# 178 liefdesleugen

Je verdient een stoel in de hemel, versierd met toeters en bellen iedereen ziet dat het niet waar is, maar niemand zegt er wat van val na val plaats ik je terug op je voetstuk verschuif mijn oogkleppen en recht mijn rug wens dat je de mijne bent voor nu en later Jij bent de liefde waar ik levenslang naar zoek laat me in die waan, die warme droomtoestand waarin ik zwem en zweef en voel dat ik leef iedereen ziet dat het niet waar is, maar niemand zegt er wat van laat me maar met rust totdat de waarheid de leugen achterhaalt

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je schijft heel ritmisch: bij gedichten vind ik dat altijd prettig. Ik vind heel sterk naar voren komen dat de hoofpersoon nog zo in de illusie van een goede relatie zit. De laatste zin haalt mij ietwat uit het gedicht. verder: mooi.
29 januari 2018 - 19:34

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nyceway. Ik dein mee op het evenwichtige ritme van je gedicht. Zoals Edith aanhaalt: waarin ik zwem en zweef en voel dat ik leef Wat een binnenrijm, om jaloers op te worden! Genoten van je gedicht en dat de laatste regel maar heel lang op zich laat wachten. Fijn je gelezen te hebben.
29 januari 2018 - 20:20

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ha Nyceway, Mooi geschreven. Puntje dat ik minder vond is de eerste zin waarin je een stoel aanhaalt en de derde waarin je geweldig schrijft over het herplaatsen op een voetstuk. De derde is erg krachtig verzwakt voor mij de eerste. Puur mijn logica dingetje die daar botst :) Met plezier gelezen.
30 januari 2018 - 21:59