schrijfopdracht #204 Ligstoel

Ik moet in slaap gesukkeld zijn, ik word wakker met prikkelende ogen en een lichte hoofdpijn. Mijn huid voelt warm en mijn lippen zijn kurkdroog. Ik kijk links en rechts van mij en zie dat mijn vriendinnen niet meer naast mij zitten. De stoelen die gericht staan op zee zijn leeg. Langzaam sta ik op, wat duizelig in mijn hoofd van de warmte, zonnebaden is niet zo gezond en ik kijk nu verder om me heen. Geen bekende bikini’s of figuren, alleen veel dagjesmensen met jellende kinderen, zeurende meeuwen, een overvliegend vliegtuig die duidelijk al de daling heeft ingezet en een branding die veel lawaai maakt nu het vloed aan het worden is. Ben ik met dit lawaai in slaap gevallen? Nu zie ik pas dat de strandtassen van mijn vriendinnen er niet meer staan. Maar ook mijn tas is verdwenen. Waar zijn ze? Het is niet logisch dat ze de zee in zijn gegaan maar ze vertrekken toch niet zonder mij? In de verte zie ik wat vlaggen wapperen van een strandpaviljoen en ik besluit die kant op te lopen. Ik laat de strandstoelen voor wat ze zijn, de rechtmatige eigenaar bij wie wij ze gehuurd hebben zal ze wel vinden als de dagjesmensen zijn verdwenen. Op mijn blote voeten met mijn slippers in de hand slenter ik door het hete mulle zand naar het paviljoen. Mijn huid is wat rood geworden maar mijn zonnebrand zit in mijn tas, net als mijn telefoon en autosleutels. Ik voel angst en woede tegelijk en mijn slenteren gaat over in een fermere pas. Naarmate ik dichter bij het strandpaviljoen kom wordt het nog drukker op het nu smaller geworden strand. Het terras is overbevolkt. Zonverbrande lijven, glimmende lijven, dikke en dunne maar geen herkenbare. Ik baal. Dan maar even binnen kijken. En dan zie ik de dames zitten. Achter een groot glas bier. Ik ben al gespot. Lisette, mijn beste vriendin, vliegt omhoog en wenkt me te komen zitten. Mijn handtas op de lege stoel naast haar. De waakhond over mijn handtas toen ik in slaap gevallen was. Weg angst en woede.