#183 Nog even

Drie dagen geleden is het nu. Ik verwonder me over het feit dat je vacht nog zo zacht aanvoelt. Daaronder is je oude lijf echter stijf en koud. Net als het mijne. Alleen, mijn hart klopt nog. Haperend weliswaar, maar het is genoeg om me bij je weg te houden. En dat doet pijn. Misschien nog wel meer dan het brandende gevoel in mijn borstkas, waar ik eigenlijk mijn medicijnen voor moet slikken. Maar ik vertik het. Ik blijf hier bij je liggen. Wachten tot Sint Juttemis of op Magere Hein. Het is mij om het even, want het is genoeg geweest. Er zijn genoeg jaren geweest. Met te veel pijn, verlies en eenzaamheid. Langzaam draai ik op mijn zij, zodat ik je nog iets beter kan zien. Ik knijp mijn ogen half dicht en tuur naar je lieve snuit. Zo lijkt het net alsof je slaapt. Direct voel ik me wat minder eenzaam, maar dan slaat de klok vier keer en word ik terug de werkelijkheid in geslingerd. Ik hoest en voel hoe mijn borstkas zich pijnlijk samentrekt. ‘Wacht je op me?’ vraag ik buiten adem aan je. ‘Het duurt nu vast niet lang meer. Dan kunnen we samen eindeloze wandelingen maken en groene heuvels oprennen!’ Ik glimlach bij de gedachte. Nog even en dan ben ik weg van hier. Dan zal ook mijn hart het opgeven. Zonder medicijnen kan het onmogelijk nog lang duren. Ik moet zijn ingedommeld, want als ik wakker word, is het donker. In de vertrouwde stilte hoor ik een onbekend geluid. Ietwat verward zie ik hoe plots een helder licht ontbrandt. Dan verschijnen er twee mannen in het wit. Alleen geen van beiden is Petrus. Ze dragen een brancard tussen zich in.