Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#189 Wollewei

Het uitzicht op mijn directe omgeving boeit me al jaren niet meer. Altijd hetzelfde. Schapen, gras en heide. Plus een kleine jongen, die op een koperen toeter blaast. En, als je goed kijkt, insecten en ander ongedierte. Degene die mij hiertussen heeft geschilderd moet gedacht hebben dat ik op mijn oude dag niets beters te doen heb dan op mijn staf staan leunen. Ik verzeker je, dat gaat snel vervelen, hoor. Nee, dan wat je ziet als je verder kijkt dan mijn wei lang is. Daar zit tenminste nog een beetje variatie in. Dat wil zeggen, bij tijd en wijle. Hoe het zo is gekomen weet ik niet, maar ineens was ik er. Het was helemaal donker en plotseling werd er papier voor mijn neus weggescheurd. Om mij heen zag ik die schapen in de wei, met dat jongetje en al die kleine beestjes. Iets verderop een vrouwspersoon die met grote ogen de hele boel aandachtig bekeek en een man om zijn nek vloog. ‘O Pieter-Jan, wat een práchtig huwelijkscadeau! Het zou perfect staan in de eetkamer, tegenover het buffet’ kirde zij. Daarna heb ik nog veel andere hangplekken gehad. Zo heb ik in de etalage van een galerie gehangen, met uitzicht op een winkelstraat. En in een lange gang, waar ik alleen maar deuren zag en soms iemand die langsliep. In een vergaderzaaltje van een kantoor. En dan lag ik nog een poos op een zolder, gewikkeld in een muffe deken. Maar de mooiste plek heb ik nu sinds een paar weken; boven het ledikant van ene Esina. Wat een práchtige vrouw! Altijd vrolijk enne … heel lief voor haar partner, Ton. Die twee zijn gewoon voor het geluk én voor elkaar geboren, dat kan ik zo wel zien. Nee, voor het uitzicht hoef ik hier voorlopig nog niet weg!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Hadeke, hartelijk dank voor je bijzondere compliment. Ik vond Bomans altijd heerlijk om te lezen, en als jij dan mijn schrijfsel prefereert... Mijn dag / week kan niet meer stuk!

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuke invalshoek Ton! Het begon me op een gegeven moment te een beetje te ergeren hoe vaak je op een nieuwe regel begon. Hierdoor 'lees' ik een enter in mijn hoofd wat me elke keer uit het verhaal haalt. Misschien iets om over na te denken?

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ton heel hartelijk gelachen om je verhaal. Al zo vaak gezegd in de commentaren, hoe krijg je die fantastische Esina er weer in! Fijne zondag.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Anne, hartelijk dank voor je feedback. Ben blij dat je mij nadere stof tot nadenken geeft. Daar heb ik best nog even mee zitten worstelen, want eerlijk gezegd doe ik de 'enters' grotendeels automatisch en op gevoel. Niet altijd bewust. Ik heb gezocht naar de regels hiervoor, die zijn er niet in overvloed (althans, ik heb ze niet allemaal gevonden). Natuurlijk wel (en dat doe ik ook bewust bij dialogen) 'nieuwe spreker, nieuwe regel.' Bij een zoekopdracht in google kom ik uit op een aantal eerdere items bij SOL, waar ik ook geen eenduidig antwoord tref. Wel dat het per schrijver kan verschillen en dat het vaak een gevoelskwestie is. Ik heb een poging gedaan er 'enters' uit te halen om jouw ergernis te doen afnemen, ik kom tot 5x 'geen enter' t.o.v. de oorspronkelijke tekst (afgezien van de witregels); zie hieronder, waar ik dat gemarkeerd heb met '[ge].' Wil je me laten weten hoe dit bij jou overkomt? In ieder geval, Anne, zeer bedankt dat je mij tot deze exercitie hebt verleid. Het maakt mij wat scherper op de 'enters' waar ik mijn voordeel mee kan doen! ==================================== Het uitzicht op mijn directe omgeving boeit me al jaren niet meer. Altijd hetzelfde. Schapen, gras en heide. Plus een kleine jongen, die op een koperen toeter blaast. En, als je goed kijkt, insecten en ander ongedierte. Degene die mij hiertussen heeft geschilderd moet gedacht hebben dat ik op mijn oude dag niets beters te doen heb dan op mijn staf staan leunen. [ge]Ik verzeker je, dat gaat snel vervelen, hoor. Nee, dan wat je ziet als je verder kijkt dan mijn wei lang is. [ge]Daar zit tenminste nog een beetje variatie in. Dat wil zeggen, bij tijd en wijle. Hoe het zo is gekomen weet ik niet, maar ineens was ik er. Het was helemaal donker en plotseling werd er papier voor mijn neus weggescheurd. Om mij heen zag ik die schapen in de wei, met dat jongetje en al die kleine beestjes. Iets verderop een vrouwspersoon die met grote ogen de hele boel aandachtig bekeek en een man om zijn nek vloog. ‘O Pieter-Jan, wat een práchtig huwelijkscadeau! Het zou perfect staan in de eetkamer, tegenover het buffet’ kirde zij. Daarna heb ik nog veel andere hangplekken gehad. [ge]Zo heb ik in de etalage van een galerie gehangen, met uitzicht op een winkelstraat. [ge]En in een lange gang, waar ik alleen maar deuren zag en soms iemand die langsliep. [ge]In een vergaderzaaltje van een kantoor. En dan lag ik nog een poos op een zolder, gewikkeld in een muffe deken. Maar de mooiste plek heb ik nu sinds een paar weken; boven het ledikant van ene Esina. Wat een prachtige vrouw! Altijd vrolijk enne … heel lief voor haar partner, Ton. Die twee zijn gewoon voor het geluk én voor elkaar geboren, dat kan ik zo wel zien. Nee, voor het uitzicht hoef ik hier voorlopig nog niet weg!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Mw.Marie, hartelijk dank voor je reactie, ben blij dat je hebt gelachen. En je weet dat Esina altijd heel speciaal is voor mij, dus vandaar dat zij er weer eens aan te pas kwam ... ;)

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Origineel Ton, heel graag gelezen! In dit geval inderdaad jammer van het max aantal woorden, ik had het vervolg graag gelezen ;)

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een echt Ton-aangevend verhaal, een prachtige bewerking! De verveling slaat naar het einde om in interesse! :o Een echte witregel pas je meestal toe bij een tijdsprong, hoe klein ook, of een verandering in setting. Alles wat samenhoort, zou ik ook samenhouden. Zoals bij die hangplekken-zin, heb je de aanpassing gedaan door de locaties op te noemen. Het is idd beter leesbaar bij de herschrijf. :nod: