# 159 Achterdochtige geest

Iemand blaast in mijn nek. Of tocht het hier zo? Recht voor me kreunt een man, of, nee, het is de zware eikenhouten deur die in de scharnieren beweegt. Of toch een man. 'Is hier iemand?' Stilte. Er glijdt iets kouds over mijn bovenlip. Voorzichtig voel ik met mijn vinger. Gadverdamme, een naaktslak. Of, nee, hoe zou hier in vredesnaam een naaktslak kunnen overleven, of ... ik klem mijn lippen op elkaar, veeg - wat het ook is - met een ruk van mijn mond, kokhals, geef over. De zure lucht bezorgt me een nieuwe kramp in mijn maag. Klonterig slijm, warme urine en dunne poep. Heb ik iets verkeerds te eten gekregen? Ik veeg mijn mond af met de mouw van mijn shirt, proef stof en ruik schimmel. Ik wil hier weg. Nu. Mijn nachtblindheid vervloekend, schuifel ik gehurkt rond, mijn armen gestrekt om me heen bewegend. Op de vloer liggen gladde voorwerpen van verschillende afmetingen, ik bevoel ze met mijn vingers. Botten. Van mensen, of van dieren. Ik laat een voorwerp uit mijn hand vallen. Been op steen, of niet? Iemand lacht hinnikend, net zoals ik wanneer ik nerveus ben. Ik sluit mijn mond. Het lachen verstomt. Blijf kalm. Het is maar een spelletje. Zo zei hij dat toch? Zijn gsm. Hij heeft zijn gsm achtergelaten, hier, op de vloer. Ik raap hem op, druk met een klamme vinger op de zijkant. Het startscherm licht op. Waar zit het icoontje 'zaklamp'? Mijn handen bibberen. De deur gaat open. 'Waar blijf je nou?' Hij klinkt oprecht. Toch? Mijn lip trilt. Misschien heb ik me alles alleen maar verbeeld, was de deur helemaal niet op slot. Hij steekt zijn hand uit. Met tegenzin leg ik zijn gsm erin. Strak kijkt hij me aan.