# 198 - Vlucht

‘Vluchten kan niet meer, Sylvie. Morgen trouwen we.’ Hij grijpt haar bij de pols en trekt haar naar zich toe. ‘Je doet me pijn, verdomme. En ik wil je niet.’ Het licht valt op hem, een halfgod met zijn blond, schouderlang haar en rijzige gestalte. Hij grijnst. ‘Morgen,’ herhaalt hij en drukt een harde kus op haar lippen. Ze walgt van hem en tast naar haar zak. Het volgende ogenblik stoot ze een dolk in zijn buik en duwt hem nog harder van zich af. Hij slaat tegen de grond, de ontzetting in zijn ogen in haar geheugen gegrift. ‘Je bent geen baas over mijn leven, Per. Ik leef zoals ik wil.’ Haar laatste woorden, al die negatieve gevoelens voor hem, stromen uit haar mond; dan valt ze stil, haar hoofd fier geheven. Om haar heen wordt het licht gedimd. Het openluchtpodium wordt haar te klein als Filip opstaat, haar een hand geeft en met haar naar voren loopt om het applaus in ontvangst te nemen. Ongezien maar tevergeefs probeert ze zich van hem los te rukken. Filip buigt zich naar haar toe en geeft haar een zoentje op de wang, wat gefluit oplevert. ‘Je bent van mij, Shana,' fluistert hij. Ze rilt. Het moment dat ze hem zag, keek hij haar al doordringend aan; bij de repetities speelde hij zijn rol met verve. Steeds heftiger, geobsedeerd, kuste hij haar. De jonge regisseur vond het natuurlijk geweldig. Nitwit. ‘Vluchten kan niet meer…’ zingt Filip zachtjes voor zich uit. Het vervolg gaat verloren als een Harley het terrein oprijdt en halt houdt voor het podium. ‘What the f…’ Filip staart de motorrijder aan als deze de klep van zijn helm omhoog schuift, en haar een helm toewerpt. ‘Laatste voorstelling, Shana?’ De man kijkt haar aan, de glinstering in zijn blik is veelbelovend. Eén maal van het podium, leeft ze op wanneer zijn vinger haar lip streelt. Ze knikt en springt achterop, zwaait naar een verstarde Filip en klemt haar handen om de buik van haar lief. Als ze wegrijden, gaat het publiek uit zijn dak.