#184 Suikerzoet

Het orgel speelt loeihard ‘una paloma blanca’. Bloednerveus neem ik nog een slok kamillethee. Weet ik het wel zeker? Hij zag er weer niet uit in zijn piggy-onesie gisteravond. Hij draagt dat ding altijd thuis. Dat je wat gemakkelijks aantrekt na je werk, dat snap ik best. Maar die onesie … ‘Staan de duiven klaar papa? Ik wil geen trouwerij zonder witte duiven.’ Ik trek een pruilmond om mijn stelling kracht bij te zetten. Papa is daar altijd gevoelig voor geweest. Zijn ogen schieten naar een plek ergens schuin achter me als hij zegt: ‘Ja, natuurlijk, dat heeft je zuster allemaal geregeld. Dat weet je toch.’ ‘Nee dat weet ik helemaal niet! Luiza is een dom wicht, die kan helemaal niks.’ ‘Rustig maar, het is geregeld.’ Ik geef een trap tegen de Ming vaas in mijn kleedkamer. Het lelijke ding klettert op de marmeren vloer aan gruzelementen. ‘Kan die organist niet iets anders spelen? Dit werkt op mijn zenuwen.’ ‘Ik zal het gaan vragen, hier, ik heb iets rustgevends voor je. Volgens mij kun je dat wel gebruiken. Je zult met dat temperamentje van je alle gasten nog de stuipen op het lijf jagen.’ Broer Antonio stopt een suikerklontje in mijn mond. ‘Madre mia, ik ben toch zeker geen paard?’ Wat is dit nu weer? Even later zweef ik aan de arm van mijn vader de kerk binnen. In de banken zitten driehonderd uit de kluiten gewassen witte duiven mij aan te staren. Bij het altaar staat een modderig zwijn met een vlinderdasje om zijn vette nek en een pistool in zijn poten naar me te grijnzen. Ik gil. Het zwijn lost een schot in de lucht, papa vangt me op als de duiven langs mij heen in paniek de kerk uit vliegen.