#198 Kruimeldief

Ik ren als de wind. Nog nooit voelden mijn benen zo sterk. Iedere keer als mijn voeten zich afzetten, word ik meters vooruit gestuwd. Het pad waar ik overheen raas, is overwoekerd met gras en boterbloemen. Het groen klauwt gretig naar mijn enkels, maar het deert me niet. Ik ben veel te snel. Heel even kijk ik over mijn schouders. Opgelucht zie ik dat alleen de bomen terug staren. Plots maakt het pad plaats voor golvende akkers. Goudgele graanhalmen wuiven me zachtjes toe. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Betoverd houd ik mijn pas in, open mijn vochtige handen en laat ze over het dansende gewas glijden. Even vergeet ik mijn benarde positie, maar dat is een luxe die ik me niet kan veroorloven. De grond trilt en een lange schaduw laat de temperatuur in luttele seconden dalen. Vlug zak ik door mijn knieën. En terwijl mijn hart zich een weg uit mijn borst klopt, zie ik tussen de halmen twee enorme blote voeten op me afkomen. Uit pure angst knijp ik mijn ogen dicht. Het volgende moment bungel ik in de lucht en brult een rauwe stem woedend in mijn gezicht. “Zo klein onderkruipsel, waar dacht jij heen te gaan met mijn laarzen?!” “Laat me los!” gil ik terug terwijl ik mezelf uit alle macht tussen een reusachtige duim en wijsvinger probeer uit te wurmen. Het heeft echter geen zin, ik zit muurvast. Zonder pardon worden de laarzen van mijn voeten gerukt, waarna ik afgedankt terug het graan in word gegooid. Hulpeloos moet ik toezien hoe mijn gigantische belager glimmend van genoegen de soepele zwarte laarzen aan zijn behaarde voeten schuift. Dan staat hij op en werpt nog één vuile blik op mij. “Weet je wel hoe moeilijk deze zevenmijls-dingen tegenwoordig te krijgen zijn?!”