Mannen- / vrouwen-taal

Peter FD 'Kan een man vrouwelijke dialogen schrijven en omgekeerd?' Als de schrijver (m/v) zich volledig verplaatst in de personages (m/v) is er niets wat hem/haar in de weg staat een dergelijke dialoog te schrijven. Ik schat in dat in de praktijk menig schrijver (m/v) moeite heeft los te komen van de eigen sexe.

Er zijn mensen die denken/dachten dat ik een vrouw ben/was. Dat is bijna net zo`n vergissing als denken dat ik een man ben.

Kan een man vrouwelijke dialogen schrijven en omgekeerd?

Ja, natuurlijk. Kan elke lezer ontdekken/weten of de schrijver vrouw of man is? Neen, natuurlijk niet.

Het valt me wel op dat mannen zakelijker dan vrouwen schrijven. Vrouwen gaan meer van hun emotie uit. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Aan mijn reactie heb je dus niets.

Wordt je personage zozeer gedefinieerd door haar of zijn geslacht? Ik heb het gevoel dat je je blindstaart op al die verschillen die je noemt in de openingspost. Leef je gewoon goed in in een vrouwelijk personage, zonder daarbij te vergeten dat het een vrouw is, maar vooral ook zonder te overanalyseren wat het vrouw-zijn wel niet allemaal anders maakt dan man-zijn. We zijn allemaal gewoon mensen met gewoon gedachten. Ik denk ook dat de achtergrond en omgeving van jouw personage veel belangrijker is dan het geslacht van je personage. Plaats een personage (man of vrouw) in een omgeving die hem/haar stelselmatigd onderdrukt en minderwaardig acht, en dat zal zijn uitwerking hebben op je personage. Zet je personage in een omgeving waar hij/zij niet onderdoet voor wie dan ook, en het zal een andere uitwerking hebben. De uitwerking heeft weinig te maken met het geslacht van je personage.

Aan mijn reactie heb je dus niets.

Het valt mij op dat vrouwen - zeker 1 vrouw - een reactie geven, met gelijk een waardeoordeel van nul op hun/haar eigen reactie. Vaak een vrouw geboren voor het jaar 2000 na de geboorte van Jezus. Een vrouw doet dus veel meer dingen die niet nodig zijn. Een man doet vaker, alleen dingen die nodig zijn.

Het valt me wel op dat mannen zakelijker dan vrouwen schrijven.

Tja, valt je dat op als je 100% weet dat de schrijver een man is? Mannen vinden zichzelf belangrijk - belangrijker dan vrouwen. Hun woord dus ook. Het geschreven woord is voor een man nog belangrijker. Mannen houden meer van veel dan van minder. Mannen zijn beter in kansberekening. Hoe meer je schrijft - hoe hoger de kans iets van belang te schrijven - denken mannen. Aristoteles [384 v.Chr. – 322 v.Chr.] was - vermoedelijk - de eerste man [en mens] van enig gewicht, die het leven op aarde [en erbuiten] indeelde van laag naar hoog. De man hoger dan de vrouw, schreef/tekende hij ergens. Het is dus de schuld van Aristoteles, nota bene een filosoof en wetenschapper, en het Opperwezen binnen het Christendom [OC] dat vrouwen niet dat kunnen, wat mannen wel kunnen. Waarom vrouwen nadenken over de onzin die mannen bedenken is voor mij een raadsel.

[...] als vrouwen mobiel zijn en zich zonder begeleiding van een man verplaatsen, leidt dit alleen maar tot losbandigheid, [...]

Islamitische geestelijken [mannen] in Saudi-Arabië weten dit omdat zij weten wat mannen doen als zij zich mobiel kunnen verplaatsen - ook in tijden van lang geleden - toen de ezel het vervoermiddel pur sang was. Is dit schokkend nieuws? Ik vind van niet.

Vrouwen kregen in de Wet op de Rijkspostspaarbank van 1880 het recht een eigen spaarbankboekje te openen.

En; 15 jaar later!

Een wetswijziging verbood mannen vanaf 1895 om zomaar geld op te nemen van het bankboekje van hun vrouw.

https://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/45… De over-overgrootmoeders van bijna alle Nederlandse vrouwen vandaag de dag waren - slechts minder dan 128 jaar geleden - handelingsonbekwaam - volgens mannen. En die mannen leven vandaag nog voort in die illusie.

@Diana #4 - de verschillen die Peter aanhaalt zijn van mij afkomstig. Ik denk niet dat hij (noch ik) zich blindstaart. Het gaat er meer om dat je je als schrijver bewust bent van de verschillen. Je eigen sexe kan heel gemakkelijk in de weg zitten. Inleven is het devies, zoals JanP in #1 duidelijk maakt. In de context van man/vrouw-relatieproblemen is er veel onderzoek gepleegd. Er is de nodige miscommunicatie omdat mannen en vrouwen, generaliserend, verschillende denkpatronen. John Gray's "Vrouwen komen van Venus, mannen komen van Mars" is inmiddels een klassieker. Een aardig en humoristisch (en leerzaam) youtube-filmpje is de conference van Mark Gungor "A Tale of Two Brains": https://www.youtube.com/watch?v=29JPnJSmDs0 (dit is een 13 min samenvatting; er bestaat ook een volledige versie van 2 uur: https://www.youtube.com/watch?v=814eR5K7KD8), Een aanrader voor iedere schrijver en leuk om met je partner te kijken. @Yrret #5. Voor draken gelden andere wetmatigheden. Verschillen tussen mannen en vrouwen in termen van gelijkwaardigheid en gelijke rechten is niet aan de orde.

Verschillen tussen mannen en vrouwen in termen van gelijkwaardigheid en gelijke rechten is niet aan de orde.

Nee? Het zijn evenwel precies deze 'gegeneraliseerde wetmatigheden' die als argumenten gebruikt worden door de mensen die gelijkwaardigheid ondermijnen. En ik gebruik hier aanhalingstekens omdat ik - ook na het zien van het youtube-filmpje - weinig geloof hecht aan de geldigheid en zinnigheid van zulke uitspraken. Onderzoeken, als we die toch aanhalen, wijzen uit dat verschillen tussen individuen veel groter zijn dan verschillen tussen seksen.

Leonardo,

Een aardig en humoristisch (en leerzaam) youtube-filmpje is de conference van Mark Gungor "A Tale of Two Brains":

Het is naar mijn smaak inderdaad humoristisch, niet meer dan dat. De man maakt effectief gebruik van bestaande stereotypen en zo krijgt hij de zaal/het publiek mee. Om bij de vraag uit het startbericht te blijven. Blijf als schrijver ver van de stereotypen (zoals in het filmpje) en benader je personage als specifiek individu. Zie ook de laatste zin van Diana Silver #7.

En mag ik nog één kanttekening plaatsen bij dat filmpje, mijn stenen vriend:

Mark [Gungor] is the Lead Pastor of Celebration Church—a multi-site church with four campuses across Wisconsin, and the CEO of Laugh Your Way America. He balances his pastoral duties with a rigorous travel schedule conducting marriage seminars and speaking at churches, as well as civic and corporate events.

Kan een man vrouwelijke dialogen schrijven en omgekeerd?

In het echte leven je oor te luisteren leggen kan zeer informatief en verhelderend werken als je een naturel dialoog wilt schrijven.

@Yrret #5. Voor draken gelden andere wetmatigheden. Verschillen tussen mannen en vrouwen in termen van gelijkwaardigheid en gelijke rechten is niet aan de orde.

Zolang er [nog steeds niet] geen gelijkwaardigheid en gelijke rechten zijn - is in ieder geval de 'achterstand' door eeuwenlange onderdrukking [ook in Nederland] - nu nog in het nadeel van de vrouwen, omdat een groot aantal hersenverbindingen [ bij vrouwen] nog tot stand moet komen . Een aankomend probleem is dat vrouwen niet per se hun vrouwelijkheid willen ontwikkelen, maar meer van hetzelfde mannelijkheid willen hebben. Na deze inhaalslag zal blijken dat vrouwen hetzelfde kunnen als mannen en/of mannen hetzelfde als vrouwen - en dat is te betreuren. In de toekomst zullen er geen verschillen meer zijn tussen vrouwen en mannen. Geen enkel verschil, want ook voor de voortplanting van het menselijk ras is [in de toekomst] geen andere sekse meer nodig. Homo of lesbienne zijn - dat is de toekomst. Er zal over een aantal 'minuten' geen enkel verschil zijn in wat een vrouw of een man schrijft.

Kan een man vrouwelijke dialogen schrijven en omgekeerd?

In het echte leven je oor te luisteren leggen kan zeer informatief en verhelderend werken als je een naturel dialoog wilt schrijven.

Luisteren is iets dat mannen inderdaad steeds beter kunnen - of moeten, omdat vrouwen bezig zijn net zo`n grote b*k te ontwikkelen als mannen. De zwakke hetero mannen - ruim 78% van het 'sterke' geslacht - doen reeds niets anders dan wat hun vrouwen bevelen. Dat vrouwen gelabeld zijn met - een luisterend oor - is al bijna een fabel.

PeterFD: (citaat) ik voel me vertrouwder met vrouwenspraak dan met mannentaal, maar sla de plank natuurlijk herhaaldelijk mis, daar wijzen mijn meelezers me dan wel op.

})

De oogst aan reacties op deze nieuwe forum topic verrast mij enorm. Allen bedankt. En blijf reageren als je nog wat te zeggen hebt. Door aanpassing aan de mannenwereld, heeft de moderne vrouw een uitdagende rol aangenomen (wild, assertief, sexy, dominant). Hadden we die types niet ook al in de Oudheid? Het was de geestelijkheid die rond 1000 bedacht dat de vrouw de schuld geven van de zondeval en nog enkele dingetjes bijzonder handig werkte om ze eronder te houden. Voorbeeld: seks was zogenaamd volgens Gods woord alleen bedoeld voor de voortplanting, vrouwen mochten geen lust hebben, dat mannen dat wel hadden werd gedoogd omdat dat hun natuur was (wat een kutargument). Sterker nog: de vrouwen die de roeping voelden mannen te behagen mochten weer wel lust tonen om hun werk goed te kunnen doen. Veel argumenten passen in de actualiteit van genderneutraal. Voor schrijvers is dit geen goede ontwikkeling, een nieuw taboe en taalarmoe: "De waargenomen persoon zag er goed uit" geen tieten, geen lekker kontje meer. Personages moeten wel iets bijzonders, iets aantrekkelijks en typisch hebben, en een of meer dito tegenspelers die herkenbaar zijn in de dialoog, en daar begon de discussie over.

Als ik lange beschrijvingen lees, weet ik dat het een man is, Yrret. Bovendien zei ik dat dit niet voor iedereen geldt.

Veel argumenten passen in de actualiteit van genderneutraal. Voor schrijvers is dit geen goede ontwikkeling, een nieuw taboe en taalarmoe: "De waargenomen persoon zag er goed uit" geen tieten, geen lekker kontje meer.

Waren tieten en konten de enige bijzondere eigenschappen die je voor een vrouwelijk personage kon verzinnen? Ahum, sorry, die was te makkelijk. Maar in ernst: nu dat de zeitgeist eindelijk afdoet met lege omschrijvingen van tieten en mannelijke personages die evenzeer wandelende clichés uit een vorige eeuw zijn - voel je je werkelijk beperkt? Het is misschien naar om te horen dat iets wat je altijd voor normaal hield, eigenlijk best wel pijnlijk en vernederend was voor - de helft van de wereldbevolking. Oké, ik kan me eigenlijk heel goed indenken dat het als beperkend aanvoelt om nu opeens geconfronteerd te worden met wat mensen niet meer willen dat je over hen zegt. Maar als de ontwikkling pijn doet, zie het misschien eens van een andere kant. Waar manenlijke schrijvers gevraagd wordt enkele stereotypen en cliché-beschrijvingen te vermijden en dieper te graven - worden vrouwen straks misschien serieus genomen als schrijvers. Als vrouwen een andere insteek hebben dan mannen, is dit 100% winst voor de rijkdom van taal en de som van literaire onderwerpen. Zo, nu ik dit eruit heb, ga ik misschien nog even nadenken over of ik ook iets zinnigs weet te zeggen over dialogen.

O, ja, tijdens het thee-zetten kwam ik op de enige oplossing voor je openingsvraagstuk.

Kan een man vrouwelijke dialogen schrijven en omgekeerd?

Ga boeken van (mannelijke én) vrouwelijke schrijvers lezen.

Excuus - een mannelijke dubbele post.

Ga boeken van (mannelijke én) vrouwelijke schrijvers lezen.

Die vrouwelijke schrijvers [zonder garantie dat het vrouwen zijn] lees ik al - en voldoen geheel aan mijn mannelijke wensen. Ook een zeer interessante combinatie is het beste van beiden. Sanne Terlouw en Jan Terlouw. Probeer eens in hun "Reders & Reders" serie, te ontdekken wie wat schrijft in de dialogen. Ik kan dat niet - en ... waarom zou ik het überhaupt willen weten als het resultaat - voor mij - perfect is.

Als de schrijver (m/v) zich volledig verplaatst in de personages (m/v) is er niets wat hem/haar in de weg staat een dergelijke dialoog te schrijven. Ik schat in dat in de praktijk menig schrijver (m/v) moeite heeft los te komen van de eigen sexe.

Dit klopt voor mij - maar @JanP, kan je dan 'ontdekken' tijdens het lezen van een boek, of de schrijver een hem of haar is?

Zijn mannen doelgericht, zakelijk, en houden vrouwen rekening met anderen?

Neen.

Door aanpassing aan de mannenwereld, heeft de moderne vrouw een uitdagende rol aangenomen (wild, assertief, sexy, dominant). Hadden we die types niet ook al in de Oudheid?

Noem er eens een paar - en dat [aantal] tegenover het aantal Nederlandse vrouwen die nu wild, assertief, sexy en dominant zijn. In mijn beleving zal dat [ongeveer] 1 Oudheid zijn - tegen 10.000 Nu. Dat betekent; De Oudheid is van heel lang geleden en van horen zeggen en van toepassing voor een enkele hufter die vandaag de dag een functie heeft als voorzitter van de wereldvoetbalbond. Nu, kom ik [een gewone man] ze dagelijks tegen als ik boodschappen ga doen.

Het was de geestelijkheid die rond 1000 bedacht dat de vrouw de schuld geven van de zondeval en nog enkele dingetjes bijzonder handig werkte om ze eronder te houden.

Dit zal helaas een mannelijke stelling zijn.

Voorbeeld: seks was zogenaamd volgens Gods woord alleen bedoeld voor de voortplanting, vrouwen mochten geen lust hebben, dat mannen dat wel hadden werd gedoogd omdat dat hun natuur was (wat een kutargument). Sterker nog: de vrouwen die de roeping voelden mannen te behagen mochten weer wel lust tonen om hun werk goed te kunnen doen.

Ja, dat is zwaar-kut [een zeer algemeen aanvaardbare uitdrukking onder YA-meisjes] die ik zeer moeizaam uit mijn strot krijg.

Veel argumenten passen in de actualiteit van genderneutraal.

Dat zijn toch die mensen op de Canal Parade in Amsterdam?

Voor schrijvers is dit geen goede ontwikkeling, een nieuw taboe en taalarmoe: "De waargenomen persoon zag er goed uit" geen tieten, geen lekker kontje meer.

Huh! Een verrukkelijke taille - sexy kuiten - erotische schouderlijnen. Jezus, Peter, welke schrijvers lees jij?

Personages moeten wel iets bijzonders, iets aantrekkelijks en typisch hebben, en een of meer dito tegenspelers die herkenbaar zijn in de dialoog, en daar begon de discussie over.

Echt? Ontmoet jij die elke dag? Moeten? Zullen we de discussie dan maar sluiten? Geen wendingen meer creëren? Gewoon en saai is voldoende - net als de Hollandse gerechten ... Ik wacht in spanning op @HarryHol dat hij/zij zich met deze discussie gaat bemoeien.

In het echte leven je oor te luisteren leggen kan zeer informatief en verhelderend werken als je een naturel dialoog wilt schrijven.

Luisteren is iets dat mannen inderdaad steeds beter kunnen - of moeten, omdat vrouwen bezig zijn net zo`n grote b*k te ontwikkelen als mannen. De zwakke hetero mannen - ruim 78% van het 'sterke' geslacht - doen reeds niets anders dan wat hun vrouwen bevelen. Dat vrouwen gelabeld zijn met - een luisterend oor - is al bijna een fabel.

Voor het hoogst haalbare resultaat ten aanzien van een naturel dialoog is het raadzaam dat de diverse sekses hun oren te luisteren leggen bij de diverse andere sekses. Maar is seksespecifieke tekst nog wel van vandaag?

Door aanpassing aan de mannenwereld, heeft de moderne vrouw een uitdagende rol aangenomen (wild, assertief, sexy, dominant). Hadden we die types niet ook al in de Oudheid?

Hoe weten 'we' dat? Uit de literatuur? Door wie werd die geschreven en gepubliceerd?

Door wie werd die geschreven en gepubliceerd?

Homerus?

Hoe weten 'we' dat? Uit de literatuur?

Van afbeeldingen op Griekse vazen. Niet uit de literatuur.

@ Yrret #17

Dit klopt voor mij - maar @JanP, kan je dan 'ontdekken' tijdens het lezen van een boek, of de schrijver een hem of haar is?

Ja, soms is het mij duidelijk dat een man zich verplaatst in een vrouw: Madame Bovary, Eline Vere en Hedwig (Van de koele des doods). Deze klassiekers worden vaak aangehaald als voorbeeld dat mannen goede vrouwelijke personages scheppen, onlangs nog door J. Siebelink. Daar ben ik niet mee eens, deze vrouwelijke personages zijn wat mij betreft vooral een studieobject van de mannelijke schrijver. Bij de Napolitaanse romans van Elena Ferrante dacht ik wel echt boeken van een vrouw te lezen, juist vanwege de vele dialogen tussen de beide vrouwelijke! hoofdpersonages. Ferrante is inmiddels een man gebleken, Starnone. En andersom: Toen ik als jongen Kruistocht in spijkerbroek las meende ik dat Dolf het allemaal zelf had opgeschreven. Toen ik het veel later als volwassene herlas, vond ik Dolf nog steeds een herkenbare en geloofwaardige jongen. Thea Beckman en Starnone zijn er dus in geslaagd hun sexe te overstijgen. (vind ik)

Daar zeg je wat, JP. Veel vrouwelijke personages van (negentien en twintigste-eeuwse) mannelijke schrijvers zijn studies in hoe frustrerend het moet zijn om aan huis gekluisterd te zijn (terwijl mannen de wijde wereld in trekken). Eline Vere zat ermee in de knoop. Multatuli's lofdicht op zijn Tine ging over niets anders. Het is ook de reden waarom ik weinig waardering kon opbrengen voor T.H. White's Guenevere. Aan de andere kant schreef Philip Pullman een geloofwaardige Lyra. Terwijl als ik aan uitgesproken vrouwelijke personages denk, geschreven door vrouwen, ik uitkom op Isabel Allende. En Tonke Dracht vond ik geweldige jongensverhalen schrijven. Ik kan zo gauw niet op veel schrijfsters komen die volwassen verhalen over mannelijke personages schreven. Kan iemand inspringen?

@Diana Silver

Ik kan zo gauw niet op veel schrijfsters komen die volwassen verhalen over mannelijke personages schreven. Kan iemand inspringen?

even uit mijn hoofd. Francoise Sagan schreef meerdere romans met een mannelijke hoofdpersoon. Onder andere: La Laisse (aangelijnd); Le Chien Couchant (een slaafse hond); Un chagrin de passage (een korte pijn). Wuthering Heights van Emily Bronte heeft een mannelijke verteller. The Third Life of Grange Copeland van Alice Walker, de titel zegt het al. En Harry Potter natuurlijk ;)

Wanneer ik schrijf, en wanneer ik lees, ben ik helemaal niet bezig met mijn sekse. Dat mijn vrouwzijn óók bepaalt wat en hoe ik schrijf zal ik niet ontkennen, maar uiteindelijk toch niet meer dan alle andere componenten – nationaliteit, sociale achtergrond, educatie – die mijn identiteit bepalen.

In dit artikel [essay] is de schandalig treurige houding van mannen nog rooskleurig beschreven. https://www.nrc.nl/nieuws/2014/11/13/vrouwen-schr… Misschien zouden mannen dit [hieronder] ook eens 'moeten' doen omdat ze het 'willen'. https://www.vice.com/nl/article/8qjmab/ik-las-een… Soms [steeds vaker] schaam ik mij een man te zijn - om de tekortkomingen die ik heb volgens vrouwen - maar elke dag een rok aan - in Nederland kan ik ook niet opbrengen. Ik denk dat ik op vakantie ga naar Schotland - boeken ga lezen van George Eliot - en de kunst van een Scotch Pie [het maken ervan] ga leren beheersen. En een schort voor ... over mijn kilt en sporran. Een liedje om mijn humeur weer op peil te brengen. On topic!

"Anything You Can Do" is a song composed by Irving Berlin for the 1946 Broadway musical, Annie Get Your Gun.[1] The song is a duet, with one male singer and one female singer attempting to outdo each other in increasingly complex tasks.

Een dialoog geschreven door een man? Ik vind de vrouw fantastisch. https://www.youtube.com/watch?v=WO23WBji_Z0

Leonardo,

Een aardig en humoristisch (en leerzaam) youtube-filmpje is de conference van Mark Gungor "A Tale of Two Brains":

Het is naar mijn smaak inderdaad humoristisch, niet meer dan dat. De man maakt effectief gebruik van bestaande stereotypen en zo krijgt hij de zaal/het publiek mee. Om bij de vraag uit het startbericht te blijven. Blijf als schrijver ver van de stereotypen (zoals in het filmpje) en benader je personage als specifiek individu. Zie ook de laatste zin van Diana Silver #7.

Wat ik probeer te zeggen, @janp, is dat je als schrijver basiskennis moet hebben betreffende de verschillen tussen mannen en vrouwen. Je kunt pas van stereotypen afwijken als je de stereotypen kent/begrijpt, denk ik. Overigens zijn verschillen ook neurobiologisch bepaald, zoals een groter kijkbereik (hoek) bij vrouwen en een andere bekkenstand (wat het heupwiegen van vrouwen voor een groot deel verklaart). Dat heeft natuurlijk geen directe invloed op de manier van praten (behalve de toonhoogte, wat komt door een kleinere lengte van de stembanden). Mark Gungor speelt op de verschillen in en de reactie van het publiek is duidelijk geënt op herkenning naar mijn mening.

En mag ik nog één kanttekening plaatsen bij dat filmpje, mijn stenen vriend:

Mark [Gungor] is the Lead Pastor of Celebration Church—a multi-site church with four campuses across Wisconsin, and the CEO of Laugh Your Way America. He balances his pastoral duties with a rigorous travel schedule conducting marriage seminars and speaking at churches, as well as civic and corporate events.

Dank je, Diana. Je punt is dat Mark G een eigen agenda heeft?

dat Mark G een eigen agenda heeft?

Sure, dat ook, maar meer nog: geen autoriteit is op het gebied waarover hij spreekt.

Wat ik probeer te zeggen, @janp, is dat je als schrijver basiskennis moet hebben betreffende de verschillen tussen mannen en vrouwen.

Ik vraag me af of de informatie die je aanhaalt je zal helpen - of in de weg zal zitten - een betere schrijver te worden. Zoals JP zegt, de basiskennis die je aanhaalt berust niet zo zeer op werkelijkheid als op stereotypen. Mark's verhaal. Toch leek je het te beamen als werkelijkheid - of heb ik dat mis?

Voor het hoogst haalbare resultaat ten aanzien van een naturel dialoog is het raadzaam dat de diverse sekses hun oren te luisteren leggen bij de diverse andere sekses. Maar is seksespecifieke tekst nog wel van vandaag?

Eens met de eerste zin, en niet alleen wat betreft m/v. Ook voor andere groepskenmerken (studenten, Marokkaanse jongeren, bejaarden, beroepsgroepen, e.d.) is het raadzaam te luisteren naar het ritme, de woordkeus, de intonatie e.d. van de conversaties. Je vraag heeft retorische trekjes :). Ik vind nog altijd duidelijke verschillen in benadering en manier van praten tussen de geslachten. Dit wordt ook bevestigd door (recent) onderzoek, zoals door dr. Ingrid van Alphen (UVA), @allen - verschil in praten tussen m/v is maar een van de vele kenmerken en uitdagingen. Het belangrijkste is n.m.m. een beeld in het hoofd van de lezer te laten postvatten voor de (belangrijkste) personages. Iedere keer dat dat personage het woord neemt, bepaalt dat beeld de spraak in het hoofd van de lezer. Typische mannen- en vrouwentaal zal dan minder naar voren springen, hoewel je natuurlijk andersom de manier van praten als kenmerk kunt gebruiken om je personage kleur te geven ...

@Leonardo #25

Wat ik probeer te zeggen, @janp, is dat je als schrijver basiskennis moet hebben betreffende de verschillen tussen mannen en vrouwen.

Ik houd het op algemene mensenkennis en oog voor verschil per individu (m/v). Dat is een kwestie van een beetje opletten in het dagelijks leven. :) Je pleidooi leest voor mij als een behoud van en schrijven naar de stereotypen. Schrijf hoe het echt is, is mijn leidraad.

Allen: fantastisch wat de topic losmaakt. Zoals Leonardo nog een keer aanstipt is de spraak m/v een onderdeel van de herkenbaarheid van het personage dat je schept, iets dat je gebruiken kunt/zult, bewust of onbewust.