# 166 Herboren

De ogen van Jan zijn gericht op het portret van zijn zoon als ik naast hem ga staan. Sammies laatste foto. Een bloemenkrans ligt ernaast, en draagt de geur van aarde. ‘Michael, heb ik er een puinhoop van gemaakt?’ Hij kijkt me aan, de lijntjes in zijn gelaat doordrongen van verdriet. ‘Sammie kwam onverwacht maar heeft zijn moeder en mij opnieuw bij elkaar gebracht. Het ging allemaal goed tot … ‘ Zijn stem wordt schor. ‘Twee jaar was hij, Michael. Waarom moest hij gaan? Het heeft Maja en mij verteerd. Zij wilde praten. Ik wilde met rust gelaten worden. Dacht dat ik het zo sneller kon verwerken. Hoe stom kon ik zijn. En dan heeft Maja me verlaten.’ Jan snuift, veegt met zijn mouw langs zijn ogen, kijkt me aan met een tot in het hart te voelen blik. ‘Je hebt een vriendin?’ Ik wijs naar een vrouw verderop. Haar hakken tikken nijdig over het grind. ‘Dat dénkt zij, na drie weken samen. Hoe kan ik verder, als ik Maja zoveel pijn heb berokkend? Als ik niet eens met mijn eigen leed kan omgaan?’ ‘Soms moet er iets gebeuren voordat het leven verder gaat,’ mompel ik. Hij kijkt me niet-begrijpend aan, draait zich dan om naar grind dat knerpt. Maja komt eraan met rode wangen en vochtige ogen. ‘Ik dacht al dat ik je hier zou vinden. Ik moet met je praten, Jan. Toen ik vertrok …’ Ik loop achterwaarts en zie hem geschokt kijken. Haar hand omklemt de zijne als hij zijn hand op haar buik legt. Mijn vleugels hinderen me. Het wordt tijd dat ik opvlieg.