#158 De ruimte in de koffer

Hij springt over de boerensloot en loopt dwars door het weiland langs een stel loom voor zich uitstarende koeien. De zon verspreidt een oranjerode gloed en de warmte van de dag is nog voelbaar. De geur van weiland dringt mijn neusgaten binnen, het is of ik vrijheid kan ruiken, dat is wat hij denkt. Met die gedachte draait hij zich om en kijkt naar de plek waar hij zijn leven heeft neergelegd. Neergezet, afgeschud, achtergelaten, dat klinkt beter vindt hij. Ik heb het achtergelaten, mijn leven. Niemand heeft ooit om mijn leven gegeven. Dus is het verstandig dat ik het nu heb achtergelaten. Ik kan er zelf ook niet meer om geven. Toch bevreemdde die laatste gedachte hem zelf het meest. Hij loopt stevig door over het inmiddels vochtig wordende gras. De schemer wordt snel ingewisseld voor het donker. Hij moet opletten waar hij zijn voetstappen zet. De beslissing om van zijn leven afscheid te nemen was niet makkelijk, omdat hij er zelf wel erg aan gehecht was. Hij stond er mee op en ging er mee naar bed. Maar de bladzijden ervan vulden zich doorlopend met de desinteresse van zijn omgeving ervoor. Eerst bestond zijn leven uit moed verzamelde volgeschreven bladzijden, maar de laatste pagina’s werden slechts van een datum voorzien. Het blanke papier verstikte hem. Hij had ruimte nodig. Hij voelde zich doodongelukkig worden. De koffer van zijn opa. De met leren riemen en metalen klinknagels voorziene lege muffe ruimte nodigde hem uit. De laatste reis van zijn opa kleefde nog aan de koffer. De geur zelfs, die hij zich van hem herinnerde, zat er nog in. Nu zat zijn dagboek erin, met op de kaft in grote letters geschreven; MIJN LEVEN. Op een klein briefje schreef hij: De vinder mag het houden. Groet, de gelukkige Vreemdeling.