Het Free Musketeers avontuur van Pehamo gaat verder

De vraag is hier al vaak gesteld, Pehamo: kan het geen kwaad als ik mijn hele manuscript opstuur. Er is hier echter nog nooit een klacht, opmerking, vaag gerucht of wat dan ook geweest dat een uitgever misbruik heeft gemaakt. Je manuscript moet wel erg geweldig zijn wil een uitgever uberhaupt een enkel ogenblik in de verleiding komen om te denken: laat ik mijn goede naam maar eens te grabbel gooien en met dit manus klandestien aan de haal gaan. Hebben mensen je trouwens toestemming gegeven om eventueel nogmaals hun e-mailadressen te gebruiken? Ik heb een beetje het idee dat je daar wat al te slordig mee omspringt. :tear:

Zo gaat dat: een keer je mailadres gegeven, dan gelijk ook voor de volgende keer/keren. Bedankt, namens FM. Voor wie geldt dat 'gratis' eigenlijk?

Stop! Stop! Stop! Er zijn geen traantjes nodig Zjors. Ik heb iedereen op Schrijversonline in ruime mate alles uitgelegd van de Free Musketeers en dat ik 80 emailadressen nodig EN toestemming van iedereen. Voor zover ik weet heb ik die van iedereen gekregen. Ik heb namelijk alle stukjes daarover in een wordbestand gedaan. Nou ja, de meeste dan. Zodat ik dan juist geen problemen ermee zou krijgen als iemand het dan later terugtrekt. Deze lijst is nog maar eén keer gebruikt. voor mij is het inderdaad een enorm groot probleem dat gedoe met die emaildressen. Ik ben jullie zo dankbaar voor die ene keer 80 emailadressen geven. Daarom wil ik niemand hier nog een tweede keer hiermee lastig vallen. Ik heb nog geen tweede manuscript naar de Free Musketers gestuurd, juist omdat jullie dan daarmee een tweede keer lastig gevallen worden. Tot nu toe is er nog steeds maar één emaillijst en dat geld voor één boek, namelijk Jakuan. Ik wil eerlijk zijn in deze dingen, daarom heb ik het juist vermeld in bovenstaand stukje. Ik heb de Free Musketeers ondertussen ook gemaild dat ik op zoek ben naar een andere internetuitgever die hopelijk geen emailadressen vraagt. Ik heb Manuscript@boekschout.nl gemaild en hun er naar gevraagd maar helaas nog geen antwoord gekregen. Weet iemand van jullie een andere uitgeverij die geen emaildressen vraagt? Ik wil liever niet voor een tweede keer deze emaildressenlijst gebruiken, maar als ik nog een boek uitgegeven wil krijgen heb ik de keus. Of het blijft bij één boek en ik zal moeten af wachten ooit door een "gewone" uitgeverij aangenomen te worden. Of ik moet een egoistische etterbak zijn en jullie emaillijst blijven gebruiken. Dan heb je reden tot traantjes Sjors. Nou, aangezien ik maar een heel gevoelig klein hartje heb en niemand lastig wil vallen zal waarschijnlijk Jakuan deel 2 in mijn computer verstopt blijven. Zonde, het werd juist zo'n leuk verhaal. Maar dat zal voor eeuwig in mijn computer rusten. Even terzijde, over een manuscript in één keer opsturen. Ik ben met een boekbespreking bezig en juist in dit boek wordt het verhaal ingepikt van de oorspronkelijke auteur en gaat een ander er met het script aan de haal. (toevalllig hé!) Vandaar juist mijn bezorgdheid. Maar ik zal het erop wagen. Ook nog mijn excuses Marriejeanne en Wonderer dat ik in een ander stukje dit nogmaals gevraagd heb. Weet ik veel dat dit allemaal dan boven elkaar te lezen is. (bloosbloos.) zoals gezegd, ik wil niemand lastig vallen. dus nogmaals sorrysorrysorrysorry.

Ik ben met een boekbespreking bezig en juist in dit boek wordt het verhaal ingepikt van de oorspronkelijke auteur en gaat een ander er met het script aan de haal. (toevalllig hé!) Dit is ook de verhaallijn van Californication.

De stoute schoentjes aangetrokken, het manuscript is opgestuurd. Niet naar een internetuitgever, maar naar een gewone, die niet om emaildressen vraagt. (:

Een tikje badinerend is het wel Pehamo. Traantjes? Tjes? Overigens heb ik toestemming gegeven om mijn adressen eenmalig te gebruiken. Ik heb je ook uitgelegt waarom; FM hoopt dat jij met 80- adressen komt van mensen waar jij iets mee hebt, zodat de koopkans groot is. Met alle respect,de kans dat ik je boek koop is heel klein. Natuurlijk, het liefst kocht ik alle boeken van alle schrijvers hier, maar mijn kinderen willen ook gewoon eten 's avonds en een pamper om hun billetjes. Dus door op deze manier je lijst samen te stellen schiet je je doel voorbij en ik help jeniet door je een tweede keer mijn mailadres te laten gebruiken. Uitgevers die geen e mail verzameling verplichting hebben: logiprint, gigaboek, mijneigenboek.nl, Kirja.nl, boekscout, digitalis, boekenmaker.nl en zo verder en zo verder. Tik in: boek uitgeven in google of vinden.nl en de pod uitgeverijen vliegen je om de oren. Kijk, vergelijk en kies.

Pehamo schrijft: Nou, aangezien ik maar een heel gevoelig klein hartje heb en niemand lastig wil vallen zal waarschijnlijk Jakuan deel 2 in mijn computer verstopt blijven. Zonde, het werd juist zo'n leuk verhaal. Maar dat zal voor eeuwig in mijn computer rusten. Zjors schrijft: Joh, Pehamo ik voel me bijna schuldig dat je mijn e-mailadres niet krijgt, en je kreeg het ook al niet voor het eerste boek. Wat ben ik toch een kreng. Ik ga daar onder de kerstboom eens een diepgaand gesprek met mezelf over aan. Beloofd. Die traan betrof dus niet mezelf, maar alle andere e-mailverstrekkers van dit forum. Plaatsvervangende traan, zogezeid. Wat vonden ze er bij FM van dat je ze mailde dat je naar een andere uitgever op zoek gaat vanwege de adressen?

Pehamo schreef: "Even terzijde, over een manuscript in één keer opsturen. Ik ben met een boekbespreking bezig en juist in dit boek wordt het verhaal ingepikt van de oorspronkelijke auteur en gaat een ander er met het script aan de haal. (toevalllig hé!) Vandaar juist mijn bezorgdheid. Maar ik zal het erop wagen." Geen zorgen Pehamo: uitgeverijen moeten het hebben van hun goede naam. Als ze met een idee uit een manuscript aan de haal zouden gaan, kunnen ze gelijk hun bedrijf opdoeken. Geen enkele schrijver zou ze dan namelijk ooit nog een verhaal sturen. Bovendien: uitgeverijen zitten echt niet om ideeen verlegen - ze krijgen vele malen meer manuscripten aangeboden dan ze kunnen uitgeven. Waarom zouden ze dan een idee pikken? S.G.

Daarom: Pehamo: "Ik ben met een boekbespreking bezig en juist in dit boek wordt het verhaal ingepikt van de oorspronkelijke auteur en gaat een ander er met het script aan de haal. (toevalllig hé!)" Brijner: "Dit is ook de verhaallijn van Californication." Inderdaad: dat zijn verhalen.

Pehamo, mijn e-mail adres mag je voor dit goede doel net zo vaak gebruiken als je wenselijk vindt. Ik hoef mijn spamverdelger maar één keer te instrueren en alle volgende mails verdwijnen geruisloos in een zwart gat, zelf zonder dat ik ze gezien heb. Hou ons op de hoogte wanneer je boek uitkomt. Ik denk dat ik het koop. Ik wil wel eens zien hoe zo'n boek van de Drie Musketiers eruit ziet. En als ik jouw verhaal waardeer, zal ik je dat zeker laten weten. Succes!

Hi, hi, Rosen, ik heb ooit zo'n goeie spamverdelger gehad, dat hij zelfs de mails van mijn vrienden er door heen draaide, zonder dat we ze hadden gelezen. Gelukkig waren het echte vrienden...

Hoi Rosen172, Hartstikke lief dat je jouw mail zomaar toevertrouwd aan een ander. Jakuan denken ze waarschijnlijk op 4 maart anno 2008 uit te brengen, Als ik een andere uitgever vind die ook iets van me de moeite waard vind, laat ik dat zeker weten. Wat voor spamverdelger heb jij? Wij hebben firefox maar om nou te zeggen dat het echt helpt? Ik krijg gemiddeld 71 spammailtjes per week vanuit de hele wereld. thank god for the delteknop. Gelukkig, dat ik zonder jouw emailadres of traan toch een boek mag uitgeven Zjors. Ga jij nu maar lekker gezelig onder de kerstboom met je familie pakjes uitpakken en maak je maar niet druk om mij. Onkruid vergaat niet. Nee Brijner, dit is het nieuwste boek van Ruth Rendell. Rottend Fruit. Het leest eerst wat moeijlijk. zal wel aan de eerste vertaler liggen. Nadat ze die eruit geschopt hebben, bij hoofdstuk 3 of zo, leest het een stuk leuker. En begint het verhaal zelfs spannend te worden. Maar even goed, ik begrijp niet dat Ruth zo beroemd is hoor. Ze schrijf zoveel rare bijzinnen en heeft af en toe zulke maffe beschrijvingen. Ik werk ook aan een detective, Bigfoot. en door recencies te schrijven leer ik precies van, hoe het niet moet. Dank je wel Ceridwen, voor de tips van al die namen van uitgeverijen zonder emailverplichting. Boekschout heb ik net aangeschreven. Weet je zeker dat er verder bij hun geen adertje onder het gras zit? Potjandokkie! Ik heb nou al een reactie van de uitgeverij waar ik het totale manuscript naar toegestuurd heb. Hij vind het een vlot en diepgaand geschreven kinderboek. (leuk om te horen, toch?) Maar zij geven dit werk niet uit, ik moet het maar bij Lemniscaat in Rotterdam proberen. Heeft iemand met Lemniscaat ervaring? Ik zal ze even opzoeken op internet.

Welke uitgeverij was dat, Pehamo? *nieuwsgierig* En :thumbsup: Lemniscaat: óók gewoon opsturen. Laat het horen!

Ondertussen een mailtje naar lemniscaat gestuurd of ze misschien interesse hebben voor een boek over twee paranormale kinderen die allerlei avonturen beleven met spoken, geesten, entiteiten en ander bovennatuurlijk gewoel. Ik heb dit mailtje al naar een stuk of twintig andere uitgevers gestuurd en weinig succes gehad helaas. Paranormale kinderen, hoe grappig je ook over spoken schrijft, ligt niet gemakkelijk. Mag ik jullie een stukje laten lezen? Dat geeft hopelijk een idee over de rest van het boek. De laagstaande zon bescheen een uitgestrekte bruine heidevlakte met hier en daar een eenzame berkenboom. In de verte vlogen krassend wat kraaien voorbij. Een zanderige weg vol diepe kuilen kronkelde door het weidse landschap naar een eenzaam doel. De vredige stilte werd alleen verbroken toen een windvlaag ritselend met vergeelde blaadjes van de kromgegroeide berkenbomen speelde. Grappige berkenzwammetjes stonden hier of daar. Een konijntje snuffelde aan een rode paddenstoel met witte stipjes en vroeg zich af of iets wat er zo mooi uitzag misschien eetbaar zou zijn. De spitse oren gingen omhoog en het konijn luisterde verschrikt naar aanzwellend gedonder. Kwam er onweer aan? Voor de zekerheid stoof de kleine knager zijn holletje in toen het gedonder steeds luider werd. Twee gitzwarte trekpaarden zwiepten met hun lange manen en briesten vurig, terwijl ze, in vliegende vaart, een zwarte koets met ratelende wielen meetrokken. Het zonlicht glansde in de glanzende koperen lantaarns die naast de koetsiers hingen. Op de bok zaten twee mannen in zwarte mantels met hoge zwarte hoeden en de bijrijder omklemde een geweer. Ze hielden bezorgd de zakkende zon in de gaten, over een paar uur zou het donker zijn. Achter de raampjes hingen de passagiers, een mollige dame en haar jonge zoon. Ze hadden al een lange reis achter de rug en keken vermoeid naar buiten. Bij elke kuil en hobbel werden ze heen en weer geschud en grepen tevergeefs voor steun de wanden of banken beet. ‘We zijn bijna bij het keerpunt Robbie,’ schreeuwde de koetsier zijn maat toe boven het geroffel van de sterke paardenhoeven. ‘We zetten de passagiers bij die steen af en keren meteen, dan zijn we weer snel terug in ons veilige Londen.’ ‘Zo snel als we maar kunnen,’ antwoordde de bijrijder. ‘Het is niet pluis, op de heide, hier bij Lockselby, Edward. Dat weet iedereen.’ ‘Ja, de naam van dit gebied is net zo vreemd als de omgeving. Het is hier levensgevaarlijk, vooral bij nacht.’ Robbie huiverde en greep zijn geweer nog steviger beet, al zou dat niets helpen. Kogels hielpen niet tegen spoken en daar wemelde het hier van volgens de verhalen. Spookruiters, spoken met of zonder wit laken, weerwolven en er zou zelfs een heuse spookkoets rondrijden. Robbie sloeg heimelijk een kruis, hij was doodsbang voor spoken. Hij was nu al negen jaar bijrijder en ze hadden nooit eerder passagiers zo ver weg vervoerd. Deze reis duurde nu al drie dagen. Dat betekende elke dag drie tussenstops voor de paarden en ’s nachts slapen in een kleine smerige herberg. Ze kwamen van Londen, reden naar het laatste stukje beschaving Cambridge en daarna helemaal door naar Lockselby. Een troosteloos, door god en alle andere levende zielen verlaten nauwelijks bewoond gebied. Robbie hield niet van lang rijden en helemaal niet van Lockselby. Vanaf de vroege morgen tot nu toe, laat in de middag, reden ze over de troosteloze dorre heide zonder ook maar een andere levende ziel te zien. Of Edward zijn gedachte geraden had keek hij hem ernstig aan en hield de paarden wat in. ‘We moeten voorzichtiger met rijden zijn,’ zei hij somber. ‘Nog geen 50 jaar geleden is het hier goed misgegaan.’ ‘Hoezo dan?’ ‘Gelukkig hadden de paarden niets, maar alle passagiers waren in één klap morsdood.’ ‘Allemaal dood?’ Robbie klonk net zo geschrokken als hij zich voelde, ‘dat is vreselijk.’ ‘Ik schrok me rot toen ik het hoorde,’ riep Edward boven de roffelende paardenhoeven uit. ‘De koets lag helemaal aan flarden. De passagiers waren een echtpaar met hun dochtertjes en een rijke pief uit een of ander kasteel hier uit de buurt. ‘En, en de koetsiers?’ ‘Er was er maar een en die vonden ze pas later onder de koets, verpletterd.’ ‘Brr,’ Robbie greep, nadat de koets door een diepe kuil ging en flink hobbelde, de zijkant stevig voor steun beet. ‘Weet je wat het vreemdste is.’ Ondanks zijn ernstige verhaal, grijnsde Edward toch. ‘Dat ie hier nog steeds rijdt.’ ‘Wat? Wat rijdt hier nog?” ‘Als je het over de duivel hebt,’ zei Edward verschikt en gaf de bijrijder een flinke por. Die keek op en het was of hij in een spiegel keek. Op hetzelfde smalle weggetje kwam hen een grote zwarte koets, ook met twee grote zwarte trekpaarden, tegemoet. Alleen zat hier maar één koetsier in zwarte mantel, met hoge hoed op de bok. ‘Dat is ‘m! Ik zweer het je!’ Edward sloeg een kruis. ‘Net was er niks en nou, nou is ie er.’ ‘W,wat? Wat is er, stamelde zijn bijrijder. ‘De spookkoets,’ kermde Edward. Robbie voelde zijn vingers trillen om zijn geweer. ‘Het kan niet waar zijn,’ kreunde hij, een, ‘een echte spookkoets?’ ‘Grote goedheid, hij, hij rijdt recht op ons af,’ jammerde ze tegelijk. Ze waren nog maar twintig meter van de andere koets verwijderd, nog maar tien…. De zandweg was smal en de andere koets zag er niet naar uit dat hij opzij zou gaan! De spookkoetsier spoorde zijn paarden aan met de zweep. De twee grote spookpaarden renden in daverende vaart over de zandweg. De koets volgde met wielen die duizelingwekkend snel draaiden. Er was alleen niets te horen, want de spookpaarden en de spookkoets zweefden ruim een handbreedte boven de weg! ‘Heilige Maria, bid voor ons,’ prevelde Robbie en opende zijn mond alsof hij wou gaan gillen. Als een gierende windvlaag gleden de spoken dwars door de paarden, de twee koetsiers en de grote koets heen! Na een geluid als van een diepe zucht waren ze weer weg. ‘Hu,’ gilde de mollige dame toen een ijskoude rilling door haar heen ging. Haar zoon keek verschrikt met open mond naar de schimmige paardenbenen en koets die rakelings langs hem heen zweefden. Er zat iemand in de koets, dat had hij heel goed gezien. Een man met grote donkere ogen en een hoge hoed op. De jongen keek hoopvol zijn moeder aan, ze had gegild, dan had ze toch ook wel iets gezien, van spookpaarden en een koets? Hij had er zelf nog de rillingen van, je ziet niet elke dag een spookkoets vlak voor je langsrijden. ‘Mam? Zag je dat,’ vroeg hij hoopvol. ‘Wat jongen?’ Zijn moeder klopte afwezig haar jas af alsof die onder het stof zat en keek daarna weer naar buiten. Met een diepe zucht zonk hij naar achteren en zei er niets meer over...

Cliche-matig, maar opnieuw beter dan ik verwacht naar aanleiding van je posts. Maar het pakt niet, het is niks nieuws en ik zie er nog een hoop beginnersfouten instaan.

Wat zijn die beginnersfouten dan? Is dit stukje wat nieuwer voor je? Bij een van de merries zweefde mist. Jimmy schrok toen hij in die mistflard het gezicht zag van een oude man. De blonde jongen greep zijn koffertje stevig vast toen een klein oud mannetje uit de mistflard stapte die langzaam op hem afliep. De oude man droeg een slobberig zwart te groot pak en had aan een riem een grote rieten mand aan zijn schouder hangen. Jimmy schoof naar Grote John toe, stamppotdampen of niet. Het oude mannetje maakte hem een beetje bang, want eerst was er niets en toen zomaar ineens wel. ‘Hallo, beste kerel, wou je meerijden?’ John klonk aardig en Jimmy keek de grote man stomverbaasd aan, kon hij ook dat oude mannetje zien? Hij klonk er niet eens bang voor, zoals hij er tegen sprak. Jimmy wist niet eens dat je tegen spoken kon praten, hij kroop angstig tegen de grote man aan en greep zijn arm stevig beet. ‘Wat is er jochie?’ De vrachtrijder sloeg vriendelijk zijn arm om hem heen. ‘Ik zie, ik zie daar een oude man,’ stamelde Jimmy, ‘en net was hij er nog niet.’ ‘Kun je hem dan zien?’ Grote John grinnikte toen de jongen angstig knikte en brak toen in lachen uit. ‘Nou weet ik mijn droom weer, potdikkie, wat een sufferd ben ik toch. Krijg ik hoog bezoek op mijn wagen en herken hem niet eens.’ De grote man zag hoe verschrikt de jongen keek na zijn woorden en bromde in zijn baard, ‘voorzichtig aan John, dan breekt ’t lijntje niet.’ “Wat goed dat je hem kan zien,’ zei hij toen tot Jimmy’s verbazing. ‘Niet bang zijn hoor jochie,’ grijnsde John. ‘Het is alleen maar een onschuldige verschijning. Hij doet je niks.’ ‘Een, een verschijnseling? Wat is dat?’ John vond het wel leuk hoe Jimmy de naam verhakkelde, en grinnikte erom. ‘Die verschijnseling doet je echt niets,’ verzekerde hij. ‘Laat ‘m niet meerijden,’ siste Jimmy schril, ‘hij maakt me bang!’ ‘Welnee, je hoeft helemaal niet bang voor verschijnselingen te zijn. Ze vinden het fijn als je gewoon tegen ze praat en doet. Vaak weten ze zelf niet eens dat ze dood zijn,” fluisterde Grote John hem grinnikend toe. De oude marskramer glimlachte vriendelijk tegen Jimmy, toen viel hij als dunne mist uit elkaar en was weg. De twee merries schudde hun lange manen en begonnen uit zichzelf te lopen. ‘John? Dat was een spook!’ Jimmy ging op de bok staan en probeerde langs de vracht naar achteren te kijken, maar hij kon het oude mannetje nergens meer zien. ‘Ja, Dave was vroeger marskramer,’ knikte de vrachtrijder. ‘De arme stakkerd is hier lang geleden zomaar dood neergevallen.’ De grote man schudde somber zijn hoofd.‘Ze hebben hem een graf gegeven op de heide en ik denk dat de beste kerel een beetje eenzaam is. Mijn opa kon hem zien en ik ook. De oude man laat de paarden hier altijd even stil staan, zodat hij gedag kan zeggen. Weet je, ik noem ‘m Dave, dat klinkt wat vriendelijker dan, “dat enge spook,” zoals ze hem ook wel noemen.’

En welke uitgever was dat nu, die zei dat hij het een vlot en diepgaand geschreven kinderboek vond?

Laten we eens gokken op Kluitman?

Pehamo, zet dit onder de noemer fantasie en niet onder de noemer paranormaal aub. Kinderen met paranormale ervaringen herkennen daar echt niets in. Die maken engere en echtere zaken mee waar ze helemaal van in de knoop kunnen raken als ze geen ouders hebben die daar wat mee kunnen. PS doe met mijn email adres wat je wilt. Spam heb ik nooit en die uitgever zet ik wel in een ongewenst hoekje 8)

Pehamo schrijft: Zjors. Ga jij nu maar lekker gezelig (sic) onder de kerstboom met je familie pakjes uitpakken en maak je maar niet druk om mij. Over badinerend gesproken. Ik zie Zjors al zitten. :crybaby: He, he, ik heb traantjes in mijn ogen van het lachen. Pehamo schrijft: De stoute schoentjes aangetrokken, het manuscript is opgestuurd. Niet naar een internetuitgever, maar naar een gewone, die niet om emaildressen vraagt. Ik heb nou al een reactie van de uitgeverij waar ik het totale manuscript naar toegestuurd heb. Hij vind het een vlot en diepgaand geschreven kinderboek. Op dezelfde dag dat je een manuscript instuurt, hebben ze het al gelezen en gereageerd? En ik zit hier maanden te wachten. Wow, ik wil ook het adres van die uitgever.

Met "niet nieuw" bedoel ik dat je geen eigen stem hebt, beelden gebruikt die al honderd keer zijn gebruikt en alleen platgetreden paden beloopt. Het is cliche-matig. Je misbruikt dialogen om de lezer informatie te geven. Dat stomme konijn in de tweede alinea brengt de leeftijd van de doelgroep ineens met 5 jaar naar beneden, het is niet consequent. Dat bedoel ik.

Irene, je hebt je tags niet goed afgesloten, kun je dat nog even doen? Alles is cursief nu ;)

Dank je Wonderer, ik had de driehoekige haakjes, maar mijn zoon leerde met net dat ik op een forum de vierkante haakjes moet gebruiken. Bij mij zag en ziet het er overigens hetzelfde uit. Hopelijk klopt het nu.

html werkt ook geloof ik, maar als je dat niet goed afsluit, vern**kt ie de rest van de layout ook. Anyway, opgelost, thanks ;)

Dat is waarlijk wonderbaarlijk... een manuscript naar een uitgever opsturen en dan nog dezèlfde dag een reactie krijgen!? Wauw, wie is die extreem snelle uitgever...?

Hallo luitjes, was ik weer. Mijn schat van een man wou goedkoper uit zijn en trapte in de aanbieding van Orange voor telefoon en internet. Jullie, niet doen hoor! Wij hebben Orange nu dus. als ik telefoneer met familie of vrienden val ik om de minuut uit en om de minuut horen ze me weer, !@#$!! irritant joh! Internet valt ook regelmatig uit, ik was dus lekker met jullie bezig en hoep, geen internetverbinding meer. De hele avond niet! Dus sorry beste mensen voor wie van mij op een reactie zat te wachten. hierbij dus. De vriendelijke uitgever die mijn manuscript bekeek was David Schors van uitgeverij Schors. Ellis, jij schreef; Pehamo, zet dit onder de noemer fantasie en niet onder de noemer paranormaal aub. Kinderen met paranormale ervaringen herkennen daar echt niets in. Die maken engere en echtere zaken mee waar ze helemaal van in de knoop kunnen raken als ze geen ouders hebben die daar wat mee kunnen. Het verhaal begint nog maar net hoor. Ik heb veel paranormaals meegemaakt en ben ook in contact gekomen met andere mensen die paranormale dingen hebben meegemaakt. Dat probeer ik luchtig te beschrijven. Want ik probeer aan kinderen te denken die zelf, midden in de nacht, enge dingen meemaken, dan zitten ze niet te wachten op de gruwelijke beschrijving van een zelfmoord. Laat ik als eerste vertellen dat ik zo'n kind ben die enge dingen meemaakte en daar absoluut met niemand mee kon praten. Ik werd uitgelachen en voor gek uitgemaakt door mijn broers en vriendinnetjes als ik, tijdens het spelen zei, van goh, dit heb ik gedroomd. Ik was doodsbang als er, in het donker, iemand naast mijn bed stond en telepatisch tegen mij sprak. Dan greep ik al mijn poppen en dook er diep mee onder de dekens tot, wie of wat het ook was, wegging. Op mijn 14e kreeg ik een reïncarnatiedroom waarin ik doodging en naar het licht ging. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat er naast enge onzichtbare entiteiten er ook iets fantastisch moois bestaat. Vanaf dat moment zwakte mijn angsten af, en begon ik het steeds leuker te vinden als ik iets paranormaals meemaakte. Daarom ben ik met dit kinderboek begonnen en weet eigenlijk niet goed hoe gevoelig kinderhartjes zijn als ik de enge dingen beschrijf die ik zelf meegemaakt heb. In een oud gebouw, waar ik op de zolder les kreeg in oude handschriften zag ik ooit een visioen. Deze zolder was vroeger de plaats waar bediendes sliepen. Zo "zag" ik hoe een dienstmeisje zat te huilen, op een stoel ging staan, een touw om een balk en haar nek knoopte, van de stoel stapte en stierf. Ik zat met twintig mensen op die zolder en was de enige die het "gezien" had. Ik voelde ook aan dat het arme meisje zwanger was, degene die haar zwanger had gemaakt was de zoon van het gezin en hij wou haar niet trouwen. Het arme meisje durfde niet terug naar haar ouders en zag geen andere oplossing. Wat later kwamen een butler en een politieagent. Die sneden haar los en namen haar lichaam mee. Ik heb oude politie-uniformen opgezocht en het uniform wat die politieagent droeg kwam overeen met de periode 1910/1930. Ik was er erg overstuur van en ben later terug gegaan naar dat gebouw en heb mensen gevraagd of zij wel eens iets op die zolder meegemaakt hebben. Niemand heeft het dienstmeisje ooit gezien, maar op de zolder is een archief en iedereen die daar zit te werken word erg somber en krijgt hoofdpijn. Maar is het wel goed materiaal, om een zelfmoord op te schrijven in een kinderboek? Ik heb er dit van gemaakt. =========================== ‘John,’ Jimmy keek bezorgd op, ‘vannacht zag ik iets heel engs.’ ‘Wat heb je dan gezien?’ vroeg de vrachtrijder nieuwsgierig. Jimmy haalde diep adem. Het was net zo als je zei, als een ‘visioen,’ vertelde de jongen. Gisteren gingen we slapen in een kleine oude herberg, maar ik kon helemaal niet slapen.’ ‘Oh nee?’ John keek hem afwachtend aan. ‘Nee,’ viel Jimmy uit, ‘want ik zag iets heel engs in het kamertje dat we hadden.’ ‘Iets engs?’ John keek bedenkelijk. ‘Ging er soms iemand dood?’ Jimmy knikte somber. ‘Wat zei je moeder daar dan van?’ vroeg John nieuwsgierig. ‘Niks, ik heb het haar niet gezegd,’ schokschouderde Jimmy. ‘Waarom niet?’ De vrachtvaarder keek hem afwachtend aan. ‘Ze zou me toch niet geloven,’ verzuchtte de jongen. ‘Waarom dan niet?’ Wou John weten. ‘Nou, er was iemand anders in ons kamertje. Het was een jonge vrouw die heel erg zat te huilen. Ik kon haar zien en horen, mijn moeder niet. Toen ik haar vroeg of ze niks hoorde, zei ze dat het vast muizen in de muur waren en dat ik moest gaan slapen. Alleen kon ik er niet van slapen. Ze zat maar te jammeren en te snotteren over Daniël.’ ‘Daniël?’ Ja,’ Jimmy keek fronsend, ‘het was haar vriendje, maar hij had de verkering uitgemaakt. Daar was ze zo verdrietig over dat ze niet meer wilde leven. Dat is zo stom, want Mike hield ook veel van haar en hem zag ze niet staan.’ Hoe weet jij dat nou,’ vroeg John. Jimmy haalde zijn schouders op, “ik wist het gewoon.” De jongen staarde met grote ogen naar het niets. ‘Wat gebeurde er toen?’ Jimmy keek angstig naar de verte, alsof hij het weer kon zien. ‘In die gekke visioendroom nam het meisje een touw,’ fluisterde Jimmy. ‘Ze ging staan op een stoel, deed het touw om haar nek en, en de stoel viel om. Toen kwamen er later twee politiemannen, die maakten haar los en namen haar mee.’ ‘Dat was vreselijk,’ knikte John, ‘maar toen was ze toch weg en kon je toen toch niet meer slapen?’ Hij keek de blonde jongen bezorgd aan. Jimmy keek hem aan en er biggelde een traan over zijn wangen. ‘Ze was helemaal niet weg, ik zag haar zitten, net zo goed als jou of de paarden, alleen, ze voelde zo raar aan, de jongen bedekte zijn borst. ‘Ik denk dat ze toen een verschijning geworden is,’ legde John uit. Jimmy knikte ernstig. ‘De hele nacht zat die verschijning op een stoel en huilde zo erg, over die stomme Daniël. Je bent toch wel heel erg verdrietig als je jezelf doodmaakt om een verkering die uit is, er zijn nog zoveel andere jongens of meisjes om verkering mee te hebben. Als je met andere jongens of meisjes gaat praten zijn die misschien nog wel veel leuker.’ Jimmy schudde niet begrijpend zijn hoofd. Toen mijn moeder sliep probeerde ik tegen dat meisje te praten, maar ze hoorde me niet. Daardoor kon ik haar helemaal niet troosten!’ Jimmy veegde nog een traan weg, want hij voelde ook al zoveel verdriet dat hij wel kon huilen. Dat was stom, hij was al twaalf en dat was al groot. Jimmy staarde somber naar de grond. Net had hij het erg leuk gevonden om helderziend te zijn. Een marskramer zien als anderen alleen mistflarden zagen, dat was best grappig. Om zielige huilende meisjes te zien, dat was juist helemaal niet leuk. Hij pakte het kleine aapje uit zijn jaszak en hield het voor troost stevig vast. ===================== Ik weet dat dit erg gecencureerd is. Maar ik vind het erg moeilijk voor kinderen te beschrijven hoe het meisje keek toen ze het touw om haar nek deed en van die stoel stapte. Hoe haar lichaam heen en weer zwaaide en uiteindelijk stil hing. Ik zal het in ieder geval nooit vergeten. Of moet ik toch meer gruwelijke details vermelden? Onderstaande is toch al een stuk bloederiger lijkt me zo. Kan ik dan beter meer bloed en gruwelijke dingen beschrijven? ===================== Halverwege de trap, bij het rode gordijn overviel hem weer een naar gevoel. Jimmy herinnerde zich eerder die akelige kilte te hebben gevoeld. In Londen mistte het vaak. Als je daar doorheen liep voelde de mist akelig koud en plakkerig aan. Dan liet het een spoor van kleine druppeltjes op je achter. Zo voelde het nu ook, al waren die kleine druppeltjes nu gevuld met boosaardigheid en sijpelden als smerige slijmdraden van de muur. ‘Vader, is er hier iets akeligs gebeurd?’ Jimmy bleef staan en bekeek een grote donkere vlek op de oude stenen muur. ‘Twee goede vrienden hebben ooit hier tot de dood geduelleerd. ‘ zei Onslo somber. Hij wees naar de muur en nu kon Jimmy uit de vlek de vorm van een lichaam te herkennen. Iemand, rood van bloed, was hier tegen de muur gevallen. ‘Daar is hij gestorven,’ fluisterde de blonde jongen. Hij kon het geluid van klingelende zwaarden horen, het gesmoorde gevloek en gekerm wanneer ze elkaar raakten. Zijn vader vertelde verder: ‘Graaf Richard en Lord Thomas waren twee goede vrienden, tot ze allebei lady Cecilia beminden. Ze duelleerden om haar hand. Het was lord Thomas die hier stierf, neergestoken door zijn vriend.’ Onslo klopte zijn zoon troostend op zijn schouder, want Jimmy staarde vol afschuw naar wat hij zag. Dwars door het gordijn, alsof hij werd getrapt, vloog lord Thomas en plofte rakelings langs hem tegen de muur. De arme man zat onder het bloed en liet kletterend zijn degen vallen. Het rode gordijn werd weggerukt door een grote man. Het leek William wel, de oudere broer van Jonathan, alleen droeg hij ouderwetse kleren en had een grote zwarte baard. ‘Laat me met rust, Richard,’ zei Thomas heftig. ‘Cecilia mint mij, niet jou. We zullen samen hier weggaan. Ik wil je nooit meer zien!’ ‘Dat kan geregeld worden,’ gromde Richard en stak toe. ‘Kom maar Jimmy. ‘ Onslo trok zijn zoon mee de trap af. De jongen zag zo bleek en rilde alsof hij het koud had en hij vroeg medelijdend, ‘heb je iets akeligs gezien?’ De jongen knikte huiverend. ‘Duelleren is helemaal niet leuk,’ fluisterde hij en keek zijn vader afwachtend aan. ‘Zag jij ze niet?’ ‘Ik hoor alleen het geklingel van zwaarden, het huilen van een vrouw en voel een ijzige kou,’ antwoordde de butler opgewekt. ‘Dit is allemaal erg lang geleden gebeurd Jimmy, daar moet je je niet meer druk om maken. We kunnen er toch niks meer aan doen. Kom maar, mevrouw Tilly maakt wel lekkere warme koko voor ons.’ Jimmy knikte bleekjes en durfde niet eens om te kijken. Achter hem hoorde hij het gruwelijke gekerm van de arme Thomas die door de woedende Richard vermoord werd. Hij hoorde nog meer, de stem van een vrouw die Richard smeekte om op te houden, om de arme Thomas met rust te laten. Dat was Lady Cecilia. Ze smeekte tevergeefs....

Joepie, Net een mailtje van Lemniscaat ontvangen, ik mag mijn manuscript opsturen, per post. uitgeprint en wel, dat is een enorme berg papier. Want er zijn 14 hoofdstukken. Wat zouden jullie eigenlijk doen? Zuinig zijn en een stuk of drie, vier hoofdstukjes opsturen. Of het manuscript in een keer met de kans dat het toch afgewezen word en er weer een boom voor afgehakt is?

Ik zou om te beginnen niet van die geweldige lappen tekst in het topic gooien, want dat is gewoon te veel. Alle 14 goed. Alles opsturen.

Nee hoor Marriejeanne, ik mag bomen besparen, Merel van uitgeverij Lemniscaat stuurde me dit antwoord; Beste Petra, Je kan inderdaad het beste enkele hoofdstukken opzoeken. Hoeveel? Dat laten we geheel aan jezelf over. Het moet een representatief geheel vormen. Over de details van het werk en beschrijvingen komen we in een later stadium pas te spreken; het gaat ons er in eerste instantie om een goed beeld van je manier van schrijven te vormen. ================= Nu is de vraag, hoeveel hoofdstukken zijn representatief, ik denk zelf aan vijf hoofdstukken. Ik ben ze aan het doorwerken en een beetje verfraaien met meer mist, kleverige spinraggen, kermende geesten en griezelige gezichten in de mist. Ik ben al bij hoofdstuk 3 dus dat gaat snel. In principe is het verhaal al klaar, het moet alleen wat meer kippenvelgevoel geven.

Hi Pehamo, Wat je zou kunnen doen is de eerste twee hoofdstukken en het laatste. Daarnaast kun je een synopsis toevoegen waarin je op maximaal 1 pagina A4 ee samenvatting van je plot geeft. Zo krijgt de uitgeverij een goed beeld van je manuscript. Willen ze meer lezen (en dat hopen we natuurlijk allemaal voor je) dan kun je alsnog een boom omzagen en alle hoofdstukken sturen. Overigens sturen uitgeverijen je manuscript na een eventuele afwijzing naar je terug , als je dat wilt. Dan moet je wel een envelop met daarop je eigen naam/adres en voldoende postzegels meesturen met het manuscript. Het kan zoals je weet maanden duren voor je wat hoort, maar dan heb je wel je ms retour en kun je het eventueel weer naar een andere uitgeverij sturen.