#201 Vermist

Het is al dagen moordend heet. Al weken. Waterbedrijven hebben opgeroepen om zuiniger te zijn met water. Niet meer sproeien, korter douchen, geen auto’s wassen. Als ik de deur open trek, valt de warmte over me heen, alsof ik uit het vliegtuig stap in de tropen. Ik snak een moment naar adem. De druppels staan meteen op mijn voorhoofd. Er hangt een A4-tje aan de lantaarnpaal voor mijn huis. Mijn gezicht staat er op. VERMIST staat eronder. Een grap natuurlijk. Een soort postmoderne practical joke. Ik kijk om me heen. Ik zie niemand. Voorzichtig maak ik het blaadje los. Er staat verder niets op. Geen telefoonnummer, niets. Ik vouw het op en stop het in mijn zak. Mijn god, het is heet. De zon brandt in mijn nek. Ik voel het zweet al langs mijn rug lopen. Over de straatstenen dansen golfjes in de lucht en in de verte lijken plasjes water op de weg te liggen. Aan de grote linde op de hoek hangt weer een poster die mij als vermist opgeeft. Ik maak hem los. Hij is plakkerig van de honingdauw. Bij de oversteek hangt er nog één, VERMIST, mijn foto. Ik scheur het papier los en prop het in mijn zak. Als ik opkijk, danst het stoplicht in de hitte. Het zweet loopt van mijn voorhoofd af. Het prikt in mijn ogen. Het rode mannetje kringelt nog steeds. Ik voel de hitte van de straat door mijn slippers heen. Het stoplicht verspringt naar groen. Ik stap zorgvuldig alleen op de witte strepen. Teerbelletjes komen omhoog uit het asfalt. Aan de overkant zie ik weer een poster. Ik laat hem hangen. Het is zo heet. Ik ben doorweekt. Het duizelt me. Ik probeer mijn voorhoofd droog te vegen, maar mijn handen zijn ook kletsnat. Ik kom steeds meer posters tegen. Op brievenbussen, bushokjes, verkeersborden. Vermist. Vermist. Vermist. De zon kruipt hoger aan de hemel en de hitte zwelt aan. Uit al mijn poriën stroomt zweet en de wereld tolt. Ik grijp me vast aan een lantaarnpaal. Heet. Het sist. Een poster dwarrelt omlaag en valt in een plasje dat verdampt in de zon.