#184 Dekmantel

Ik heb een zwak voor bruiloften. En ook vandaag weer voel ik de kracht van belofte en eeuwige liefde die als een zachte sluier over me heen daalt. Terwijl het zonlicht speels over de pailletten van mijn peperdure designerjurk danst, geloof ik bijna zelf in het toneelstuk dat ik zo ga opvoeren. Geloof ik bijna dat ik echt van Sergei houd. Licht verontrust verbaas ik me erover hoe gemakkelijk dat gaat. Maar dan voel ik de lichte druk van koud staal tegen de binnenkant van mijn dij. ‘Houd je hoofd erbij Jessie’ mompel ik tegen mezelf. De zware houten deur zwaait open. Er verschijnt een priester met in zijn kielzog een roze wolk aan giechelende bruidsmeisjes. ‘Bent u er klaar voor?’ vraagt hij met zijn zangerige stem in een zwaar Russisch accent. Zenuwen schieten plots door mijn lijf, maar ervaring en training zorgen voor een serene glimlach op mijn gezicht. Ik knik en pak mijn bruidsboeket. De bruidsmeisjes kruipen achter me en tillen de zee van tule van de grond. De deur gaat open en langzaam stap ik naar voren. Daar staat Sergei, stralend voor het altaar. Weer moet ik wat vlinders in bedwang houden als ik zie hoe hij naar me lacht. Op het moment dat ik naar zijn hand reik, trekt een beweging in het publiek instinctief mijn aandacht. Als ik omkijk, zie ik Max. In gedachten doorloop ik koortsig de laatste briefing. Daarin was Max geen onderdeel van het plan. Als in slow motion zie ik hoe hij de loop van zijn geweer onopvallend op Sergei richt. En terwijl de magie van de dag over me heen spoelt, ruk ik de sluier van mijn hoofd en spring ik in een waterval van satijn en tule tussen mijn mooie Rus en zijn noodlot.