorhoofd tegen de muur terwijl ik plas. ‘Wil je dat ik je afspraken van vandaag doorneem?’ vraagt Golem vanachter de badkamerdeur. Alhoewel ik Golem zelf geprogrammeerd heb dit hele riedeltje af te draaien, fluister ik ‘Ik wil dat je je kop houdt.’ Hoewel ik donders goed weet dat hij het verstaat, vraagt Golem me mezelf iets luider te herhalen. ‘Laat me maar even,’ zeg ik. Het siert hem dat hij niets meer zegt terwijl ik een natte washand over mijn gezicht haal. Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Ik adem uit. De spiegel geeft aan dat ik water moet drinken en dat ik meer vitamine D in mijn dieet nodig heb. Ik klik op mijn agenda icoon om de afspraken van vandaag door te nemen. Alhoewel de spiegel net zo goed door Golem wordt bestuurd, voel ik me toch schuldig tegenover de robot. Als ik zwijgend naar mijn klerenkast loop, kijkt Golem me schamper aan. ‘Stel je niet aan, Tilma,’ zegt hij. ‘Je kunt een robot niet emotioneel kwetsen.’ Ik schiet in de lach. ‘Klootzak,’ zeg ik. ‘Klootzak,’ zegt Golem terug, ‘met je kut-agenda.’