Schrijfopdracht #205 - Ik wil dit wel

Verdwaasd kijkt ze om zich heen. Waarom heeft ze in vredesnaam toegestemd mee te gaan naar de kermis? Stine sleurt haar mee naar de botsauto’s, aan een stuk door kwebbelend over de knappe gozer die daar achter de kassa staat. Ze verstaat haar nauwelijks door al het lawaai van de attracties. De knipperende lichten maken haar duizelig. Het is natuurlijk lief van Stine dat ze probeert haar weer onder de mensen te brengen, maar eigenlijk was ze liever thuis op de bank onder haar dekentje blijven zitten. Ze zucht eens diep en schudt die gedachte van zich af, ze heeft zich immers voorgenomen de burnout achter zich te laten. Bij de botsautootjes aangekomen krijgt ze het nog benauwder: de helft van haar collega’s staat daar. Zodra ze haar in de gaten krijgen, beginnen ze vrolijk te gebaren dat ze naar hun toe moet komen. Ze draait zich hulpzoekend om naar Stine, maar die staat bij de kassa met een nogal saai uitziende kerel te flirten. Schoorvoetend loopt ze toch naar haar collega’s. De een na de ander vraagt haar hoe het met haar gaat. “Steeds een beetje beter”, antwoordt ze iedere keer met een voorzichtig glimlachje. Ze heeft niet de indruk dat het hun echt wat interesseert. Tot ze een arm om haar schouder voelt, die haar voorzichtig wegtrekt van het groepje kletsende mensen. Ze kijkt om en ziet Claire, haar bazin. Voor ze van haar verbazing is bekomen, geeft Claire haar een knipoog en zegt zacht: “Ik weet precies hoe het is, je hoeft niets te zeggen”. Samen lopen ze naar de zweefmolen. Zodra ze in het stoeltje door de lucht vliegt, voelt ze zich lichter worden, vrijer dan ze zich in maanden heeft gevoeld. Ze kijkt naar Claire die naast haar zweeft en roept: “Ik wil dít wel!”.