Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#203 -Een avond aan diggelen

Silhouetten van de laatste vogels tekenen zich donker af tegen de oranjerode gloed van de ondergaande zon. Enkele sterren fonkelen al aan de hemel. Zelden heb ik zo’n perfect heerlijke avond beleefd. Zelden ben ik dan ook zo verliefd geweest als nu. Ik kijk naar Erik’s handen die nonchalant op het stuur rusten, naar zijn profiel dat mij zo vertrouwd is geworden. Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. “We zijn er” en stapt uit om de deur voor mij te openen. Zal ik hem binnen vragen om de sfeer van deze avond een beetje te rekken? Nee, besluit ik, hij zal me opdringerig vinden of te happig. Ik wil geen van beide zijn. Afscheid nemen dan maar. Mijn kus belandt ergens op zijn kaak van schrik als ik opeens een paar hondenpoten in mijn knieholten voel en de blaf herken van mijn eigen Bob. “Hoe kom jij hier?” Ik tracht hem bij de halsband te grijpen, maar hij rent als een bezetene voor mij uit in de richting van de voordeur. Ik volg hem in een wat langzamer tempo en zie dan dat een lichtstraal over het grindpad schijnen. Er glinstert iets bij de drempel. Glas. Overal glassplinters. Erik is naast mij komen staan en steekt zijn hand door een gapend gat in het raampje. “Zo wisten ze natuurlijk binnen te komen. Meid, wat een ellende. Wie weet wat ze gestolen hebben. Ik zal 1-1-2- bellen” Ik duw de deur verder open. “Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob kom hier, voorzichtig denk om je poten. O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer. Ik heb niet gezogen.” Ik hoor mezelf zenuwachtig praten alsof ik er zelf niet bij ben. Verwezen loop ik naar de keuken om een stoffer met blik te pakken. Mijn betoverende avond lijkt opeens zo verschrikkelijk ver weg. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Versie 2 : de herschreven en aangepaste versie v.w.b. aanwijzingen en dialoog-tips van schrijfcoach Mike. Silhouetten van de laatste vogels tekenen zich donker af tegen de oranjerode gloed van de ondergaande zon. Enkele sterren fonkelen al aan de hemel. Zelden heb ik zo’n perfect heerlijke avond beleefd. Zelden ben ik dan ook zo verliefd geweest als nu. Ik kijk naar Erik’s handen die nonchalant op het stuur rusten, naar zijn profiel dat mij zo vertrouwd is geworden. Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. “We zijn er” en stapt uit om de deur voor mij te openen. Zal ik hem binnen vragen om de sfeer van deze avond een beetje te rekken? Nee, besluit ik, hij zal me opdringerig vinden of te happig. Ik wil geen van beide zijn. Afscheid nemen dan maar. Mijn kus belandt ergens op zijn kaak van schrik als ik opeens een paar hondenpoten in mijn knieholten voel en de blaf herken van mijn eigen Bob. “Hoe kom jij hier?” Ik tracht hem bij de halsband te grijpen, maar hij rent als een bezetene voor mij uit in de richting van de voordeur. Ik volg hem en zie dan dat een lichtstraal over het grindpad schijnen. Er glinstert iets bij de drempel. Glas. Overal glassplinters. Erik is naast mij komen staan en steekt zijn hand door een gapend gat in het raampje. “Zo wisten ze natuurlijk binnen te komen. Meid, wat een ellende. Wie weet wat ze gestolen hebben.” Ik duw de deur verder open. “Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob kom hier, voorzichtig denk om je poten. Ik kijk naar Erik die op de knopjes van zijn mobiel zit te tikken. “Wat doe je?” "Ik bel 1-1-2.” “ O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer. Ik heb niet gezogen.” Ik hoor mezelf zenuwachtig praten alsof ik er zelf niet bij ben. Verwezen loop ik naar de keuken om een stoffer met blik te pakken. Mijn betoverende avond lijkt opeens zo verschrikkelijk ver weg.

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Edith: geluk rekent in seconden, al het andere vult de eeuwigheid mijn eerste gedachten gingen ook uit naar de hond geluk bij een ongeluk: Erik kan nu mooi laten zien wat hij waard is

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hai Edith Holmes, Leuk verhaal. Als er overal glas ligt, dan zijn de glassplinters overbodig. Denk ook aan je interpunctie, die is niet overal even sterk. Bij mij is ook niets te halen, alleen neer te leggen. Graag gelezen.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo @Levina Levja : Dat had inderdaad ook nog gekund, dat ze de hond iets hadden aangedaan, maar over zoiets vreselijks schrijf ik liever niet. Dank voor je trouwe lezen en je vermakelijke reactie!

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag @PeterFD : 1. Wat een prachtige uitspraken! (Ik mag het hier misschien niet invoegen, maar doe me een plezier en schrijf ook eens een stukje over "geluk" in het daarvoor geopende forumonderwerp op Webtales? Er is niet echt veel animo voor en ik kan het moeilijk zelf vol gaan schrijven. Jouw visie zal een mooie bijdrage zijn) Ook jij bedankt voor het lezen en je fijne reactie. Ik vind het iedere keer erg prettig als ik weet dat mensen zich om dieren bekommeren, ongeacht welke eigenlijk.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo @John Doe. Daar zeg je wat (glas). Niet aan gedacht (maar ja JIJ bent Sherlock om zoiets op te merken) . Je schrijft : Denk ook aan je interpunctie, die is niet overal even sterk >> Ga ik doen. Ik moet versie #202 ook nog steeds even aanpassen, maar tijd is zo schaars tegenwoordig . Bij mij is ook niets te halen, alleen neer te leggen >> Dat is een heel goede. Moet ik onthouden!. Dank voor je bezoek en aanvullende opmerkingen

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een drama! Ik zie het helemaal voor me. Wat een geweldige vondst om de hondenpootjes te voelen en te merken dat er iets is dat helemaal niet klopt. De reden om de politie niet te bellen vind ik hilarisch. Goed verhaal en super om te lezen. Twee kleine puntjes: ik begrijp niet hoe je opdringerig kunt zijn als je vertrouwd met iemand bent. ik mis het woordje 'ik' achter zelden heb ... (derde zin).

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een thuiskomst! Ik vond het ook erg mooi dat je de verwarring van de impact beschrijft. Dat ze niet wil dat de politie komt omdat er niet gestofzuigd is. Alsof ze op dat moment niet goed de juiste prioriteiten kan stellen. Gelukkig is alles met Bob oké. Graag gelezen, Edith

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag @ansvianen : Dank je, dat je mijn vondst zo geweldig vond en voor je hilariteit vanwege mijn reden om de politie niet te bellen. Ik vrees, dat er ook nog een grond van waarheid in steekt. Eerst opruimen voordat ik de mensen binnen zou laten. Ja, zo ben ik wel. Jouw puntjes: 1) : nou ja, het vertrouwd zijn met Erik had ik meer gedacht in de zin van : het gevoel hebben dat iemand zo vertrouwd is alsof je elkaar al jaren kent. Met iemand uitgaan wil nog niet zeggen, dat er een relatie bestaat. Laten we eerlijk zijn, je hebt vrouwen die meteen denken aan samenwonen, trouwen. Mannen willen zich in de regel niet meteen binden. Zo bedoelde ik dat. Vandaar niet opdringerig willen overkomen. Punt 2) : Dank voor het doorgeven. Zal ik corrigeren. Hartelijk dank voor het lezen en je leuke reactie!

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk verteld, Edith. Sommige passages vond ik heel mooi beschreven. Ik denk dat die inbrekers doodsbang voor jouw trouwe Bob waren. Zo'n belevenis kan een mooi begin zijn van een lange relatie. Ik hoop dat het nog wat geworden is met Erik. :o

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag @Siv. Leuk, dat je ook bent langsgekomen. Hartelijk dank voor je fijne reactie en de sympathie ten aanzien van Bob, de hond. Je schrijft : " Dat ze niet wil dat de politie komt omdat er niet gestofzuigd is. Alsof ze op dat moment niet goed de juiste prioriteiten kan stellen." Ja dat is wel een beetje zo. Dat heb je goed verwoord." Je hoort weleens dat vrouwen zich afvragen of hun echtgenoot wel hele of schone sokken droeg op het moment dat hij onder een auto komt. Daar kun je zo'n opwellende gedachte mee vergelijken denk ik.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag @Jules! Hartelijk dank voor het lezen en je prettige reactie. Ik denk wel, dat het wat wordt tussen de HP en Erik. (Tenslotte, in verhalen kun je alles laten gebeuren zoals je het graag wilt) Het was een verrassing een reactie van jou aan te treffen! Wat @Siv betreft trouwens ook. Erg leuk.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
[quote: Edith E]Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. “We zijn er” en stapt uit om de deur voor mij te openen.[/quote] Meestal begint dialoog op de volgende regel. In dit geval zou het dus zijn: 'Hij mindert vaart en stopt uiteindelijk. "We zijn er," zegt hij en stapt uit om de deur voor mij te openen.' [quote: Edith E]...blaf herken van mijn eigen Bob. “Hoe kom jij hier?” Ik tracht...[/quote] Hier hetzelfde. [quote: Edith E]Ik volg hem in een wat langzamer tempo en zie dan dat een lichtstraal over het grindpad schijnen.[/quote] 'in een wat lager tempo' vind ik een beetje gek staan. Dat je langzamer bent dan de hond is logisch. Ik zou 'in een wat lager tempo' weglaten. En: 'zie dan dat een lichtstraat over het grindpad schijnt*.' [quote: Edith E]Wie weet wat ze gestolen hebben. Ik zal 1-1-2- bellen” Ik duw de deur verder open. “Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob kom hier, voorzichtig denk om je poten. O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer. Ik heb niet gezogen.”[/quote] Erik zegt twee dingen: hij suggereert wat er gestolen kan zijn en hij zegt 1-1-2 te bellen. Dat de HP op allebei de dingen reageert, komt een beetje klunzig over. Doordat ze eerst ingaat op wat gestolen kan zijn en daarna ineens in de stress lijkt te schieten omdat Erik de politie gaat bellen, is het een beetje gekunsteld. Misschien kun je het opdelen, in meerdere zinnen: '"Wie weet wat ze gestolen hebben." Ik duw de deur verder op. "Niets bijzonders. Hier valt weinig te stelen. Erger vind ik al dat glas hier. Bob, kom hier. Voorzichtig, denk om je poten." "Ik zal 1-1-2 bellen." "O nee, Erik, alsjeblieft, geen politie over de vloer."' Verder is het mooi geschreven, graag gelezen!

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Schrijfcoach Mike van Holsteijn : Dank voor het lezen en je uitgebreide reactie. Het is dus duidelijk, dat mijn probleem zit in de layout van de dialogen. Ik neem al je opmerkingen en aanwijzingen mee in de volgende opdrachten en zal deze herschrijven.