# 201 - De tijd vliegt

Gehaast ren ik naar de volgende metrohalte. Binnensmonds vloekend dat niemand ook maar een stap opzij zet trek ik op de roltrap mijn mobieltje uit de voorste zak van mijn jeans en check de tijd. ‘Het lijkt wel of ik gevlogen heb’, denk ik bij mezelf, ‘Ik dacht dat we al minstens tien minuten verder waren’. Terwijl ik me tussen de menigte begeef kijk ik naar het tijdenbord van de verschillende metrolijnen. Vertraging, net vandaag natuurlijk. Nog een kwartier wachten. In mijn ooghoek zie ik een bekend gezicht. Ik draai me rustig om, niet te opvallend, om te kijken wie het is. Wie weet kan ik de tijd nog even doden met een babbeltje. Er staat niemand achter me. Toch kijk ik recht in twee bekende ogen. Twee ogen die ik dagelijks zie. Mijn ogen. Mijn foto hangt aan de muur, met daarboven “vermist”. Vermist? Ik? Ik neem terug mijn mobieltje om te bellen naar het nummer op de affiche. Ik ontgrendel het scherm en zie het uur.. Volgens mijn gsm komt de metro nu pas binnen een kleine twintig minuten. Ik kijk even rond maar zie geen candid camera’s, geen mens die me ook maar in het oog houdt, niemand die me ziet. Ik knijp mezelf. Is dit wel echt? De tijd loopt achteruit. Als een slappe vod zak ik door m’n knieën. Alles begint te draaien. De tijd springt verder achteruit en als in een trein vliegt alles en iedereen voorbij. Tot de tijd stopt. Ik zit gehurkt boven mezelf en denk weer: ‘Wie gaat me hier vinden, ik moet hulp gaan halen, er is niet veel tijd meer.’ Ik sta recht, kijk nog even naar mezelf en vertrek opnieuw naar de bewoonde wereld.