#163 Mijn monsters

Met volle teugen adem ik Vrijheyd in. Het proeft als een frisse regenbui, gekruid met rode en gele bladeren, geroerd met een zonnestraal. Weerstand doemt voor mij op. Die zag ik niet aankomen. Het is ijl, als ik mijn ogen tot spleetjes maak zie ik de omtrekken van een blauwwitte gloed. Een gezicht heeft het niet. Het is. Mijn tred verzwaart. Iets. Verderop buigt Jymoet zich over me heen. Het wil me grijpen. Ik kijk het in de ogen die mij, dwingend, nét niet aankijken. Ik wil die blik vangen en erin schreeuwen maar Jymoet is driemaal zo groot als ik en glijdt om me heen. Ik adem Jymoets okselgeur. Magnyt doemt links van mij op. Hij is net zo groot als Jymoet. Hoog boven mij raken ze elkaar. Vanaf hun lelijke koppen smelten ze naar onderen samen. Ik voel hoe ze me langzaam in zich opzuigen. Ik geef een duw tegen Weerstand voor me en Weerstand wankelt scheldend achteruit. Dat geeft me de ruimte om Magnyt en Jymoet in hun navel te kietelen. Hun ogen worden groot, hun monden vormen een kwijlende O, ze wijken iets uiteen en ik waad verder, nog steeds omgeven door mijn monsters. Verderop zie ik Leugen soepel over de velden rennen, met een gehavende Waarheyd achter zich aan. Waarheyd hinkt, er komt bloed uit zijn oor. Ik wil er naartoe, het bloeden stelpen. Maar Weerstand blokkeert me de weg, Magnyt en Jymoet voeden zich met mijn wilskracht.