Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Non-Facebook dagboeken (4) Dat hij dronk, kon niemand ontgaan. Als je het al niet aan hem kon aflezen, dan toch aan zijn vrouw en dochtertjes. Vrouw in een afgedragen jurk van Zeeman. Elfina en Joyce met snotneuzen, slecht gewassen snoetjes. Ze zwaaiden hem iedere ochtend liefdevol uit als hij in het busje stapte. Je kon zien waar het geld niet terecht kwam, dat hij met colportage probeerde te verdienen. 'Je kunt hem geen wijk geven met een basisschool. Dat is de kat op het spek binden, al probeert ie het weg te zuipen.' Ik zweeg, omdat het mededogen beklemde. (Voor de dinsdag)

Non-Facebook dagboeken (5) 'Pietje, die is dood. Wist je dat niet? Frituurpan op het fornuis gezet en dronken in slaap gevallen.' Ik hoor het haar nog zeggen, de gastvrouw in een bordeel in Oirsbeek: 'Je was er zo mooi vanaf.' Hij had verlegen geglimlacht. Maar hij was nergens vanaf geweest. Nooit. Een erfenis van twee miljoen verzuipen, vergokken en versnoeren, moeder dronken doodrijden in een Mercedes waar er maar drie van gemaakt waren. Hij was teveel mens om zijn zonden niet te verdrinken. Pietje, die later straalbezopen, met een kleine beweging aan het stuur, een spookrijder ontweek. Ik zat naast hem. (Woensdag)

Non-Facebook dagboeken (6) Voor vijfentwintig gulden extra zou ze ook trompet spelen, zei ze. Zul je net hebben, dacht hij. Dat je niets anders dan verlepte snollen verwacht en dat er dan zo'n stuk op de kruk naast je gaat zitten. Hij taste onopvallend in zijn portemonnee. Één briefje. Van vijftig, herinnerde hij zich. Daarmee kon hij het bier en de piccolo betalen. Meer niet. Life sucks. Gratis. Hij zuchtte. 'Volgende week misschien.' Maar ze waren in een opwelling binnengestapt. En opwellingen passen niet in agenda's. Dus toen zijn maat vanachter het gordijn naar de bar stapte, zei hij: 'We gaan.' (Donderdag)

Non-Facebook dagboeken (7) Hoe noem je iemand die al zijn tanden is kwijtgeraakt omdat de auto terug in het stuurslot sprong. Een joyrider? Hij heette in ieder geval Hans. Hoe zijn broer heette kan ik me niet herinneren. Ook omdat ik die alleen van verhalen kende, die Hans zelf nooit zou vertellen. Hij zou nooit zeggen dat zijn broer zijn eigen vriendin liet tippelen en voor de rest geen reet uitvoerde. Niet dat Hans er een oordeel over had. Maar Hans had zelf nog geen vriendin. Dus dan moest je voorzichtig zijn in wat je zei, over je broer. (Inderdaad: vrijdag)

Non-Facebook dagboeken ( 8 ) Maar als je dan toch vragen hebt. Hij sloeg werkelijk alles en iedereen in elkaar. Gekkenkracht, zeiden we toen. Die rooie. Dat hij op het herentoilet anderen afrukte, niet eens voor geld. Dat hoorden we van Carla. En dat die op vrijdag- en zaterdagavond vaker op dat toilet kwam dan een ouwe zak met prostaatklachten, dat wist iedereen. WC-eend noemden we haar. Over vragen. Dat hij toen over de arm van die hijskraan liep en er afviel, dat snapte niemand. 'Teveel gezopen.' Daar hielden we het maar op. Carla is nu makelaar. 'Huisjesmelker,' grappen we soms. Lachen. (Voor het komende weekend: zaterdag)

Non-Facebook dagboeken (9) Nu zou het nieuws zijn. Toen had je nog maar twee tv-kanalen. Ja, goed. Zes als jij bij de grens woonde. Dus zaten ze als snotapen wat te roken op een bankje voor de kerk. Onder de kastanjebomen. Draaiden ze gewoon een sjekkie als de oudere jongens met juten zakken van het kerkhof kwamen. Zo'n koperen handje aan een kruis, dat er uitstak, dat betekende niets. Nou ja, stoer vonden ze dat. 'Stoer,' dat zeiden ze ook. Hard. Uitdagend. Voor een pakje filtersigaretten zwegen ze verder. Ook thuis, als daar later gehuild werd. (Passend voor de zondag)

Non-Facebook dagboeken (10) Naamloos zijn, had ze niet verdiend. Hij herinnerde zich Yoka, mooi en verlegen. Tilly, veel te mager. Schelle stem. Diana, knap, onbereikbaar en altijd sarrend. Jaqueline, dik, maar een ultieme tongzoen beheersend. Nicole, lelijk en dus geschikt voor Karel. Marion, zijn eerste gebroken hart. Maar hoe die meid heette waarbij je achterop de Vespa mocht en dan de hand in haar broek en broekje mocht steken, dat wist hij niet meer. Haar bijnaam had iets met haas te maken, vanwege haar voortanden. Zijn geheugen liet hem in de steek. Kwetsbaar was ze, dacht hij. Nu. (Maandag)

Twee Kemphanen Wanneer Drum verneemt dat Kong zijn spieren laat rollen, neemt hij zijn voorzorgen. Hij voorziet het strijdperk niet in eigen regionen. Enkele stoere binken mogen een basketbalveld in de verloederde, maar beruchte buurt verkennen. Met veel vertoon hebben ze een kar met enkele grote stenen rondgereden. Meer was niet nodig op de poppen aan het dansen te krijgen. Kong verkondigde met dreigende stem, dat Drum moest inbinden met zijn machtsvertoon, of het zou wel eens stenen kunnen regenen, waar geen paraplu tegen bestand was. Kom maar af, repliceerde Drum, ik heb er al opgeblonken en voorzien met jouw naam.

Non-Facebook dagboeken (11) 'Tering,' zei hij vaak. Zonder benul. Toch knaagde er iets, in hem. Diep. Maar hij weigerde de blik naar binnen te richten uit angst voor de volstrekte duisternis die daar op de loer lag. Schuldigen waren er genoeg, om hem heen. Ze verborgen zich achter instemmend knikken, glimlachten, en dan hoorde hij de melodie van 'Bad to the bone'. Vooral de drums konden hem verblinden. Rust, was een cel op het politbureau of in het huis van bewaring. De rechter leek op zijn moeder. 'Hard werken, zeker?' had hij haar toegebeten.

Non-Facebook dagboeken (12) 'Als je hem kent, valt ie best mee.' Dat zeiden ze. Maar degenen die dat zeiden durfden niets anders te zeggen, want stel dat. Of zij hem echt kenden, bleef ook in nevelen gehuld. Op zich niet vreemd, want de doffe blik in zijn ogen weerspiegelde de mist die constant in zijn schedel huisde. Die trok alleen op als daar een storm woedde die zich door middel van geweld een uitweg baande. En daarna was er weer die doffe blik, de dichte mist en de aandacht waarmee hij zijn geschaafde en bebloede knokkels streelde. Aangenaam.

Non-Facebook dagboeken (13) Slomer dan Henk kon je ze niet krijgen. Zijn leegte was niet te evenaren. Maar toen hij begon te zuipen omdat er gezopen moest worden en begon te blowen omdat anderen blowden, meende hij iets van erkenning te voelen. De snelle vierdehands barrel die ooit snelheid had bezeten, zou zijn status bevestigen. Functionerende remmen waren de Opel Manta intussen vreemd. De geplande stop met gierende remmen voor het bankje eindigde in de etalage van de supermarkt. Het stimuleerde hem wellicht om weken later voldaan grijnzend op de achtertreeplank van de vuilniswagen te staan. Zijn zie-je-wel-blik was een dadaïstisch meesterwerk.

Non-Facebook dagboeken (14) 'Ik maak me zorgen over Tania,' zei ze. Sjaak knikte, draaide zich om en schepte de frites over. Hij strooide met wat zout en vulde daarna de papieren zak, altijd blauw en oranje gekleurd. Waarom? Hij wist het niet. 'Nou, Sjaak. Vorige week zat ze bij mij aan het bureau ook te janken, dat Tania spijbelt. Zou ik ook doen als mijn moeder in een bordeel zou werken.' Er klonk gelach. 'Ja, maar wel in een Mercedes rijden,' zei iemand vanuit een hoek. 'Tania wordt ook een hoer, maar dat heb ik haar maar niet gezegd. Dat is beroepsethiek.'

Non-Facebook dagboeken (15) Hij bekeek de rimpels op zijn handen, die zich steeds meer profileerden. De littekens op zijn knokkels leken zich daarentegen steeds meer terug te willen trekken in de anonimiteit. Het was dan ook niet uit angst dat hij confrontaties steeds vaker vermeed Evenmin uit rust, maar uit voorzichtigheid en tanende ervaring. Een risico-inschatting was steeds vaker op zijn plaats. Zo ging dat. Op een dag zou hij niet eens meer overwegen om te vechten, voor wat of wie dan ook. Op een dag zou hij berusten. En hoe meer jaren achter hem lagen, hoe sneller die dag naderde.

Non-Facebook dagboeken (16) Wat me altijd bij zal blijven, is dat ze altijd pas achter de ramen verschenen als het weer stil was. Als alleen het geluid van de regen nog klonk. Het was hun straat, voor velen al langer de helft van hun leven. Maar ze wilden niet zien wat er gebeurde. Alleen wat er gebeurd was. Geen stille getuigen, maar luidpraters die niets gezien hadden. Dus bleef ik ongezien en kon altijd weer terugkomen, als de rotzooi was opgeruimd. En ze groetten me, overdag. Vriendelijk. Niet overdreven. Ik mocht niet denken dat ze iets gezien hadden. Brave burgers waren het.

Non-Facebook dagboeken (17) 'Een steppearend.' De elleboogstoot in mijn zij was niet echt professioneel. 'Gezien,' zei ik. En ik loog niet. De man die twaalfhonderd meter verder in het kruis van mijn vizier gevangen was, zat rustig op een bankje. Hij zou nog wel even blijven zitten. Bijna de onschuld zelve. 'Back to business?' zei ik. 'Windkracht twee. Zuid-Oost.' 'Check.' De man viel. Tien seconden later echode de knal terug van de bergwand achter hem. 'Kijk, daar zweeft ie.' 'Prachtig,' zei ik. 'Ergens is het toch wel een mooi land.' 'Ja, de natuur is hier fantastisch.'

Non-Facebook dagboeken (18) 'Full house. Azen over tienen.' In een casino is het niet aan de orde om dan niet meteen je hand te tonen, of weg te gooien. Maar in casino's wordt ook niet meer gerookt. Maar hier, in een achterafzaaltje waar stapels biljetten op tafel lagen, geen fiches, kon je sculpturen boetseren uit de blauwgrijze damp. Regels golden hier niet. Ongeschreven wetten wel. Dus koesterde Edje zijn moment. Hij stak nog eens op. Brabbelde iets over een speedboot die hij wilde kopen, lachte en knipoogde. Daarna draaide hij langzaam harten en schoppen tien om. 'Twee en twee is vier.'

Non-Facebook dagboeken (19) Ze zit achter de kassa. Dagelijks. Bij Albert Heijn. Mensen en waren passeren. Ze scant de prijs en niets anders, zonder oordeel. Ze wenst iedereen een prettige dag En soms; als iemand niet gejaagd is, de tijd neemt haar een glimlach te schenken, meent ze het. Ze droomt niet over een prins op een paard. Ze weet dat ze geen prinses is, en nooit zal worden. Ze denkt na over kansen. Vandaag oefent ze in gedachten haar Engels. Can of beer. Potatoes. Pizza is makkelijk. Hagelslag? Ze haalt haar schouders op. Who cares?

De oude man Hij is de honderd gepasseerd en een enthousiasme dat er nog uit die man komt, mooi om te zien. Zijn mondhoeken zitten bijna tegen zijn wangen aan, zo groot is de glimlach die hij geeft. En als hij begint te praten is het helemaal feest. Verstaan kun je hem nauwelijks, maar er zijn mensen die in staat zijn om te begrijpen wat hij zegt. Zijn positieve instelling houdt hem op de been. Letterlijk, want hij loopt nog met een rollator. Kleine pasjes zet hij naar de stoel waarin hij zijn middagdutje gaat doen. Zelfs op het moment dat hij op zijn luie stoel zit glimlacht hij. Totdat hij zijn ogen sluit en gaat genieten van zijn middagdutje.

Non-Facebook dagboeken (20) Sneller dan het licht; hij kon het niet bevatten. Sneller dan het geluid kon hij vangen. Dat was als je iemand op grofweg vierhonderd meter afstand een kogel tussen zijn ogen joeg. Dat het doelwit het schot nooit zou horen. Dat wist hij. Maar de snelheid van het licht? Dat je iets pas kon zien als het al voorbij was? Zoals het leven misschien? Hij keek naar de sterrenhemel, dacht aan de zonsopgang, en voelde zich geschiedenis.

Non-Facebook dagboeken (21) 'Journalisten zijn de piranha 's van de waarheid,' zei hij. 'Ze scheuren ieder feitje van het bot en vermalen het tot hun eigen verhaal.' Ik knikte en noteerde zijn woorden. Daarna liet ik de stilte zijn werk doen. 'Maar nu terug naar die foto,' zei ik. 'Dat is toch echt een SS-uniform dat u daar draagt?' 'Dat waren andere tijden, jongen.' 'Hoe zou u fotografen willen omschrijven?'

@Dos, ik wenste geen autoriteit uit te oefenen, nondeju, edoch je alleen maar de helpende hand te reiken. Bij de UKV's op Facebook - die van de 99 woorden - zul je verrassend genoeg de nodige schrijvers van hier tegenkomen. En van 120w. Ook wordt er feedback gegeven, hoewel anders. Jouw 99-woorden is verrukkelijk, in twee zinnen, met hemeltergende woorden. Dacht eerst dat het Kees was in de kerkbanken. Succes, lieve aap.

Mili, vat het niet te serieus op. Feed back, ja, een aai over je bol en mogelijk een paar vriendelijke woorden waar je in je ontwikkeling geen fluit aan hebt. SOL onwaardig. Alleen Zuckerberg wordt er beter van. Kees mag van pastoor niet meer in zijn kerk komen, wegens viezerik en te zondig.

Hallo, ik ben ondertussen wat meer bekend met SOL, ook op Facebook. Ik ben het niet eens met je 'mogelijk een paar vriendelijke woorden waar je in je ontwikkeling geen fluit aan hebt.' Ik heb een aantal keer keiharde feedback gehad en over het algemeen schroomt men ook niet om te zeggen waar zij vinden dat het op staat. In mijn verhaaltjes, die toch echt wel beter zijn geworden vergeleken met mijn start in maart, zijn daarvan het resultaat. Hiermee wil ik niet impliceren dat je je verhalen op Facebook moet gaan delen, want dat is je eigen keus. Ik wilde alleen mijn mening over UKV (Facebook 99 woorden SOL pagina) delen. Vriendelijke groetjes, Stefanie

Een heerlijke sigaar. Hanja zette twee glazen wijn op tafel. ‘Ik ben blij dat jij ook van voetbal houdt,’ zei Leo, terwijl hij de houten sigarendoos langzaam naar zich toe trok. ‘Moet je nou weer zo’n stinkding opsteken?’ reageerde Hanja verwijtend. ‘Het toppunt van genot is voor mij onder meer een heerlijke sigaar.’ ‘Die sigaar van jou vind ik echt niet zo heerlijk.’ ‘Er zit wel veel vuur in.’ Ze keek naar zijn sigaar en zei: ‘Als je dat veel vuur vindt, vraag ik me af wat jij weinig vuur vindt.’ “Ik heb het niet over de “Havanna”.’

Wat leuk om te zien dat Facebookloze leden (of Facebook-boycottende ;)) hier lekker verder schrijven!

Ik weet niet wat SOL betekent. Wie kan me dat uitleggen? (Ik heb wel een kort verhaaltje 99 woorden) Even er tussenuit ‘Wat vond je van Bersérik?’ ‘Bersérik?’ ‘Ja, Bersérik, of zeg ik het soms weer verkeerd!’ ‘Bedoel je Bersérik, kijk, als je wil dat ik je begrijp moet je het wel goed uitspreken. Berserik is het, wat wil je weten?’ ‘Nee, laat maar.’ ‘Ja zeg, nu nog mooier, eerst zeuren en dan hoeft het niet meer. Ik heb er genoeg van.’ Eric gaat de kamer uit, pakt zijn weekendtas, propt er wat kleding in en pakt zijn telefoontje. ‘Ja liefje, gelukt, ik zie je zo op het vliegveld.’

SOL = Schrijven OnLine, deze site dus Als je een ultrakort verhaal wilt insturen, moet je dat volgens mij op de Facebook-pagina van SOL doen. Zie de eerste post van deze draad.

'Morgen weer?' 'Morgen weer.' En zo liepen ze bezweet maar voldaan uit de verlaten sportschool.

'Morgen weer?' 'Morgen weer.' En zo liepen ze bezweet maar voldaan uit het verlaten zwembadcomplex.

Als ik het goed zie is Darkvalley op 6 februari 2018 de laatste die een UKV hier plaatste, is het afgesloten? Gaat het ergens anders verder? Ik heb twee pogingen gedaan om op die Facebook pagina te registreren, niet gelukt, geen reactie.

Het gaat inderdaad ergens anders verder. Ik moet ook steeds zoeken.

Nog steeds niet gevonden. Ultrakorte verhalen ingetoetst, 99 woorden. Noppes.