#169: de theedoek

De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Vaatdoeken zaten opgerold in zijn laarzen, de spons stak in zijn kraag en thuis stond zijn vrouw vertwijfeld aan de afwas. De borstel had hij ten minste ongemoeid gelaten. Waar ze het toch allemaal aan verdiend had, vroeg ze zich wel eens af, maar nooit lang. Van te veel denken kreeg ze hoofdpijn. Ze kon hun huwelijk niet slecht noemen, echt niet, en ze was van nature een tevreden mens, maar af en toe twijfelde ze wel. Niet aan haar liefde voor haar man, maar aan de beproevingen die aan die liefde werden opgelegd door zijn gedrag. Daarover las ze immers nooit in de bladen. Er waren natuurlijk altijd mannen die vreemdgingen, die dronken, of hun vrouw sloegen, maar nooit mannen die gingen wandelen met het keukengoed. Juist wanneer je het nodig had. Daarover hoorde je nooit iemand. Soms wilde ze hem wel met een ander in bed betrappen, of een flinke klap van zijn dronken hand incasseren, zodat ze welgemeend kon schreeuwen dat hij verdwijnen moest en heel acceptabel kon huilen, nachtenlang, om wat haar aangedaan was. Ze zou minstens tien kilo afvallen en donkere kringen onder haar ogen hebben, zodat alle vrouwen in het dorp haar begripvol konden aankijken en bemoedigend toespreken. Borden en schotels stonden te druppen in het afdruiprek. Ze stak haar hand in haar mouw en veegde over het aanrecht. Het werd tijd dat hij thuiskwam. Het bonkte al behoorlijk achter haar slapen.