opdracht#-158 - laatste wil

Het is hem aan te zien dat hij in de laatste periode van zijn leven is. Het silhouet onder het laken krimpt bij ieder uur. Het bewustzijn krimpt mee. De meeste tijd brengt ze door in het ziekenhuis op een stoel naast het bed, met zijn hand in de hare. In de hoop dat haar warmte in zijn verkillend lichaam zou vloeien. Twee merkwaardige avonden staan in haar geheugen gegrift. De oude man opende zijn ogen. Ze stonden heel vredig. Niet meer door angst gekweld. “Marion”, zei hij, “ ik weet het nu. Ze hebben me alles verteld. Het is mooi. Zo mooi” Hij zuchtte, keek haar liefdevol aan en zakte weer weg in zijn droomwereld. “Wat weet je, mijn liefste. Wat is er zo mooi? Wat is er je verteld?” Ze kneep in zijn hand, probeerde hem terug in het helder moment te trekken. Het lukte. Hij was er. Hij glimlachte. “Vertel mij, toe, vertel mij, wat is er zo mooi?” Ze hoort haar stem, luider en dwingender dan ze bedoelt. Er komt geen antwoord. Zijn gezicht is vredig. De klok tikt de laatste uren weg. De laatste uren van hun samenzijn. Nog één keer kwam hij tot bewustzijn. Met een smeekbede in zijn al omfloerste ogen. “De koffer”, zei hij, “de koffer onder de sofa. Niet openen. Verbranden.” Het waren zijn laatste woorden. Ze neemt de koffer mee naar huis. Zit er uren mee op haar schoot. Haar vingers strelen het slot, aarzelen, tintelen, jeuken. Op haar rechterschouder zit de engel van het goede; op haar linkerschouder de engel van de verleiding. Zweet parelt op haar bovenlip. Oude wit/zwart foto's krullen even later op door de vlammen. Door de hitte van het vuur zweet ze uit iedere porie. Zweet dat zich vermengt met tranen.