Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#179 - De tas

Op een middag ontmoetten persoon A en persoon B elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? Persoon A had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Ze spraken met elkaar, en het leek erop dat A iets van B verlangde. Laten we op het bankje gaan zitten onder de linde op de brink van dat dorp en luisteren naar het gesprek wat zij voerden. ‘U zou mij er een buitengewoon genoegen mee doen,’ zei A, ‘ik ben ontzettend op mezelf gesteld, maar ik kan mezelf niets nieuws meer bieden. En dat gun ik mezelf zo.’ ‘Ik weet het nog niet,’ zei B, ‘u vraagt wel veel van mij. En ik kan niet goed overzien waar ik aan begin. Stel dat het niet klikt.’ ‘Ach, maakt u zich daar geen zorgen over. Ik ben heel makkelijk in de omgang, dat zult u merken. Dat gaat vanzelf.’ Het was even stil. B keek naar de rode tas en legde zijn hand erop. ‘Dus u heeft uzelf ingepakt in deze tas.’ ‘Ja.’ B ademde diep. ‘Mag ik hem openmaken en kijken hoe u eruitziet? Misschien helpt me dat om in te gaan op uw verzoek.’ A leek te schrikken. Hij stak zijn armen in de richting van de tas en spreidde zijn vingers alsof hij een bezwering inzette. ‘U zult begrijpen,’ zei hij iets langzamer en op iets luidere toon dan die hij tot dusver aanhield, ‘dat we al ons hele leven met elkaar optrekken. En dat het me ongelooflijk veel moeite heeft gekost om mezelf in deze tas in te pakken. Als u nu de tas openmaakt, ben ik bang… nee, weet ik zeker, dat alle moeite vergeefs geweest is en dat ik mezelf huilend in de armen zal vallen. U mag niet van me vragen dat te ondergaan.’ B knikte. ‘Ik begrijp het,’ zei hij, ‘maar hoe…’ Hij keek vragend naar A. A leek weer rustig te worden. ‘Ik vraag veel van u,’ gaf hij toe, terwijl hij zijn portemonnee tevoorschijn haalde,‘ en ik besef dat het ook enige kosten met zich mee zal brengen.’ Na die woorden haalde hij, bijna demonstratief, twintig briefjes van honderd uit zijn portemonnee en gaf die aan B. ‘Ik doe het niet voor het geld,’ zei B, terwijl hij de briefjes in zijn kontzak stak. ‘Dus u doet het?’ zei A met een glimlach, terwijl hij B nog tien briefjes aanreikte. ‘Ik doe het,’ zei B. ‘Mooi,’ zei A. ‘Ik weet zeker dat u veel plezier van mij zult hebben. Ik groet u.’ En met opvallend lichte tred liep persoon A van de brink van een dorp in het oosten van het land dit verhaal uit. Persoon B bleef achter en keek naar de tas met de opvallend rode kleur. Toen ritste hij hem open en stapte erin.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Eerlijk gezegd heb ik je verhaal een paar keer moeten lezen (en ben er nog net uit) Pure fantasie, dat is duidelijk. Maar A spreekt tegen B en A zit tegelijkertijd in een tas? Zij kunnen elkaar niet zien, maar spreken met elkaar en kijken elkaar aan? Ze trekken al het hele leven met elkaar op? Ik ben er van overtuigd, dat het een heel geslaagd verhaal is, maar ik ben de draad al heel gauw kwijt. Het idee er achter om jezelf in een tas te stoppen -je te verstoppen voor de buitenwereld, uit vrees teleur te stellen vind ik erg aardig gekozen. Maar het is ook onduidelijk wat het doel van de ontmoeting is. (‘Ik doe het niet voor het geld) Wat doet B niet voor geld? Misschien denken anderen er anders over? O, wacht eens, nu begint iets duidelijker te worden. Ze wisselen van rol? A wordt mens en mens verstopt zich in de tas?

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik snap er weinig tot niets van, maar heb toch onbewust het gevoel dat ik het begrijp. Het feit dat persoon A het verhaal uit wandelt, lijkt me van belang. Dit is een van de weinige bijdragen - tot nu toe - waar ik het gebruik van 'persoon A' en 'persoon B' goed vind passen in de sfeer van het verhaal. Met plezier gelezen, gs.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Allen: dank. Ten eerste: excuses voor de slotzin. Die slaat echt helemaal nergens op. (Ik dacht: laat ik er, de opdracht indachtig, nog een onverwachte wending aan geven) En dan: wat doe je als je vindt dat je een saai leven leidt? Dan stop je jezelf in een tas en probeert iemand zo ver te krijgen jou een nieuw leven te bieden. Om je dat voor te stellen, is er een behoorlijke kronkel in je hoofd nodig, en ik heb geprobeerd jullie die kronkel mee te laten maken. (En dat lukt me blijkbaar niet helemaal bij iedereen) Er niets van snappen en toch het gevoel hebben het te begrijpen, vind ik trouwens een prachtig compliment. Het geeft me het gevoel dat ik poëzie schrijf.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Er niets van snappen en toch het gevoel hebben het te begrijpen, vind ik trouwens een prachtig compliment. Het geeft me het gevoel dat ik poëzie schrijf.
Ik zal het compliment nog wat zwaarder aanzetten. Het deed me ergens denken aan Hubert Lampo :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
ik kon je kronkel prima volgen, vond ‘ik ben ontzettend op mezelf gesteld, maar ik kan mezelf niets nieuws meer bieden. En dat gun ik mezelf zo.’ veelzeggend. :thumbsup:

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het een schitterend verhaal. Ik las het zo: de buitenkant van persoon A bevindt zich naast persoon B op de brink, terwijl het innerlijk van persoon A zich in de tas bevindt. En nu ben ik razend nieuwsgierig naar wat er uiteindelijk uit de rode tas tevoorschijn komt nu ook persoon B in de tas is gestapt. Of blijven ze in die tas? Versmelten ze? Kortom ... intrigerend. Hoewel je ook had kunnen stoppen zonder dat persoon B in de tas stapt, want ook dan is het een intrigerend verhaal. Kan heel goed zijn dat je iets anders bedoelt dan wat ik lees maar zo zie ik het ongeveer voor me. Ik hou ook van de sfeer, de manier waarop je dit geschreven hebt. Sober, zonder namen te noemen. En de verteltrant: 'Laten we op het bankje gaan zitten ...'

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het is een prachtig verhaal, wanneer ik mijn interpretatie als waarheid beschouw. Nu is dit een typisch verhaal die op meerdere manier te interpreteren is, en voor iedere lezer een aparte waarheid bevat, dus ik zal mijn interpretatie voor me houden. In eerste instantie lijkt het een surrealistisch verhaal (immers: hoe kan iemand zichzelf in een tas stoppen en op hetzelfde moment buiten deze tas spreken), maar wanneer de betekenis duidelijk is zou het ook kunnen worden gelezen als magisch realistisch. Het is goed geschreven, door middel van de opbouw wordt er geleidelijk meer informatie vrijgegeven en langzaam begint de lezer een idee te krijgen van wat er nu precies gaande is. Knap verhaal!

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Erg goed. Lezen heet de fantasie te stimuleren. Ik ben helemaal los. Hou vooral die slotzin. Je denkt het te begrijpen, maar dan komen de vragen pas goed.

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een heerlijk Gijsverhaal. :) (... het gesprek dat zij voerden. En terzijde @ Mike: ... een typisch verhaal dat op meerdere manieren te interpreteren is ... :crybaby: ;) )

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Allen: dank (voor @Angus wat zwaarder aangezet: veel dank) @Willemina: jouw lezing lijkt me een prima manier om mijn verhaal te 'visualiseren' @Mike: dank en veel succes met je coachschap En ik zal de slotzin er (voorlopig) maar inhouden.