#180 Kantinegesprek

“Wat was dat trouwens net, tussen jou en Stekelburg?” Mick probeert zijn mond achter zijn boterham te verstoppen, maar zijn lach schijnt door het brood heen. “Wat zit je me uit te lachen eierkop, je voorhoofd is net zo groot als dat van Calimero.” Zeg ik lachend in een aanstalte zijn brood uit zijn handen te slaan. De jongens rond de kantinetafel grinniken en vervolgen hun gesprekken. “Ja wat, dat was de eerste docent die jou bij je ballen heeft. Je zat te staren naar Satan in een draaimolen, die met meterslange armen alle gratis rondjes voor je neus wegpikt. Als elk rondje symbool staat voor een jaar geluk of betalen met je anus.” Er klinken ‘oef’ geluiden, en een zestal ogen kruipen mijn kant op. Ik grinnik. “Oke, oke. Maar luister dit. School zou tafels besparen als jij leert hurken.” Ik kijk richting Jim. “Serieus, gisteravond komt hij naar me toe, zo van ik was spontaan dineren met twee chicks. Ik zei ja man, dat weet ik. Hij vroeg me hoe dan. Door de wijnkringen in je face pik, ik weet zelfs waar. In dat tentje om de hoek bij Stef Baas, waar je enkel met een reservering een tafel voor twee fixt.” Jim knikt, alsof zijn hoofd wordt gedunkt vanuit een driepunter. “Bars!” voegt hij eraan toe, met een platte hand op tafel slaande. “Hij daagt jou uit Mick.” De rest begint te knikken. Mick kijkt alsof hij onder de indruk is en beëindigt zijn langzaam applaudisserende gebaar. “Ga weg man” zegt hij. “Dit is niet eens een rapper. Ik durf te wedden dat deze zinnen geschreven zijn en hij thuis heeft zitten oefenen, hopend op een goed moment.” Mick kijkt me aan “Kom battlen dan, sjekkie.” En hij knikt richting het conciërgehok tegenover de kantine. De deur staat op een kier en de omroepmicrofoon is onbewaakt. “Nee nee, zeg ik op mijn horloge kijkend. Het is nog vijf minuten.” Jim begint te lachen. “Tien jongen, eenvoudig drie rondes, maar maakt niet uit.” Zegt hij met een klets op mijn schouder. “Ik zou het ook niet doen.”