#178 – Geen enkele gelijkenis

Dag Kruidnagel, Leuk gedicht, vlot geschreven, maar in de derde alinea het zin 'Ik kom er maar niet op' is voor mij onduidelijk. Waarop kom je niet? Verder zou ik het laatste stukje weglaten: 'ik zeg niets'. Alleen 'het ligt op het puntje van mijn tong' lijkt me voldoende en mooier.

Dag Schrijfgraag72, Bedankt voor je reactie! Wordt gewaardeerd. Ik ben inderdaad benieuwd of het gedicht als geheel duidelijk is na enig invoel- en denkwerk. Het hoeft niet in een keer duidelijk te zijn en mag juist best vragen oproepen, maar moet uiteindelijk wel overkomen. We gaan het zien. Ik heb het nu een andere, iets meer duiding gevende titel gegeven. Er is daardoor ook enige samenhang met mijn reactie op #177. Zo wordt het misschien uiteindelijk wel een cyclus ;-) En de slotregel van de vijfde strofe heb ik ook aangepast.

Graag gelezen

Met de nieuwe titel is het me heel duidelijk. Mooi geschreven en graag gelezen.

Door de titel zie ik iemand voor me die door hersenletsel zijn eigen vrouw en kinderen niet meer herkent; door de verplichte zin krijg ik het idee dat hij in deze toestand bedot wordt door een vrouw die de zijne niet echt is -maar waarom dat en waarom zou iedereen daaraan meewerken? Misschien is het alleen zijn idee dat het duidelijk zou moeten zijn dat het niet waar kan zijn? :confused: maar ik heb ook geen idee naar wat voor reactie je verwijst waarmee samenhang zou zijn ... misschien zou dat het geheel duidelijk maken. Verder opvallend rustig en prettig leesbaar geschreven. :thumbsup:

Mooi geschreven. Het neemt me mee. Ik had de titel niet gelezen. Dat betekende dat ik er langzaam achter kwam wat er misschien wel aan de hand was, opnieuw ging lezen. Dat vind ik eigenlijk gaver dan wanneer je het in de titel al meteen weggeeft. Misschien kan de titel subtieler? De druppels water snap ik nog niet, maar daar denk ik nog lekker even over na.

Leuke en zelfs mooie inhoudelijke reacties, veel dank daarvoor! Ik verwijs hierboven trouwens hiernaar: https://goo.gl/Bmg3Lc (mijn reactie op de vorige opdracht). De titel geeft nu inderdaad alles weg. Als ik hem minder direct maak, leent het gedicht zich ook voor meerduidige interpretatie (en die hoort natuurlijk bij de lezer te liggen); ik zag zowel drama als suspense voorbijkomen. Dat is eigenlijk wel zo leuk. Ik denk er nog even over na.

Je gedicht leest prettig weg, dus dat loopt lekker. Inhoudelijk heeft het iets mysterieus, vaags. In eerste instantie dacht ik dat het hier om een man gaat die geconfronteerd wordt met een vrouw die claimt dat hij de vader is van de twee kinderen, maar dat dat niet waar is. Daarom: Iedereen ziet dat...etc. Misschien sla ik de plank wel geheel mis; ik heb het stuk waar je naar verwijst niet uitgebreid gelezen, aangezien ik het nogal een lap tekst vindt. Dit heb ik graag gelezen!

Kruidnagel ik houd hiervan omdat ik zelf vanalles kan verzinnen wat hier nu speelt. Ik denk dat het om een dementerende man gaat die zijn vrouw niet herkent en ook zijn zoveelste leg niet. Zoiets. Het leest in ieder geval als een tierelier.

Beste Kruidnagel, De verwarring van de hoofdpersoon heb je mooi verwoord. Ook vind ik het fijn dat je de 'druppels water' noemt en dat de hoofdpersoon dan naar zijn glas grijpt. En dat hij denkt te begrijpen terwijl de situatie voor mijn gevoel toch anders ligt. De zin van Ted van Lieshout past mooi zo. Ook ik vind het fijn als ik zelf kan invullen. Dank je wel voor het schrijven en insturen, Greetje Kruidhof

Het zijn inderdaad de twee meest genoemde interpretaties: een onterecht opgedrongen vaderschapsclaim of (zoals ik het bedoeld heb) geheugenverlies, bijvoorbeeld na een overdosis of een ongeval, of inderdaad dementie (soms ook op jonge leeftijd). Het leuke van een gedicht, hoe het ook al dan niet rijmt, versvoeten heeft, samenhangt of verzin maar, vind ik dat het niet meteen duidelijk een specifieke betekenis heeft en juist daardoor diep tot zeer persoonlijke gevoelens kan doordringen; dat het een specifieke betekenis krijgt voor een specifieke lezer. @ Greetje: Dank je voor je feedback en je leuke opdracht! @ Karinska: Het is dan ook een (klein) epos ;-)

Ik zat zelf te denken aan de mogelijkheid, dat de man mogelijk niet de biologische vader van de kinderen is? Je gedicht is zeker mooi en ontroerend. Want er gaat iets hulpeloos van de man uit. Misschien toch dement.

Groot compliment dat het mensen raakt en ontroert.

Beste Kruidnagel. Mysterieus komt het op mij over. Het deed mij denken aan een vrouw die een relatie heeft gehad met een verslaafde. Hij is de vader van haar kinderen is en nu weer een her-ontmoeting met hem, tezamen met haar kinderen. Het gedicht roept bij mij een sfeer van fragiliteit op. Fijn weekend.