#203 -Een avond aan diggelen

Silhouetten van de laatste vogels tekenen zich donker af tegen de oranjerode gloed van de ondergaande zon. Enkele sterren fonkelen al aan de hemel. Zelden heb ik zo’n perfect heerlijke avond beleefd. Zelden ben ik dan ook zo verliefd geweest als nu. Ik kijk naar Erik’s handen die nonchalant op het stuur rusten, naar zijn profiel dat mij zo vertrouwd is geworden. Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. “We zijn er” en stapt uit om de deur voor mij te openen. Zal ik hem binnen vragen om de sfeer van deze avond een beetje te rekken? Nee, besluit ik, hij zal me opdringerig vinden of te happig. Ik wil geen van beide zijn. Afscheid nemen dan maar. Mijn kus belandt ergens op zijn kaak van schrik als ik opeens een paar hondenpoten in mijn knieholten voel en de blaf herken van mijn eigen Bob. “Hoe kom jij hier?” Ik tracht hem bij de halsband te grijpen, maar hij rent als een bezetene voor mij uit in de richting van de voordeur. Ik volg hem in een wat langzamer tempo en zie dan dat een lichtstraal over het grindpad schijnen. Er glinstert iets bij de drempel. Glas. Overal glassplinters. Erik is naast mij komen staan en steekt zijn hand door een gapend gat in het raampje. “Zo wisten ze natuurlijk binnen te komen. Meid, wat een ellende. Wie weet wat ze gestolen hebben. Ik zal 1-1-2- bellen” Ik duw de deur verder open. “Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob kom hier, voorzichtig denk om je poten. O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer. Ik heb niet gezogen.” Ik hoor mezelf zenuwachtig praten alsof ik er zelf niet bij ben. Verwezen loop ik naar de keuken om een stoffer met blik te pakken. Mijn betoverende avond lijkt opeens zo verschrikkelijk ver weg. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Versie 2 : de herschreven en aangepaste versie v.w.b. aanwijzingen en dialoog-tips van schrijfcoach Mike. Silhouetten van de laatste vogels tekenen zich donker af tegen de oranjerode gloed van de ondergaande zon. Enkele sterren fonkelen al aan de hemel. Zelden heb ik zo’n perfect heerlijke avond beleefd. Zelden ben ik dan ook zo verliefd geweest als nu. Ik kijk naar Erik’s handen die nonchalant op het stuur rusten, naar zijn profiel dat mij zo vertrouwd is geworden. Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. “We zijn er” en stapt uit om de deur voor mij te openen. Zal ik hem binnen vragen om de sfeer van deze avond een beetje te rekken? Nee, besluit ik, hij zal me opdringerig vinden of te happig. Ik wil geen van beide zijn. Afscheid nemen dan maar. Mijn kus belandt ergens op zijn kaak van schrik als ik opeens een paar hondenpoten in mijn knieholten voel en de blaf herken van mijn eigen Bob. “Hoe kom jij hier?” Ik tracht hem bij de halsband te grijpen, maar hij rent als een bezetene voor mij uit in de richting van de voordeur. Ik volg hem en zie dan dat een lichtstraal over het grindpad schijnen. Er glinstert iets bij de drempel. Glas. Overal glassplinters. Erik is naast mij komen staan en steekt zijn hand door een gapend gat in het raampje. “Zo wisten ze natuurlijk binnen te komen. Meid, wat een ellende. Wie weet wat ze gestolen hebben.” Ik duw de deur verder open. “Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob kom hier, voorzichtig denk om je poten. Ik kijk naar Erik die op de knopjes van zijn mobiel zit te tikken. “Wat doe je?” "Ik bel 1-1-2.” “ O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer. Ik heb niet gezogen.” Ik hoor mezelf zenuwachtig praten alsof ik er zelf niet bij ben. Verwezen loop ik naar de keuken om een stoffer met blik te pakken. Mijn betoverende avond lijkt opeens zo verschrikkelijk ver weg.